Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 12o

Όλα έμοιαζαν να πηγαίνουν καλά, αν και στα οικονομικά παρουσιάσθηκαν αρκετές δυσκολίες και προβλήματα. Τα τελευταία με έφεραν σύντομα σε αδιέξοδο και όπως συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις αναζήτησα μια δεύτερη απασχόληση. Δουλειές του ποδαριού όπως συνηθίζεται να λέμε, μα γρήγορα κατάλαβα πως η οικοδομή μπορούσε να μου προσφέρει περισσότερα σε μικρότερο χρονικό διάστημα. Με τον καιρό εξοικειώθηκα με τον χώρο και σιγά -σιγά άρχισα να αναλαμβάνω μικρές εργολαβίες. Βέβαια η κύρια απασχόληση μου δεν μου επέτρεπε πολλά αλλά πάντα εύρισκα χρόνο τα απογεύματα να ενισχύω τα πενιχρά μας οικονομικά. Εκείνη την εποχή συνέβη και το ατύχημα με το μάτι μου. Ήταν, πάνω στην προσπάθεια να αφαιρέσω καρφί από σανίδα, που τραυματίσθηκα σοβαρά. Παρ όλες τις προσπάθειες των γιατρών το δεξί μάτι έπρεπε να αφαιρεθεί ολοκληρωτικά και για να σκεπάσω την αναπηρία μου τοποθέτησα μια απομίμηση. Η εταιρία ήταν έτοιμη να με απολύσει αλλά τελικά με μετέθεσε στις κεντρικές αποθήκες της σε θέση νυχτοφύλακα. Το πρωί επέστρεφα σπίτι, κοιμόμουν μερικές ώρες και πολύ πριν μεσημεριάσει βρισκόμουν στην οικοδομή. Την Ελένη την έβλεπα τα απογεύματα όταν δεν συναντούσε την ομάδα της και εγώ δεν πήγαινα σε κάποιο μπαρ να κουτσοπιώ. Τις παρέες της νιότης μου είχα καταφέρει να ξεπεράσω οπότε ο κίνδυνος να επιστρέψω στο αμαρτωλό παρελθόν είχε περιορισθεί σημαντικά. Οι φίλοι της Ελένης μου φαίνονταν αλλόκοτοι και παράξενοι και γενικά δεν ταιριάζαμε ούτε στις ιδέες ούτε στις μεθοδεύσεις που συνήθιζαν να ακολουθούν. Την Ελένη δεν έμοιαζε να απασχολεί αυτή η αντίθεση, αν και όπως έμαθα πιεζόταν πολύ από τον πυρήνα της οργάνωσης να διαλύσει την παράταιρη για τις αρχές τους σχέση. Η δική μου αντίθεση και αποδοκιμασία εκδηλωνόταν σε κάθε ευκαιρία φέρνοντας πάντα σε δύσκολη θέση την συμβία μου. Αρχικά έβλεπα αυτή την κατάσταση με διάθεση ειρωνική και πολλές φορές αδιάφορη. Η αδιαφορία μου άρχισε να μετατρεπεται σε ανησυχία όταν η απουσία της γινόταν ολοένα και συχνότερη. Οι σχέσεις μας άρχισαν να αγγίζουν καταστάσεις αδιέξοδου όταν άρχισε να λείπει και τις νύχτες, κάτι που δεν απασχολούσε μόνο εμένα αλλά και τα τρία παιδιά μας που μοιραία ήταν αναγκασμένα να «φιλοξενούνται» από την μητέρα της. Η τελευταία ήταν ανεπαρκής ως επικίνδυνη παραδομένη καθώς ήταν στην σαγήνη του φάντη και του βαλέ, φτάνοντας σε σημείο, πολλές φορές, να λησμονεί τις βασικές τους ανάγκες και προτεραιότητες. Τα παιδιά άρχισαν να δείχνουν σημάδια μελαγχολίας και πολλές φορές αντιμετώπιζαν συναισθηματική αστάθεια και ροπή προς την παραβατικότητα. Αν και φαινόταν να συνειδητοποιεί την κατάσταση δεν έδειχνε να προσπαθεί να αλλάξει. Ο χρόνος κατέληξε να μοιάζει με κρισάρα. Το «κοσκίνισμα» έμοιαζε να φτάνει στο τέρμα του, μιας και όλα όσα μπορούσαν να περάσουν μέσα από τις τρύπες, όλες οι ευχάριστες στιγμές και απολαύσεις έμοιαζαν να έχουν γλιστρήσει προ πολλού, αφήνοντας όσα προβλήματα δεν μπορούσαμε να ξεπεράσουμε κατακάθια σφηνωμένα στο μυαλό και στις καρδιές μας.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 11o

Ο ΥΖΙ-3430 έχει επισκεπτήριο, επαναλαμβάνω ο ΥΖΙ στην κεντρική πύλη.
-Α δεν σου είπα μαλάκα…Η γυναίκα σου έχει έρθει να σε δει, είπε ο Χρήστος χωρίς να κάνει καμιά προσπάθεια να κρύψει ένα ειρωνικό χαμόγελο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

Το όνειρο

Η γυναίκα μου; Η Ελένη εδώ πέρα; Τι να συνέβαινε άραγε;
Παράτησα το μοντάζ στην μέση και πριν προλάβει ο «εργοδότης» μου να πει κουβέντα είχα δρασκελίσει την έξοδο του «στούντιο». Φανταζόμουν το χαμόγελο του παγωμένο και μια ανάσα ικανοποίησης γέμιζε τα πνευμόνια μου.
Δρασκέλισα με βιάση την απόσταση που χώριζε το κάτω διάζωμα από την αίθουσα επισκεπτηρίου γεμάτος με σκέψεις και αναμνήσεις:
"-Μ’ αγαπάς;
-Μα βέβαια, αλλά λιγότερο από ότι με αγαπάς εσύ. "
Πέτρινα χρόνια, τα χρόνια της γνωριμίας μας και ακόμη πιο πέτρινα όταν αποφασίσαμε να μοιρασθούμε ευθύνες και αναπνοές. Την Ελένη την γνώρισα σε ένα αναμορφωτήριο. Εγώ στη αντρική πτέρυγα μετά από την σύλληψη μου για μικροκλοπές και εκείνη στην αντίστοιχη γυναικεία κατηγορούμενη ως συμμετέχουσα σε τρομοκρατική ομάδα.
Το βαλς του έρωτα μας κτισμένο σε ένα μπουκέτο από νοήματα και ματιές από αντικριστά παράθυρα. Μετά ήρθαν τα γράμματα. Στην αρχή διστακτικά, μετρημένα, απρόσωπα, έγιναν στη συνέχεια χειμαρρώδη, αποκαλυπτικά και στο τέλος απαιτητικά, ανυπόμονα.
Η ανυπομονησία, βουνό που θέριευε όσο περνούσε ο καιρός, έγινε χιονοστιβάδα όταν βρεθήκαμε συμπτωματικά έξω από το γραφείο του διευθυντή των φυλακών. Για μένα η Ελένη, μέχρι εκείνη την στιγμή δεν ήταν παρά μια φιγούρα ιδωμένη από τα πενήντα μέτρα με μιλιά χωρίς χροιά, όσο εκφραστικά και αν συνήθιζε να γράφει στην αλληλογραφία της. Τρόμαξα και δείλιασα όταν προσπάθησα να γεφυρώσω το χάσμα ανάμεσα στο φάντασμα του νου και στην πραγματικότητα της παρουσίας της. Τα χείλη μου στεγνά από την φλόγα που μου ‘καιγε τα σωθικά και τον πόθο που ανέδιδαν τα λαχανιασμένα στήθη της.
Η κοινωνία έκανε το χρέος της κρατώντας μας απομονωμένους από τον έξω κόσμο μέχρι ο τελευταίος να κατάφερει να πάρει μια ανάσα. Όταν η απομόνωση πήρε τέλος, προδομένοι από την αφέλεια που χαρακτηρίζει τα νιάτα, παλέψαμε να κερδίσουμε ξανά την επιστοσύνη της . Συμβιβασμός και αποδοχή ο γάμος μας και δούρειος ίππος τα τρία παιδιά, για την ανατροφή των οποίων μας διάλεξε. Συναινέσαμε σε αρκετά θέματα, αλλά κατορθώσαμε να κρατήσουμε τα περισσότερα δικά μας. Φαίνεται πως η κοινωνία ικανοποιήθηκε και μας άφησε να απολαύσουμε τον έρωτα μας, βέβαια για όσο καιρό δεν προκαλούσαμε την προσοχή της. Εγώ βρήκα δουλειά σε λιγνιτωρυχείο, τίμια δουλειά, αλλά εκείνη έστω και χαλαρά δεν έχασε την επαφή της από την ομάδα της.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 10o

Ήταν η πανσέληνος του φθινοπώρου που, μέσα από το μικρό παράθυρο, τράβηξε την προσοχή μου. Άναψα τσιγάρο και βάλθηκα να στέλνω δακτυλίδια καπνού στο ταβάνι. Από το μέρος που καθόμουν μπορούσα να παρατηρώ τις απέναντι ακτές πέρα από το χρυσό, χάρη στο φως του φθινοπωρινού φεγγαριού, κανάλι θάλασσας. Τα λιγοστά φωτάκια που στόλιζαν τις δαντελωτές ακτές πρόδιδαν την ύπαρξη μικρής πόλης. Την ήξερα αυτή την πόλη, ή τουλάχιστον είχα την αίσθηση πως την γνωρίζω. Πάει πολύς καιρός από την τελευταία μέρα, λίγο πριν με σπρώξουν στο ταχύπλοο που θα με οδηγούσε στο Νησί. Η εικόνα που κουβαλούσα μέσα μου απ αυτή την πόλη, ήταν ένα ξανθό κοριτσάκι με κατακόκκινα μάγουλα. Είχε στυλώσει το βλέμμα πάνω μου και κάθε λογικός άνθρωπος θα ήξερε τι τράβηξε την προσοχή ενός μικρού κοριτσιού από την εμφάνιση ενός καταδίκου. Εγώ όμως ένοιωθα πως η ματιά της δεν στεκόταν στις βαριές και θορυβώδεις αλυσίδες, στο σκληρό και αξύριστο πρόσωπο μου αλλά έκανε αγωνιώδεις προσπάθειες να εισβάλλει μέσα στο μυαλό μου. Αυτή η εικόνα ορμούσε από την μνήμη μου και γέμιζε τον νου το ίδιο έντονα και απρόβλεπτα, κάθε φορά που τύχαινε να κοιτάξω απέναντι στην ηπειρωτική χώρα.
Με αυτές τις σκέψεις απορροφημένος, ξαφνιάστηκα όταν ο Χρήστος μπήκε στο «στούντιο» με ένα πλατύ χαμόγελο και υπερβολική για την ιδιοσυγκρασία του διάθεση. Το σόου έφτανε στο τέλος του και η επιτυχία του ήταν πέρα από κάθε αναμενόμενο. Οι παραγγελίες και οι αγορές χρόνου παρακολούθησης, διπλάσιες του συνηθισμένου μπλοκάρισαν το σύστημα όταν η διαδικασία «καλωσορίσματος» των νεοφερμένων είχε φτάσει στο τέλος της. Αυτές τις τελευταίες σκηνές, καταφέραμε να τις προωθήσουμε υπό μορφή συλλεκτικού CD, με πωλήσεις που άγγιζαν διαστάσεις πλατινένιου.
-Λοιπόν είσαι ευχαριστημένος; ρώτησα.
-Απόλυτα. Τα κέρδη μας έχουν φτάσει σε απίστευτα νούμερα. Να φαντασθείς πως κατάφερα να τραβήξω την προσοχή της Μαφίας που επιθυμεί να επενδύσει τεράστια ποσά και να συνεργασθεί μαζί μας.
-Αυτό μας έλειπε. Μουρμούρισα και αμέσως μετά είπα δήθεν αδιάφορα:
-Να πηγαίνω τώρα στο αναρρωτήριο, όπως συμφωνήσαμε.
-Λυπάμαι, αλλά δεν νομίζω ότι γίνεται. Τουλάχιστον για τώρα. Περιμένουμε τον Υπουργό Δικαιοσύνης και δεν μπορώ να σου επιτρέψω κάτι τέτοιο.
Κατά βάθος το περίμενα, οπότε δεν έδειξα την παραμικρή έκπληξη. Δεν ξέρω αν τα περί υπουργού ήταν αλήθεια, αλλά κάτι θα έδινε την ευκαιρία στον Χρήστο να αθετήσει την υπόσχεση του. Κατά βάθος ήξερε πως κάτι έτρεχε μέσα μου και πως η επιθυμία μου να επισκεφτώ την θείτσα είχε άμεση σχέση με την αλλαγή της στάσης μου. Για μένα η συμβουλή της είχε μεγάλη δύναμη και όποτε αναζητούσα την παρουσία της είχα σοβαρό σκοπό και λόγο να το κάνω.
Δεν είπα λέξη και συνέχισα με το μοντάζ των τελευταίων σκηνών όταν η μονότονη φωνή του φρουρού της κεντρικής πύλης ανήγγειλε:
-Ο ΥΖΙ-3430 έχει επισκεπτήριο, επαναλαμβάνω ο ΥΖ………………………

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 9o

Η ελευθερία πρόσβασης στο φαρμακείο και η σχέση του με την Άννα μοιραία οδήγησαν σε κατάσταση σταδιακής ηθικής κατάρρευσης. Σε κάποιο αιφνιδιαστικό έλεγχο διαπιστώθηκε τεράστιο έλλειμμα ναρκωτικών ουσιών και σκευασμάτων στο Κέντρο Υγείας. Σαν υπεύθυνος αποπέμφθηκε από το ιατρικό σώμα χωρίς όμως να διωχθεί ποινικά μιας και δεν υπήρχαν στοιχεία για την ενοχή του. Αργότερα βρήκε τρόπο να εξαφανίσει τα ίχνη του και να προσχωρήσει στην Εκκλησία ως κληρικός. Χρησιμοποίησε το ιερατικό σχήμα για κάλυψη και έτσι κατάφερε να επεκτείνει την εμβέλεια των δραστηριοτήτων του στις φυλακές. Επίσημα λειτουργούσε ως εξομολογητής ανεπίσημα ως προμηθευτής θανάτου σε μορφή άσπρης σκόνης.
Έστριψα στην επόμενη γωνία, πέρασα το ιατρείο και έφτασα στο «στούντιο». Μπήκα στον χώρο χωρίς διάθεση. Στην αλλαγή των στάσης μου σημαντικό ρόλο έπαιξε η έλευση της Πασχαλιάς. Η παρουσία της επιδρούσε παράξενα πάνω μου και από τότε που εμφανίσθηκε ένοιωθα μια επιρροή εντελώς διαφορετική και ασυμβίβαστη με αυτή που θα δικαιολογούσε η διαφορετικότητα των φύλων μας.
Ένοιωθα επιτακτική την ανάγκη να διακόψω και να απομακρυνθώ από τις «δουλειές» που είχα ανοίξει. Αυτό όμως έμοιαζε ακατόρθωτο τώρα που η επιχείρηση είχε γιγαντωθεί απρόσμενα και ο κύκλος των εμπλεκομένων είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις. Ήμουν λοιπόν παγιδευμένος όπως ένα αγρίμι στην άκρη του γκρεμού, σε μια λεπτή ισορροπία διατηρούμενη με συναινέσεις και υποχωρήσεις. Από την άλλη, είχα ζήσει πολύ καιρό σε απομόνωση και αυτό μου χάρισε το προνόμιο να σκέπτομαι απλά και χωρίς σπασμωδικές κινήσεις και αντιδράσεις. Γνώριζα καλά και δεν είχα την παραμικρή ψευδαίσθηση για την πραγματικότητα και την λογική της ανθρώπινης φύσης. Οι κανόνες του παιχνιδιού σε θέματα σχέσεων ανάμεσα στους ανθρώπους δεν είχαν αλλάξει καθόλου από τότε που η κοινωνική συμβίωση έγινε μια αναγκαιότητα. Πάντα επικρατούσε ο νόμος του ισχυρού και τώρα ισχυρός δεν ήμουν εγώ αλλά ο Χρήστος. Σε ενδεχόμενη αποκάλυψη, τον Χρήστο τον περίμενε μια απόταξη, δηλ. μια απόλυση χωρίς σύνταξη. Εμένα όμως με περίμεναν οι ανώμαλοι, οι παιδεραστές και οι όλοι οι δυσαρεστημένοι από την διακοπή των «σειρών» και «επεισοδίων». Στο βάθος του μυαλού μου όμως υπήρχε η ελπίδα. Πίστευα πάντα ότι τη φύση δεν ενδιέφεραν οι ανθρώπινες επινοήσεις. Η εντροπία που αντιμάχεται την τάση για οργάνωση και συγκέντρωση της δύναμης και εξουσίας, προσφέρει απλόχερα την ευκαιρία στους αδύναμους να αντεπεξέρχονται στην καταπίεση και την επιβολή. Αρκεί να ψάξει κάποιος περισσότερο στα ψυχικά αποθέματα του και θα μπορέσει να διακρίνει εξυπνάδα, θάρρος, πίστη, επιμονή και ένα σωρό άλλες ικανότητες που σε έναν ισχυρό βρίσκονται παροπλισμένες και αδρανοποιημένες. Η παρακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, τα απελευθερωτικά κινήματα, η πρόοδος των μεταναστών παρά τις αντίξοες συνθήκες αποτελούν ελάχιστες αποδείξεις για το αληθές του συλλογισμού μου. Πάνω σε αυτή τη γνώση στηριζόμενος έκτιζα τις ελπίδες μου και αναζητούσα τα ψυχικά αποθέματα και δυνάμεις που θα μου έδιναν την λύτρωση.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 8o

-Έλα, τελείωνε ετοιμάσου. Ο Χρήστος ανυπόμονα μου έκανε νεύμα να βιαστώ. Όσο αργά κυλούσε ο χρόνος όλο το προηγούμενο βράδυ τόσο γρήγορα έπρεπε να γίνουν όλα τα επόμενα λεπτά.
-Μα πρέπει να φάω το πρωινό μου, μούγκρισα με αγανάκτηση.
-Θα στο φέρω εγώ στο «στούντιο».
Το «στούντιο» ήταν ένα μικρό δωμάτιο από όπου διηύθυνα κάθε φορά το σόου. Εξοπλισμένο με υπολογιστές, κάμερες, οθόνες, όλα τελευταία λέξη της τεχνολογίας, βρίσκονταν στην άλλη πλευρά της πτέρυγας και ο Χρήστος φρόντιζε να με μεταφέρει εκεί λίγα λεπτά πριν το πρωινό συσσίτιο. Όταν είχαμε καινούργια φουρνιά από κρατούμενες κατάφερνα να παραμένω εκεί μέχρι αργά το βράδυ. Ποτέ δεν έμαθα πως ο Χρήστος κάλυπτε την απουσία μου, αλλά πάντα περνούσα απαρατήρητος όσο βρισκόμουν μέσα εκεί.
Άνοιξε την σιδερένια πόρτα και με έσπρωξε έξω. Κατεβήκαμε τα πρώτα σκαλιά και προχωρήσαμε στον μακρύ διάδρομο. Το κτήριο, βυζαντινό φρούριο σε απόκρημνο νησί είχε κτισθεί την περίοδο του Ιουστινιανού με σκοπό να φυλακιστούν οι συμμετέχοντες στην «Στάση του Νίκα». Σύμφωνα με τους υπεύθυνους θα έκλεινε σύντομα και θα μας μετάφεραν σε άλλη φυλακή, λόγω παλαιότητας της κατασκευής. Υποσχέσεις των τελευταίων χρόνων που δυνάμωναν πριν από κάθε εκλογική περίοδο και έσβηναν απότομα μετά το άνοιγμα της κάλπης. Η αλήθεια είναι πως λειτουργικά κόστιζε αρκετά αλλά το όλο ζήτημα κολλούσε στο γεγονός της άρνησης των άλλων σωφρονιστικών ιδρυμάτων να «φιλοξενήσουν» την αφρόκρεμα των καταδίκων της επικράτειας. Έτσι με τον καιρό η ερήμωση του χώρου και η ανθρώπινη δραστηριότητα διαμόρφωναν ένα ιδιόρρυθμο περιβάλλον. Ιδιόρρυθμο όπως ασυνήθιστο όπως είναι να βλέπει κανείς μια μισογκρεμισμένη φυλακή από όπου κανείς δεν μπορούσε να αποδράσει. Αυτό δικαιολογείτο από το ότι η θάλασσα φιλοξενούσε πάντα ισχυρά ρεύματα που οδηγούσαν σε βαθιές καταβόθρες. Έτσι όσοι είχαν αποτολμήσει να δραπετεύσουν δεν κατάφερναν να επιπλεύσουν περισσότερο από δέκα λεπτά πριν τα κρύα και ισχυρά ρεύματα τους παρασύρουν στην άβυσσο. Η επικοινωνία γινόταν με μεγάλα σκάφη που μπορούσαν να αντέξουν την μανία της φύσης.
Βαδίσαμε με ταχύ βήμα τα τελευταία μέτρα. Μετά από τα ουρητήρια και λίγο πριν φτάσουμε στο ύψος του ιατρείου υπήρχε ένα δωμάτιο όπου ο παπά-Γιάννης, ο παπάς με τα περίεργα κυρήγματα που λειτουργούσε στην Μητρόπολη , έκανε εξομολόγηση. Η εβδομαδιαία άφιξη του στην φυλακή ενδιέφερε πολλούς, μιας και ήταν κοινό μυστικό ο πραγματικός λόγος της επίσκεψης του. Η ιστορία του παπά-Γιάννη ήταν παρόμοια με αυτή της θείτσας-Τατιάνας. Διάσημος παθολόγος με περγαμηνές απέδειξε πόσο καθοριστικό ρόλο μπορεί να παίξει στην ζωή ενός άνδρα η εμφάνιση μιας μοιραίας γυναίκας. Η Άννα γυναίκα-δηλητήριο εμφανίσθηκε ξαφνικά στην ζωή του μια καλοκαιρινή νύχτα. Έκτοτε τα νήματα που είχε πλέξει επιδέξια γύρω του έγιναν βρόγχος σφικτός για την ζωή και την καριέρα του γιατρού. Γνωρίζοντας την ομορφιά και σαγήνη του παρουσιαστικού της και το κυριότερο τον τρόπο να την προβάλλει στους άλλους κατάφερε σε μια νύχτα να κάνει τον γιατρό άβουλο υποτακτικό της. Ο Γιάννης δούλευε σε ένα τεράστιο Κέντρο Υγείας και ήταν ο υπεύθυνος διάθεσης και διακίνησης των οπιούχων ουσιών και σκευασμάτων. Ή ιδιότητα αυτή……

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 7o

Η θείτσα-Τατιάνα ήταν περίεργος άνθρωπος. Αν θέλαμε να την περιγράψουμε με μια λέξη , η πιο πρόσφορη που θα μπορούσαμε να βρούμε είναι η λέξη απροσδιόριστη. Απροσδιόριστη τόσο όσον αφορά στην ηλικία της και στο …φύλο της. Κανείς, ούτε υποκειμενικά ούτε αντικειμενικά, μπόρεσε να μάθει ποτέ την ηλικία της. Το υπερβολικό πάχος και οι τεράστιες ποσότητες οινοπνεύματος αλλοίωναν, όσα σημάδια μπορούσαν να αποκαλύψουν τις Άνοιξες ή τα Φθινόπωρα που πέρασαν πάνω από το στεγνό κορμί της. Λέγεται πως ο εγκλεισμός της στις φυλακές ξεκίνησε από τραγικό λάθος.
Όταν κάποτε επισκέφτηκε αστυνομικό τμήμα για να ζητήσει γνήσιο της υπογραφής, μετά από λανθασμένη υπόδειξη νεοδιοριζόμενου και άμυαλου τινός αστυνομικού αντί να μπει στο γραφείο του αξιωματικού υπηρεσίας, πέρασε στα κρατητήρια. Από κακή της τύχη, εκείνη ακριβώς την στιγμή ξέσπασε φωτιά από τσιγάρο που αβασάνιστα πέταξε στην δεξαμενή καυσίμων ο άμυαλος φρουρός.
Όταν μετά από ώρες κατάφεραν να σβήσουν την φωτιά, αντίκρισαν την θείτσα-Τατιάνα να στέκεται ακίνητη σε μια γωνία του κρατητηρίου και να κοιτάει ανέκφραστα το κενό, ανίκανη να αρθρώσει την παραμικρή λέξη. Οι προσπάθειες ταυτοποίησης έπεσαν στο κενό μιας και ούτε η ίδια μπορούσε, ούτε τα δακτυλικά της αποτυπώματα ήταν ικανά ( αλλοιωμένα από την θερμοκρασία) να δώσουν ακριβή στοιχεία. Συν τοις άλλοις η παραμονή της σε χώρους χωρίς κάγκελα της δημιουργούσαν φοβερή ανασφάλεια και έντονη αυτοκαταστροφική τάση. Το πρόβλημα ποτέ δεν μπόρεσε να λυθεί παρά την ψυχολογική υποστήριξη και τα φάρμακα που κατανάλωνε. Το ότι δεν την αναζήτησε κανείς και η ηρεμία που έδειχνε πίσω από την ασφάλεια της φυλακής, οδήγησαν σε μονιμοποίηση του εγκλεισμού της. Ο κόσμος της ήταν το κελί της. Αρνιόταν πεισματικά να το εγκαταλείψει, παρά το γεγονός ότι το απροσδιόριστο του φύλου της είχε επιφέρει αναστάτωση ανάμεσα στις κρατούμενες. Την ακολούθησε νέα κακοτυχία, όταν μια πυρκαγιά ξέσπασε και πάλι, αυτή τη φορά στην πτέρυγα της. Από την καταστροφή σώθηκε σαν από θαύμα την τελευταία στιγμή. Μεταφέρθηκε αμέσως στο αναρρωτήριο για τις πρώτες βοήθειες και για μερικές μέρες παρέμεινε στο χώρο προσωρινά. Το προσωρινό βοήθησαν να γίνει μόνιμο, ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες ότι η θείτσα-Τατιάνα στο παρελθόν είχε σπουδάσει Ιατρική. Ο Διοικητής των φυλακών βρήκε την ευκαιρία να πετύχει πολλά, χρίζοντας την δύστυχη γυναίκα νοσοκόμα. Απομόνωσε την πηγή των αντιδράσεων λόγω της απροσδιοριστίας του φύλου της, επάνδρωσε το αναρρωτήριο έστω και τυπικά και το σπουδαιότερο είχε ένα κελί επιπλέον μιας και το πάχος της θείτσας-Τατιάνας δεν άφηνε περιθώρια για συγκατοίκηση, όσο βρισκόταν στην πτέρυγα. Οι φήμες την ήθελαν ασκούμενη παιδίατρο. Όταν όμως ήταν στην ειδικότητα, ακούστηκε πως ξυλοκόπησε ζωηρό ασθενή όταν ενοχλήθηκε από το συνεχές κλάμα του. Το τελευταίο της στέρησε κάθε ελπίδα να ακολουθήσει το όνειρο της με αποτέλεσμα να το ρίξει στο ποτό και στα χάμπουγκερς. Το βάρος της αυξήθηκε σε βαθμό που να μην μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί με άνεση και το ποτό κατέστρεψε ότι μπορούσε να χαρακτηριστεί έκφραση θηλυκότητας στο πρόσωπο της.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 6o

Αυτός ήταν ο δεσμοφύλακας Χρήστος και έτσι όπως περιέγραψα έμελλαν να εξελιχθούν οι σχέσεις μας. Είναι μοιραίο όποτε οι άνθρωποι συγχρωτίζονται, με το ζόρι ή με δική τους συναίνεση και επιθυμία, να αλλάζουν. Με τον καιρό η πανταχού παρούσα εντροπία και το κοινό συμφέρον και ανάγκη αμβλύνει και τις πιο διακριτές διαφορές δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο ομάδες με ομοιόμορφη συμπεριφορά και δυναμική. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά σε όλες τις μορφές και εντάσεις. Είναι γνωστή η αλληλεγγύη ανάμεσα στους στρατευμένους αλλά το ίδιο εύκολα μπορεί να εξηγηθεί η οικογενειακή συνοχή και αρμονία. Μέσα σε τέτοιες κοινωνικές ομάδες τα συνηθισμένα και αυτονόητα πολλές φορές ξεπερνιούνται όπως ξεπεράσαμε εγώ και ο Χρήστος την ενδογενή απόσταση ανάμεσα στους κρατούμενους και δεσμοφύλακες. Το κοινό συμφέρον και ανάγκη ήταν αρκετό να γεφυρώσει αυτήν την απόσταση από την μια στιγμή στην άλλη.
Αυτά σκεπτόμουν όσο διέκρινα την φιγούρα του να πλησιάζει προς το κελί μου. Παρόλο το αδιάφορο του βαδίσματος διέκρινα μια συγκρατημένη ανυπομονησία να τον πλημμυρίζει. Όταν μάλιστα έφτασε επιτέλους στο ύψος μου η ανυπομονησία του έγινε χείμαρρος ασυγκράτητος:
-Βρε μαλάκα ετοιμάσου να χεστούμε στο τάλιρο. Μόλις μας προέκυψε τεφαρίκι. Μια σούπερ γκόμενα βρίσκεται στην «αίθουσα υποδοχής» για τα «τυπικά».
Κατάλαβα αμέσως πως η νεοσύλλεκτη που ανέφερε ο Χρήστος ήταν η δική μου Πασχαλιά και το άκουσμα των λεγομένων του μου δημιούργησε ένα κύμα ζήλιας και απόγνωσης. Τα «τυπικά» ήταν μια διαδικασία που η παρακολούθηση της είχε έξτρα χρέωση και εμπορευσιμότητα. Είχαμε φροντίσει να τοποθετήσουμε κρυφές κάμερες με τέτοιο τρόπο και σύστημα που να μας εξασφαλίσει ένα σίγουρο πενηντάλεπτο χωρίς να υπολογίσουμε τις διαφημίσεις και διάφορα μηνύματα. Τα «τυπικά» περιελάμβαναν γδύσιμο, εντελλεχή εξέταση φυσικών κρυπτών για ναρκωτικά κυρίως και στο τέλος, πριν οι κρατούμενοι φορέσουν την ομοιόμορφη αμφίεση της φυλακής, η διαδικασία των λουτρών. Ένα πακέτο που ισοδυναμούσε σε εισπράξεις, με τα συνηθισμένα «γυρίσματα» ενός ολόκληρου μήνα. Φαντάστηκα την σκηνή που η αγαπημένη μου Πασχαλιά γινόταν ακούσια πρωταγωνίστρια σε αυτό το παράλογο σκηνικό και μελαγχόλησα.
-Πήρα άδεια για πάρτη σου. Θέλω τις καλλίτερες λήψεις και αν τα καταφέρουμε θα είμαστε έτοιμοι να κατακτήσουμε την αγορά ολοκληρωτικά.
-Κοίτα Χρήστο, είπα με βαριά καρδιά. Θα σε βοηθήσω αλλά θέλω μετά από όλα αυτά, να φροντίσεις να δω την θείτσα-Τατιάνα. Θέλω να εξασφαλίσεις την παραμονή μου στο αναρρωτήριο για τουλάχιστον μια μέρα.
-Έγινε ρε μαλάκα. Αλλά τι έπαθες. Για να θέλεις συνάντηση με την γριά, κάτι σε απασχολεί. Πρόσεχε γιατί δεν στέκει καλά τον τελευταίο καιρό. Χθες μου ζήτησε να …βάλω σήτα στο παράθυρο του ιατρείου γιατί.. ακούς… είδε φίδια να ανεβαίνουν τον τρίμετρο τοίχο.
Γέλασε πνιχτά και συνέχισε.
-Δεν θα σου συνιστούσα να την επισκεφτείς αυτές της μέρες.
-Δεν πειράζει Χρήστο, πιστεύω πως θα βρω τρόπο να επικοινωνήσω μαζί της.
Η θείτσα-Τατιάνα ήταν………

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 5o

Γύρισα απότομα και η αγριεμένη έκφραση του Χρήστου, επιβεβαίωσε όσα κατάλαβα νωρίτερα από την χροιά της φωνής του. Παραμέρισα και έτσι αποκάλυψα το ένοχο μυστικό μου. Σαν γαϊτανάκι οι αποκαλύψεις έδωσαν η μια στην άλλη την σειρά τους καθώς μάθαινα με τη σειρά μου πως στο ίδιο «αγώνισμα» δεν ήμουν μοναδικός αθλητής. Από κείνη τη στιγμή πλέον στο σημείο εκκίνησης είχα και συναγωνιστή τον Χρήστο. Και καλά εγώ που η κοινωνία έκρινε πως ούτε τα φόντα, ούτε και την δεδομένη ελευθερία να αποδεικνύω φυσιολογικά τον ανδρισμό μου είχα, ο τέλειος Χρήστος με ποια λογική εισέβαλε στα μίζερα και ανθυγιεινά «σαλόνια» του τροποποιημένου οίκου ανοχής μου. Μυστήρια η ζωή. Άλλοι γυρνάνε με άδεια τεράστια καλάθια και άλλοι με αγωνία κλείνουνε τις μικροσκοπικές τους χούφτες που με το ζόρι συγκρατούν όσα οι πρώτοι αδιάφορα προσπερνούν. Η συνήθεια αυτή του δεσμοφύλακα δεν θα ήταν παρά μια μικρή λεπτομέρεια στην όλη ιστορία αν δεν συμπληρωνόταν επιδέξια και αποτελεσματικά από μια άλλη διάσημη συνήθεια: την αγάπη για το χρήμα μπολιασμένη από την, τις περισσότερες φορές, συμπορεύουσα, απληστία. Έτσι με την δική μου συνενοχή και σύμπραξη η ηδονόπηγος οπή έγινε το "κέρας της Αμάλθειας" των οικονομικών και των δυο μας. Κρατούμενοι πρόθυμοι να καταβάλουν κάθε τίμημα, με συστηματικό και μυστικό τρόπο ομαδοποιημένοι, με πρόσχημα την παρακολούθηση κινηματογραφικών έργων μετέρχονταν πραγματική «τσόντα» πριν «ξεδιψάσουν» με οποιοδήποτε τρόπο την συσσωρευμένη ανάγκη τους. Το υπουργείο Δικαιοσύνης δεν μπόρεσε ποτέ να κατανοήσει την αθρόα προσέλευση υποδίκων σε ταινίες σκηνοθετών όπως ο Αγγελόπουλος και απορούσαν πως τα κύματα βίας που μοιραία προκαλούν στερημένα άτομα είχαν αρχίσει να υποχωρούν μυστηριωδώς. Όσα για τα οικονομικά μας, εμένα και του Χρήστου είχαν πάρει την άγουσα μιας και η επιχείρηση πέρασε και στο διαδίκτυο. Μαζί δε με την μικρή επιχείρηση ναρκωτικών που διατηρούσα σε διάφορες εκκλησιαστικές σχολές από τότε που ήμουν ελεύθερος, είχα φτάσει να κατέχω την πλειοψηφία μετοχών δυο αθλητικών εφημερίδων, ενός καναλιού και είκοσι τοις εκατό των μετοχών του Google. Έτσι λοιπόν και γνώρισα τον Χρήστο. Καθώς μάλιστα οι τύχες μας είχαν τυλιχθεί τόσο στενά μεταξύ τους, πολλές φορές μπερδεύαμε τους ρόλους μας ως κρατούμενου και δεσμοφύλακα, ευτυχώς πάντοτε όποτε τύχαινε να βρεθούμε μόνοι μας. Σε διαφορετική περίπτωση γινόταν τόσο βίαιος και βάναυσος που εξέπληττε και τρόμαζε τους περισσότερους. Η εξήγηση που μου έδινε κατά καιρούς για την περίεργη αποκλειστικότητα που μου «πρόσφερε», ήταν πως ενεργούσε έτσι ώστε να μην κινήσουμε υποψίες για τις υπόγειες δραστηριότητες μας.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 4o

Ήταν μια ιδιαίτερα κρύα νύχτα του Οκτώβρη. Αναπηδώντας ελαφρά για να διατηρήσω τα άκρα μου ζεστά, έβριζα την τύχη και τον …κακό μου τον καιρό, στην κυριολεξία. Οι προηγούμενες μέρες ήταν οι θερμότερες της τελευταίας δεκαετίας, μα σήμερα η θερμοκρασία έκανε βουτιά δεκαπέντε ολόκληρους βαθμούς. Όλοι, εκτός από μένα, στην νότια πτέρυγα δέχτηκαν την αναπάντεχη δροσιά με χαρά και ανακούφιση. Εμένα όμως απασχολούσε περισσότερο η υγρασία. Όχι αυτή της ατμόσφαιρας, μα εκείνη που μοιραία και αμετάκλητα άρχισε να συσσωρεύεται στα …εν λειτουργία γυναικεία ντους. Είναι δε επιστημονικά και εμπειρικά τεκμηριωμένο πως όσο περισσότερο έπεφτε το κρύο τόσο περισσότεροι υδρατμοί γέμιζαν τα αποδυτήρια από το ζεστό νερό που ακουμπούσε στους παγωμένους τοίχους. Το φαινόμενο επίσημα ονομάζεται «θερμική γεφύρωση». Αυτό που εμένα με απασχολούσε δεν ήταν ο τίτλος μα οι συνέπειες και η επίδραση τους στο γενεσιουργό ερέθισμα της μιας και μοναδικής σεξουαλικής μου απόλαυσης: Της παρατήρησης γυμνών γυναικείων κορμιών καθ’ όλη τη διάρκεια της σωματικής περιποίησης και καθαριότητας τους. Το ρόλο του δίαυλου εκτόνωσης, της έστω και αλλόκοτης, λίμπιντο μου έτυχε να παίξει μια τυχαία οπή που με την πάροδο του χρόνου κατάφερα να αυξήσω τις διαστάσεις και προσβασιμότητα, για προφανείς λόγους . Πράξη υγιεινής η καθαριότητα του σώματος που αν και έπρεπε να είναι καθημερινή, η ανάγκη για οικονομικές περικοπές οδήγησε στην πρακτική σύμφωνα με την οποία τα λουτρά έπρεπε να λειτουργούν μια και μόνο φορά την βδομάδα ανεξάρτητα των εκάστοτε καιρικών συνθηκών και καταστάσεων. Έτσι η σημερινή μέρα λίγα είχε να προσφέρει στο πάθος μου. Και αν προσθέσω πως ο μακροχρόνιος εγκλεισμός μου γιγάντωσε αυτό το πάθος σε σημείο που σταδιακά να αντικαταστήσει την φυσιολογική σεξουαλική μου δυναμική, γίνεται κατανοητό το μέγεθος της απογοήτευσης μου.
Έκανα μια τελευταία επόπτευση μιας και διαφαινόταν πως η αρρωστημένη τελετουργία έφτανε στο τέλος της, όταν ξαφνικά αισθάνθηκα το δυνατό σφίξιμο στον αριστερό καρπό του χεριού μου, από χαρακτηριστική λαβή ακινητοποίησης του πίσω από την ράχη μου. Πήγε να μου ξεφύγει βλαστήμια από τον πόνο που ένοιωσα, μα πρόλαβε μια τραχιά φωνή να με κάνει να αναπηδήσω εκθέτοντας ακόμη περισσότερο τον δύσμοιρο καρπό μου στο πόνο.
-Τι κάνεις ρε μαλάκα εδώ πέρα;
Η αλήθεια είναι πως πράγματι δεν γνώριζε αυτός που με ρωτούσε τι έκανα, μιας και η στάση του κορμιού μου κάλυπτε εξ ολοκλήρου την οπή μέσα από την οποία γινόμουν κοινωνός της ξεχωριστής εκείνης στιγμής.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 3o

Tο πρόσωπο της ήταν χαρακωμένο από την κούραση και την αϋπνία, έτσι όπως έδειξε δρασκελίζοντας το κεφαλόσκαλο. Τα χέρια μου έτρεμαν και πάνω στην νευρικότητα μου, άφησα άθελα να γλιστρήσει το τεχνητό συμπλήρωμα της αδειανής οφθαλμική μου κόγχης. Διαγράφοντας την τροχιά που του επέβαλε η πανταχού παραμονεύουσα βαρύτητα, προσγειώθηκε αναπηδώντας στον αριστερό ώμο του μακάρια κοιμώμενου «συντρόφου» και κυλώντας γλίστρησε πίσω από το λεκιασμένο μαξιλάρι του. Με ένα σάλτο βρέθηκα στο έδαφος και βιαστικά έχωσα το χέρι να το πιάσω πριν χαθεί στο πίσω μέρος της κουκέτας.
Όταν τελικά κατάφερα να το ανασύρω, όντας χωμένο πίσω από το συρμάτινο σομιέ, το νυσταγμένο σούρσιμο της πρωινής βάρδιας επιβεβαίωνε αυτό που ο ήλιος είχε εδώ και λίγα λεπτά αρχίσει να μου γνωστοποιεί μέσα από το καγκελωτό παραπέτασμα του κελιού μου: τον ερχομό της καινούργιας μέρας. Έφερα το καθρεπτάκι έξω από τα κάγκελα της πόρτας ώστε να μπορώ να παρατηρώ με όση ευκρίνεια μου επέτρεπαν οι διαστάσεις του, όσα εξελίσσονταν στον εσωτερικό χώρο. Χάρηκα όταν εντόπισα τον δεσμοφύλακα Χρήστο να πλησιάζει την πτέρυγα μου και ο ήχος από το χτύπημα του κλομπ πάνω στα κάγκελα μαρτυρούσε πως δεν θα αργούσε να φτάσει στο ύψος μου.
Ο Χρήστος…..Νέος, ωραίος και γεροδεμένος. Το όνειρο κάθε γυναικείας ψυχής. Είχαν πολλά ακουστεί για κάποιους δεσμοφύλακες που έκαναν χρήση της εξουσίας τους για να χορτάσουν τις σεξουαλικές και σαδιστικές φαντασιώσεις τους, μα για τον Χρήστο που η γοητεία του έκανε την εξουσία περιττή δεν είχε ακουστεί ποτέ τίποτε. Έτσι είχε την φήμη ψυχρού απαθούς, ατόμου γενικά χωρίς αισθήματα και κενό πάθους. Την ίδια εντύπωση είχα και ‘γω μέχρι την στιγμή που η τύχη διάλεξε αποκλειστικά εμένα να διαπιστώσω πως τίποτε δεν είναι πάντα όπως φαίνεται να είναι και ακόμη περισσότερο πως τίποτε δεν μένει κρυφό για πολύ, ακόμη και σε αυτό το γεμάτο αποκλεισμούς περιβάλλον:
Ήταν μια ιδιαίτερα κρύα νύχτα του Οκτώβρη. Αναπηδώντας ελαφρά για να διατηρήσω τα άκρα μου ζεστά……..

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 2o

Έξω η νύχτα άρχιζε να υποχωρεί μπρος στην επιμονή του ήλιου να περάσει τα αντικρινά βουνά του Υμηττού και να ξεχυθεί στο κατάφωτο λεκανοπέδιο.
Ο «συνάδελφος» ποτέ δεν κατάφερε να είναι παρών σε κάποια από αυτές τις καθημερινές αλλαγές μιας και μόνο η μυρωδιά του πρωινού είχε αρκετή δύναμη να του ανοίξει τα πρησμένα από ύπνο βλέφαρα του. Το μουγκρητό του ροχαλητού του και κάποιοι ακαθόριστοι και βαρυφορτωμένοι με αηδιαστική μυρωδιά ήχοι από το κατώτερο πεπτικό του σύστημα ήταν το μόνο που πρόδιδε την παρουσία του στο κελί.
Αυτή τη νύχτα οι τελευταίοι θόρυβοι είχαν καταντήσει μαρτύριο, μιας και το απογευματινό φαΐ, που σερβιρίστηκε επίτηδες λίγο πριν λήξει η τελευταία ημερήσια βάρδια, είχε αποκλειστική σύνθεση τα όσπρια. Αυτά είχαν εκτός των άλλων παρασκευασθεί χωρίς πρώτα να αφεθούν, ως συνηθίζεται, από νωρίς στο νερό με σόδα για να μαλακώσουν.
Έτσι το στάδιο της αρχικής ζύμωσης, μετατέθηκε για τη στιγμή που θα έφταναν αισίως στο κατώτερο πεπτικό σύστημα αυτών που τα κατανάλωσαν. Η στιγμή αυτή συνέπιπτε χρονικά με την βάρδια των μαθητευομένων δεσμοφυλάκων. Ένα «μυρωμένο» και θορυβώδες καλωσόρισμα στην καινούργια τους δουλεία. Ένα συναδελφικό καψώνι των παλιών στους νέους. Αυτή η δοκιμασία είχε διπλή σημασία και αποτέλεσμα. Να ισχυροποιήσει την αντοχή τους και επιπλέον να σκληρύνει την στάση τους στους ατυχείς κατάδικους, την πηγή του σημερινού μαρτυρίου τους.
Όλο αυτό το πολύβουο σκηνικό δεν μπόρεσε να κρύψει τους ήχους από τις πρωινές προσαγωγές των νεοφερμένων κατάδικων. Έφερα το καθρεπτάκι κοντά στα κάγκελα με τέτοια γωνία που να μπορώ να διακρίνω το προαύλιο και για περάσει η ώρα μου μελετούσα τις φιγούρες των καινούργιων συγκατοίκων. Άλλοι γνωστοί, εξοικειωμένοι με την ισχύουσα διαδικασία και άλλοι νεόφερτοι, μερικοί δε φοβισμένοι και αναστατωμένοι. Ξάφνου το βλέμμα μου στάθηκε σε μια γυναικεία φιγούρα γνωστή μεν αλλά αδύνατο να καταλάβω από πού την ήξερα και γιατί άρχισε να με αναστατώνει η παρουσία της. Εκείνη σαν να κατάλαβε την παρουσία μου, στύλωσε το βλέμμα της στο παράθυρο μου. Τότε μου ήρθαν όλα στο μυαλό και το γυάλινο μου μάτι άρχισε πάλι να πηγαινοέρχεται νευρικά από την παλάμη μου στην θέση για την οποία φτιάχτηκε να γεμίζει και να κοσμεί, αποτέλεσμα της γνωστής μου νευρικότητας. Ήταν εκείνη η λυγερόκορμη ζητιάνα η Πασχαλιά που για χάρη της δεν μπόρεσα να κοιμηθώ τρεις νύχτες την περασμένη βδομάδα. Το πρόσωπο της ήταν….

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 1ο

Πίσω από το μασίφ καγκελωτό παραπέτασμα στο πάνω κρεβάτι της κουκέτας αντί να "τρέχω" το τελευταίο γύρο της πάλης μου με τον Μορφέα έχω αφιερώσει το κάτω μέρος της αριστερής παντόφλας μου στον αφανισμού ενός θηλυκού πολλά υποσχόμενου (όχι για μένα) κουνουπιού. Ο "συνάδελφος" από κάτω δεν φαίνεται να έχει προβλήματα με τον υπέροχο κατά τα άλλα κόσμο των εντόμων, μιας και το ροχαλητό του προδίδει το πόσο αφιερωμένος είναι σε αυτόν που τον τελευταίο καιρό σπάνια έχω την τιμή να συναντώ.
Μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες και αφού άρχισα να ενοχλώ τον βιαστή της απέναντι πτέρυγας και τον φρουρό στην πύλη επιτέλους κατάφερα και έσπασα ένα μικρό κομμάτι στην ζωική αλυσίδα μαζί με εκατοντάδες άλλα στην κοιλιά του που ήταν έτοιμα να επαναλάβουν το αρχέγονο βασανιστήριο: Την αναζήτηση τροφής μέσα στο σώμα μου, με τον ανορθόδοξο και βασανιστικό τρόπο του δήγματος.
Έξυσα το αξύριστο πρόσωπο μου ψάχνοντας για το τελευταίο "επισκεπτήριο" του φτερωτού μου θύματος και έκλεισα τα μάτια μου όχι με την ελπίδα πως θα συνεχίσω τον ύπνο μου αλλά με την επιθυμία να νοιώσω πως τίποτε δεν έχει αλλάξει από κείνη την στιγμή λίγο πριν πιαστώ σε μια καλοστημένη ενέδρα της αστυνομίας, τότε που τριγύρναγα ανέμελα, μετά την τελευταία μου απόδραση.
Ήμουν φοβερά πεινασμένος, βρώμικος και άυπνος δυο ολόκληρες μέρες εκείνη την βραδιά που αποφάσισα να εφαρμόσω όσα έμαθα από την μακρόχρονη πορεία μου στα σωφρονιστικά ιδρύματα. Οι, σχετικές με διάρρηξη, γνώσεις μου βέβαια ελάχιστες μιας και μόνο βιασμούς, εμπρησμούς και δολοφονίες ήξερα να κάνω, μα ας είναι καλά η θείτσα-Τατιάνα που ήξερε τα κόλπα και φρόντιζε να μου τα δείχνει όσες φορές τύχαινε να εκκλησιάζονται από κοινού άνδρες και γυναίκες του ίδιου σωφρονιστικού καταστήματος. Εκείνες τις εποχές ο διευθυντής της φυλακής Κώστας (επίθετο δεν ενθυμούμαι) ενόψει εκλογών ήθελε να δείξει ένα προοδευτικό πρόσωπο στην κοινωνία και στα πλαίσια της φιλευθεροποίησης, μας πήγαινε τακτικά να εκκλησιασθούμε στην μητρόπολη των Αθηνών. Φαντάζεστε την απελπισία του κόσμου και ειδικά κάποιων μεστωμένων υπέργηρων κυριών όταν εκατοντάδες αλυσίδες κτυπούσαν στο μαρμάρινο διάδρομο κάθε φορά που μπαινοβγαίναμε στο εξομολογητήριο. Οι "εκδρομικές" αυτές εξορμήσεις μας, κάποτε σταμάτησαν μιας και θα κινδύνευε η φυλακή να μείνει μόνο με τον διευθυντή αφού τόσο οι κρατούμενοι για γνωστούς λόγους όσο και οι υπάλληλοι για άλλους γνωστούς λόγους κατάφερναν να ξεγλιστρούν διακριτικά, κάθε φορά με αυξανόμενο ρυθμό. Κείνη την εποχή θυμάμαι ζητιάνα στα σκαλιά της εκκλησίας ήταν λυγερόκορμη κορασίδα ονόματι Πασχαλιά που η διασταύρωση του βλέμματος της με το δικό μου είχε πολλά να πει και να προδώσει. Εγώ τότε νόμιζα πως με κοίταγε τόσο επίμονα εξ αιτίας του γυάλινου ματιού μου που είχα την συνήθεια να βγάζω και να βάζω με μεγάλη συχνότητα όταν συναντούσα άτομο του άλλου φύλου έχοντας κυριευτεί από αχαλίνωτη αμηχανία. Παπάς της ενορίας ήταν ο Παπά-Γιάννης που σε κάθε κήρυγμα του δεν παρέλειπε να αναφέρεται στους αρχαίους προγόνους μας, σε χαμένες Ατλαντίδες και διάφορα άλλα που δεν καταλάβαινα. Εξαιτίας των ικανοτήτων του και της συνήθειας του διευθυντή μας, κάθε φορά που λειτουργούσε δεν έπεφτε καρφίτσα, τόσο λόγου του ασφυκτικού του χώρου όσο κα για τον λόγο που οι καρφίτσες ήταν δυσεύρετες ανάμεσα στους κρατούμενους, μιας και όταν δεν ήταν για να στερεώσουν τα μεσοφόρια τους λειτουργούσαν σαν εργαλείο δουλειάς, ξέρετε εσείς.
Μα που σας πήγα πλατειάζοντας……
Η συνέχεια με το ίδιο κέφι όποτε μου κάνει κέφι !

Έτσι έγινε με το πρώτο μου παιδί, τον Μίμη. Ατέλειωτοι περίπατοι, κουβέντες, μονόλογος δηλαδή, διαβάσματα βιβλίων και ...κάποια όμορφη ιδέα η "εφεύρεση" ενός καλού φίλου από πολύ μακριά. Ένας υποτιθέμενος φίλος που ζούσε μέσα από κουβέντες αποτυπωμένες σε γράμματα, επιδέξια "πλαστογραφημένα" από μένα και την Κατερίνα. Και το όνομα του;Ήταν τότε που τελειώνοντας αργά το βράδυ, ανέβαινα στην ταράτσα και κοιτούσα τα αστέρια. Τότε μου έκανε εντύπωση μεγάλη το θερινό τρίγωνο.
΄Ένας σχηματισμός που καταλαμβάνει μεγάλη έκταση στο ζενίθ του ουρανού τους καλοκαιρινούς μήνες. Πρόκειται για τρία αστέρια, που ανήκουν στους αστρικούς σχηματισμούς, της Λύρας, του Αετού και του Κύκνου. Το λαμπρότερο είναι ο Βέγας του αστερισμού της Λύρας. Αυτό το όνομα διάλεξα για το αστέρι του "αστεριού" μου. Και τι σύμπτωση. Ο Μίμης έχει "λύρα" στην ψυχή του. Ο επόμενος γιος μου ο Σωτήρης πήρε προίκα το όνομα του δεύτερου αστεριού, του Αλτάιρ. Αργότερα έμαθα δύο πράγματα: Ο Αλτάιρ ανήκει στον αστερισμό του Αετού και ο Σωτήρης στην κατηγορία των ανήσυχων και ατίθασων πνευμάτων. Το τελευταίο αστέρι ο Ντενέμπ έμεινε για τον Ερμή και ανήκει στον Κύκνο. Λέτε το ασκημόπαπο μου να μεταμορφωθεί σε ωραίο κύκνο; Ποιος ξέρει;

Yπάρχει φιλία μεταξύ φύλων;

Μιας και έχω πολλά να πω και ο φίλτατος gkastro μου έκανε παράπονα πως έχω χαθεί, μιας και εκμεταλλεύτηκα παραπάνω από το πρέπον την φιλοξενία της φίλη μου Κωνσταντινιά στο kouventoules.blogspot.com

είπα την απάντηση-σχόλιο στο υπάρχει φιλία μεταξύ φύλων να την κάνω δική μου ανάρτηση.

Είναι φοβερά δύσκολο και περικλείει μεγάλη πρόκληση να αποφύγω λογικά άλματα και αλχημείες στην ανάλυση μου αλλά θα προσπαθήσω και ζητώ προκαταβολικά την επιείκια σας.

Αρχικά θέλω να φτιάξω αξιώματα και όσοι συμφωνούν με αυτά, ελέγχουν στην συνέχεια τα προκύπτοντα θεωρήματα.
Αξίωμα 1ο:Έρωτας είναι βιολογική διεργασία απαραίτητη για την διαιώνιση του είδους.
Αξίωμα 2ο:Η φιλία είναι ανθρώπινη επινόηση αντίδοτο στην μοναξιά εσωτερική ή συμπαντική που του έχει επιβληθεί.
Θεώρημα 1ο: Ο έρωτας αποτελεί ανυπόστατο κομμάτι της μορφής του σώματος και της πνευματικής ικανότητας του φέροντος. Κανένας δεν ερωτεύεται τα σπλάχνα (ολονών μας έχουν την ίδια ακριβώς όψη) αλλά την μορφή κάποιου ή κάποιας. Η φιλία είναι πνευματική διαδικασία, «έρωτας» χωρίς σημεία εκκίνησης την σάρκα.
Θεώρημα 2ο: Τίποτε δεν αποκλείει και τα δυο να συνυπάρχουν ή να αλληλοδιαδέχονται ή να αλληλοαναιρούνται μιας και είναι ανεξάρτητες διαδικασίες και καταστάσεις, μόνο που η γέννηση τους δεν στηρίχθηκε στα παραπάνω αξιώματα.
Σύμφωνα με το Θεώρημα 1ο η πρόταση «Σαφώς και υπάρχει φιλία μεταξύ των δύο φύλων, από τις ηλικίες 0-4 ετών και 95-100 ετών.» της ανάρτησης http://kouventoules.blogspot.com/2008/07/blog-post_09.html της φίλτατης Κωνσταντινιάς ισχύει μέχρι το κόμμα.
Μετά το κόμμα υπάρχει αυτό που αναφέρω οργάνωση με την εκδηλούμενη έκφανση της, την κατηγοριοποίηση ανάλογα με την ηλικία στο «0-4 ετών και 95-100 ετών». Η οργάνωση έγινε για να ελέγχονται καλύτερα τα άτομα, οι καταστάσεις, οι συνθήκες. Ο άνθρωπος από θηρευτής, εκμεταλλευόμενος την ικανότητα να οργανώνει κατέληξε συλλέκτης, δημιουργήθηκαν κοινωνικές ομάδες, κοινωνικά στρώματα, επιβλήθηκαν ηγεσίες.
Μετά από τα παραπάνω και αν δεν έχω κάνει λογικά άλματα συμφωνώ πως:
Τίποτε δεν αποκλείει μια φιλία κάποτε να εξελιχθεί σε έρωτα. Μα σε αυτή τη περίπτωση ο όρος «φιλία» σύμφωνα με το θεώρημα 2ο δεν έχει ετυμολογική αρτιμέλεια.Στη ζωή δεν περιμένω γενικούς και απόλυτους κανόνες αλλά οδηγούς-αξιώματα που διαφεντεύουν την υπόσταση μου. Δεν αξιολογώ το «Ιερό πράγμα η φιλία, ανεξέλεγκτο ο έρωτας» μιας και σίγουρα θα κάνω λογικά άλματα. Η πολυμορφία είναι δεδομένη. Μηχανισμός της φύσης και δεν είναι αυτό που ξεχωρίζει τους ανθρώπους σε τάξεις, αλλά η οργάνωση που προανέφερα. Αποδέχομαι τα πάντα, πόσο μάλιστα την αλλαγή την συναισθημάτων μου. Τα αξιώματα μου όμως δεν μπορώ να τα αλλάξω μιας και λανθασμένα ή μη στηρίζω την προσωπική μου βιοθεωρία και εξέλιξη πάνω τους.

ΥΓ Η φωτό είναι από το site http://www.digital-camera.gr/

Γιατί blogάρουμε;

Τον τελευταίο καιρό έχω πολλά μες στο μυαλό μου, μα όσα και περισσότερα βάζω πάντα αυτό διαλέγει να έρχεται στην επιφάνεια, απρόσκλητο και με ένα σωρό παρελκόμενα:

Γιατί διαλέγουμε να επικοινωνούμε, γιατί επιμένουμε να κάνουμε ορατό ότι σε άλλες περιπτώσεις κρατάμε με προσοχή κρυμμένο μέσα μας;
Το πρώτο που έρχεται στο νου είναι πως γυρεύουμε βοήθεια.

Αμέσως μετά σκέπτομαι την μοναξιά που πιθανά σήμερα βρίσκει διέξοδο όχι στα πάλαι ποτέ ασβεστωμένα σκαλοπάτια μιας γειτονιάς αλλά στα βαρυφορτωμένα σύρματα του Internet.

Ίσως είναι ένας τρόπος επίδειξης κάτι που σε ένα blog που συνάντησα (http://ninac.wordpress.com/2007/06/15/every-little-girl-needs-a-teddy-bear-ii/) είχε τεκμηριωθεί πολλή εύστοχα ως:
"ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΗ ΤΗ ΒΛΑΚΩΔΗ ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΑ ΕΠΙΔΕΙΚΝΥΟΜΑΣΤΕ, ΚΑΙ ΠΟΥ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΑ, ΔΕΝ ΘΑ ΒΛΕΠΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΗΡΧΕ ΤΙΠΟΤΑ." ANTONIO PORCHIA

Και μετά μου έρχονται σκέψεις όπως «υπάρχει ανθρώπινη φιλία και ακόμη πιο έντονα και βασανιστικά υπάρχει φιλία ανάμεσα στα δυο φύλα; Μήπως άραγε είναι μια πρόφαση για επιβολή, για κυριαρχία. Και όταν βρίσκομαι σε αυτό το σημείο μου έρχεται στο νου η ανάρτηση της Κωνσταντινιάς για τον Νίτσε, που αναρωτιόταν αν αγαπάμε με πρόθεση ή όχι. Τον τελευταίο καιρό το μόνο που ίσως κατάφερα να βεβαιώσω τον εαυτό μου και έγραψα τελευταία είναι πως οι άνθρωποι επικοινωνούν μεταξύ τους όχι απαραίτητα για να λύνουν τα προβλήματα τους αλλά για να νοιώθουν περισσότερο δεμένοι με όσους τα μοιράζονται. Για τα υπόλοιπα νοιώθω πως βρίσκομαι στο καλλίτερο σημείο όχι γιατί τα έχω λύσει, αλλά τα σκέπτομαι διαρκώς οπότε με τον δικό μου τρόπο τους δίνω την αξία που μπορώ να τους δώσω.

Σχόλια....!

Ο gskastro είπε:
Φίλε Φεγγάρι, δεν χρειάζομαι χρόνο για να απαντήσω. Όπως και δεν απαιτείται χρόνος για να μελετήσεις την κατάληξη και τις αντιδράσεις.Το επόμενο κλάσμα δευτερολέπτου θα έχεις σε κάθε ομάδα τις ίδιες ή παρόμοιες αντιδράσεις, αυτός είναι νόμος της ζωής.Πάρε ένα φυσικό μαγνήτη, τι τον χαρακτηρίζει; Ο βόρειος και ο νότιος πόλος του. Κόψε τον σε χιλιάδες κομματάκια, τι θα έχεις; Πολλούς, χιλιάδες μαγνήτες με βόρειους και νότιους. Χωρίς δράση και αντίδραση δεν υπάρχει ζωή. Μέσα στο ίδιο σου το σώμα διεξάγονται μάχες, συνεχείς μάχες. Μη προβληματίζεσαι λοιπόν φίλε μου Φεγγάρι. Πάντως μου αρέσουν οι προβληματισμοί σου. Όπως μου άρεσε και ο προηγούμενος με το συρματόπλεγμα.Να είσαι καλά και καλό σου απόγευμα gskastro
Ο fractal είπε:
Φεγγάρι μας βάζεις δύσκολα.Θα κάνω μιά προσπάθεια να σκεφτώ πάνω στο πρόβλημα που βάζεις, Ομολογώ πως δεν είναι εύκολη η απάντηση. Κυρίως για το λόγο ότι οι άνθρωποι δεν είναι άψυχα φυσικά φαινόμανα αλλά έμψυχα. Η ψυχή του ανθρώπου δεν είναι μετρήσημο μέγεθος αλλά ούτε και προβλέψημο. , Ούτε το πιό δυνατό μυαλό της ανθρωπότητας ο Πυθαγόρας κατάφερε να ρίξει φως στην ανθρώπινη ψυχή. Και επειδή η συμπεριφορά των ανθρώπων έχει να κάνει με την ψυχή τους, πως θα μπορούσε να ενοηθεί η εντροπία. Δεν ξέρω. Άλοι νομοι ορίζουν εδώ τα φαινόμενα. Αλλά σαν μιά πρώτη συμβολή στο θέμα που έβαλες, θα προσπαθήσω να εκφέρω την γνώση μου στο θέμα της εντροπίας. Τουλάχιστον για να ξέρουμε τι λέμε. Κατά την επικρατούσα λοιπόν άποψη:Όταν ένα σώμα που βρίσκεται σε μιά κατάσταση μεταβληθεί(όχι μόνο κινητικά) και λάβει άλλη κατάσταση, η δε μεταβολή αυτή είναι μη αντιστρεπτή, δηλαδή γίνεται μόνο προς μία κατεύθυνση τότε το σώμα αποκτά την ιδιότητα η την ικανότητα να αντιδρά στο να επανέλθει στην αρχική του κατάσταση. Η ιδιότητα η η ικανότητα αυτή του σώματος, λέγεται εντροπία. Προσπαθώντας να απαντήσω ερωτώ: Oλα αυτά για το σώμα των ανθρώπων. Με την ψυχή όμως που έχει και το γενικό προσταγμα τι γινεται? Θα επανέλθω. Αυτό όμως θα εξαρτηθεί από τα κεντρίσματα που θα δεχθεί η ψυχή μου. Ίσως ο Nikiplos θα μπορούσε να ρίξει λίγο φως και να βοηθήσει τη σκέψη μας να πάει παρά πέρα. Φεγγάρι. Μου τράβηξε τόσο πολύ την προσοχή η ανάρτησή σου, που αθέτησα την υπόσχεση που σου είχα δώσει: Πως κάθε φορά που θα σε επισκέπτομαι θα χτυπώ το κουδούνι της πόρτας σου ψέλνοντας τον ύμνο σου: "Φεγγάρι μάγια μούκανες"
Η Κωνσταντινιά:

Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου θυμίζει η θεωρία σου τη Πολιτεία του Πλάτωνα.Η δική μου θεωρία είναι ότι είναι πρακτικά αδύνατο να γίνει ο διαχωρισμός. Είμαστε πολυσύνθετοι, κι αν σε κάποιο άτομο υπερισχύουν δυο και τρία χαρακτηριστικά;Η φύση δεν θα το επέτρεπε, την αρέσει η ποικιλία και έχει και την δύναμη να την εφαρμόση, Όπως και να έχει, τελικά, πιστεύω και μένα δεν θα μου άρεσε οι άνθρωποι να είναι "μονοδιάστατοι".
Η HLEKTRA :

κοινή θνητή κι εγω και φυσικά με κυρίευσε η απορία (σου). Αλλά, ούτε ξεμπερδεψα μαζί της αποστομωνοντάς την. Ούτε την αγνόησα. Ούτε παλεψα να δώσω απάντηση. Απλά την έκανα φίλη κι εκείνη... Χωρίς καν να την ρωτήσω, μου έδωσε μόνη της τις απαντήσεις!
Η Κατερίνα (το …..προσωπικό μου blog)
Ο χρόνος τα πάντα ρει.
Το πόσο γρήγορα ή αργά θα συμβεί αυτό έχει να κάνει με τις συνθήκες.
Ο πατέρας μου (ούτε blogger ούτε κάτοικος της γης) θα έλεγε όπως συνήθιζε πάντα να λέει:
Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω.
Ο Einstein (ούτε blogger ούτε κάτοικος της γης και αυτός) θα έλεγε:
Όταν το πρόβλημα είναι απλό, ο Θεός σκέπτεται.

Εγώ θα ήθελα να πω:
Η "Πολιτεία" του Πλάτωνα (άκουσα για αυτήν από φωτισμένο δάσκαλο, ονόματι Γρυπάρης), “Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου θυμίζει η θεωρία σου τη Πολιτεία του Πλάτωνα» "Το Νησί" και ο "Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος" του Χάξλεϋ, το "Κεφάλαιο" του Μαρξ και το κατηχητικό όταν δεν σκεπτόμουν αποκλειστικά το κουλούρι που δίνανε στο τέλος του μαθήματος επέδρασαν όλα μαζί και το καθένα ξεχωριστά, ανάλογα με την δυναμική τους, στην διαμόρφωση μιας μη ρεαλιστικής απάντησης στο ερώτημα. “Χωρίς καν να την ρωτήσω, μου έδωσε μόνη της τις απαντήσεις!" Έτσι τα πρώτα μου μετεφηβικά χρόνια ήταν πλημμυρισμένα από κόσμους διακριτά απομονωμένους με σταθερά χαρακτηριστικά και γνωρίσματα. Κόσμοι, χωρίς διακρίσεις, χωρίς καταπίεση, ομοιόμορφα ντυμένους ανθρώπους, ανιδιοτελείς και ομοιόμορφους.
Αργότερα η επαφή μου με την πραγματικότητα της καθημερινότητας μαζί με τα άλλοθι που ζήταγα απεγνωσμένα αποδυνάμωσαν μοιραία αυτήν την εικόνα. Το αποτέλεσμα ήταν να δέχομαι αυτό που το 99,9% των ανθρώπων πιστεύει «Ο χρόνος τα πάντα ρει», το 100% επιθυμεί “Όπως και να έχει, τελικά, πιστεύω και μένα δεν θα μου άρεσε οι άνθρωποι να είναι "μονοδιάστατοι" το κομμάτιασμα της πυξίδας αποδεικνύει “Πάρε ένα φυσικό μαγνήτη, τι τον χαρακτηρίζει; Ο βόρειος και ο νότιος πόλος του. Κόψε τον σε χιλιάδες κομματάκια, τι θα έχεις; Πολλούς, χιλιάδες μαγνήτες με βόρειους και νότιους..” και η αδυναμία ερμηνείας και μέτρησης των ανθρώπινων χαρακτηριστικών αποθαρρύνει «Κυρίως για το λόγο ότι οι άνθρωποι δεν είναι άψυχα φυσικά φαινόμανα αλλά έμψυχα. Η ψυχή του ανθρώπου δεν είναι μετρήσημο μέγεθος αλλά ούτε και προβλέψημο».
Μα πατέρα, μπορούμε αλλά δεν θέλουμε ομοιομορφία, μας φοβίζει. Μα Αλβέρτο γιατί δεν λες πως σε γρατσούνισε η γάτα του Schrödinger παρά κομπάζεις μόνο για το χαστούκι που έδωσες στον Νεύτωνα. Όλα εδώ πληρώνονται. Και ‘γω περνάω από ταμείο να εξαργυρώσω αμφισβήτηση στα πάντα, ακόμη και σε αυτό που δείχνει τόσο πρόδηλο και προφανές.
Έτσι αυτό το καλοκαίρι θα ψάξω «Πολιτεία»,
θα ρωτήσω πάλι την ίδια την απορία, ίσως μου δώσει κάποιες απαντήσεις, μιας και ο χρόνος δεν είναι απαραίτητο να κυλάει αδιάκοπα,
μιας και δεν ξέρω πως είναι να είσαι «μονοδιάστατος»,
μιας και ο μαγνήτης κάποτε θα χάσει τις ιδιότητες του αν συνεχίσω να το κόβω,
μιας και δεν έχω άλλο εργαλείο να δουλέψω παρά την παρατήρηση και μέτρηση,
μιας και δεν μου αρέσει να με γρατζουνίζουν γάτες και μιας και
πατέρα με έμαθες πάντα να αμφισβητώ.
Πάντως για ένα πράγμα είμαι απόλυτα σίγουρος. Αν ξεχωρίζαμε τους ανθρώπους ανάλογα με το αν είναι γυναίκες ή άνδρες, το πιο προσοδοφόρο επάγγελμα θα ήταν χειρουργός αλλαγής φύλου. Πιστέψτε με.
ΥΓ Ηλέκτρα καλώς όρισες στην παρέαα μας.

ΥΓ Σας ευχαριστώ όλους

Συγγνώμη για την καθυστέρηση

Συγγνώμη, αλλά πρέπει να λείψω για λίγες μέρες.
Τα σχόλια σας τα έχω. Θα ολοκληρώσω την ανάρτηση του προηγούμενου όσο το δυνατό γρηγορότερα τα καταφέρω.
Σας ευχαριστώ.
Φώτης

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "είναι"

Από πολύ παλιά, δεν θυμάμαι από πότε, έντονα δεν θυμάμαι πόσο, είχα ασυνείδητα κατακλυσθεί από μια απορία.
Κάποια στιγμή δεν θυμάμαι το πότε, η απορία αυτή έγινε συνειδητή και καθώς την ολοκλήρωνα μέσα στο μυαλό μου, ένοιωθα να γίνεται πιεστική, να απαιτεί απάντηση. Έδωσα κάποιες απαντήσεις, δεν θυμάμαι ποιες, και ευχαριστημένη σηκώθηκε και έφυγε.
Πέρασε καιρός δεν θυμάμαι πόσος και ξαφνικά επέστρεψε. Έγινε κραυγή, δεν γνωρίζω ένταση και με βασάνισε δεν θυμάμαι πόσο. Όμως και πάλι κατάφερα να πείσω πως είχα και πάλι την απάντηση που ζητούσε. Την πήρε και έφυγε ξανά. Ξέρω πως θα ξανάρθει πάλι αργά ή γρήγορα, αλλά ελπίζω πως θα είμαι έτοιμος να απαντήσω όσο πιο γρήγορα γίνεται και όσο πιο πειστικά μπορώ. Η απορία είναι απλή μα αν προσπαθήσεις να την απαντήσεις τότε θα καταλάβεις πόσο σύνθετη και απαιτητική είναι η λύση της:

Έστω πως κατορθώναμε να χωρίσουμε τους ανθρώπους σύμφωνα με ένα χαρακτηριστικό που τους διέκρινε, σε ομάδες αμιγείς, διακριτά απομονωμένες μεταξύ τους. Από δω οι ειλικρινείς, από εκεί οι αντίθετοι ,ή από δω οι γενναίοι και από δω οι δειλοί, ή ακόμη και ανάλογα το φύλο, ή και ανάλογα με τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις κ.ο.κ.
Μετά από χρόνια ποια θα ήταν η κατάληξη. Το χαρακτηριστικό που διαφοροποιούσε την κάθε ομάδα θα έμενε σταθερό; Θα ήταν για παράδειγμα όλη η ομάδα των γενναίων το ίδιο γενναίοι όπως αρχικά τους αφήσαμε;
Ή τα πάντα θα ξαναγύρισαν στην αρχική τους κατάσταση. Θα έβαζε το χέρι της η εντροπία ή θα στεκόταν ανήμπορη να αντιδράσει.

Ξέρω πως όλους, σας έχει κυριεύσει κάποτε αυτή η απορία, συνειδητά ή ασυνείδητα. Άλλοι έχετε ήδη ξεμπερδέψει αποστομώνοντας την, άλλοι παλεύετε απεγνωσμένα να δώσετε απάντηση. Άλλοι την αγνοείτε, αλλά να ξέρετε πως βρίσκετε σε μια γωνιά στο μυαλό σας και μαζεύει δυνάμεις για την τελική επίθεση.
Όπως και να έχει περιμένω απαντήσεις. Ότι είδους και μορφής. Μην ανυπομονείτε αν αργήσουν αλλά θα γίνουν όλες μια γροθιά, αυτές και άλλες απέξω, ένα σύνολο, όχι σαν σχόλια αλλά σε μια ανάρτηση, όλες μαζί, οπότε θα πάρει χρόνο, θέλει υπομονή.
Σας ευχαριστώ προκαταβολικά.

ΥΓ Η φωτό είναι από http://www.digital-camera.gr/index.php?option=photos&action=view&photo_id=11069

Μα ακόμη μας περισσεύει αρκετό από δαύτο......

Λέγεται συρματόπλεγμα. Μπορεί να γίνει όσο λεπτό θέλουμε, όσο μακρύ επιθυμούμε και προπάντων προσφέρει πολλές και χρήσιμες εφαρμογές. Προστατεύει τις περιουσίες μας, ξεχωρίζει κράτη, ασφαλίζει την κοινωνία από όσους την υπονομεύουν. Παίρνει πολλά και ενδιαφέροντα σχήματα, βγαίνει και σε διάφορα χρώματα μα η μεγαλύτερη επιτυχία είναι ότι μπορούμε να του δώσουμε χρώμα….αόρατο.
Έτσι δεν μας προβλημάτισε δεν μας ανησύχησε, δεν μας ενόχλησε καθόλου όταν καταφέραμε να απλώσουμε χιλιόμετρα από δαύτο σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Τρίτος Κόσμος, πεινασμένα στόματα μαντρωμένα και στοιβαγμένα από την άλλη μεριά.
Έπειτα μας περισσεύει αρκετό από δαύτο να κλείσουμε και άλλους χώρους. Μετανάστες, ελπίδες χαμένες που ζητούν ελπίδα, ζωή, να αναπνεύσουν.
Μα ακόμη μας περισσεύει αρκετό από δαύτο να κλείσουμε και άλλους χώρους.
Ψυχές απομόνωση, άρνηση, καχυποψία.
Μα ακόμη μας περισσεύει αρκετό από δαύτο να κλείσουμε και άλλους χώρους.
Ιδέες, σκέψεις, απαγόρευση, απογοήτευση.
Συρματοπλέγματα παντού στις ψυχές, στους ανθρώπους, στις ιδέες. Ένας πλανήτης γεμάτος.
Μια πίεση που ολοένα αυξάνει.
Μα ακόμη και τώρα που έχουμε πολλά τοποθετήσει, μας περισσεύει αρκετό από δαύτο. Πρέπει να βρούμε και άλλους χώρους να κλείσουμε.
Πόσους ακόμη, ποιους άραγε και μέχρι πότε;
Ήδη υπάρχουν ρωγμές, παρατηρούνται ασυνέχειες όσο κι αν το σύστημα καραδοκεί, όσο κι αν έχει τα μέσα να επισκευάζει συνέχεια. Είναι πολλά τα χιλιόμετρα δεν προλαβαίνουμε όσο ανθεκτικά κι αν το φτιάξαμε.

Και τότε..

Η Μαρία Αντουανέτα θα πάψει επιτέλους να νοιώθει μόνη της.

Το καλοκαίρι θα 'ρθεί

Το καλοκαίρι θα 'ρθεί.

Στην ταράτσα του Βοξ

η Μελίνα θα παίζει την Στέλλα.

Ραντεβού θα σου δίνω

στα σκαλιά του Εκράν………

Πίσω από την Αγ Τριάδα στους Αμπελόκηπους, ένας θερινός κινηματογράφος με σιντριβάνι και γεφυρούλα, «Αλάμπρα» νομίζω τον ‘λεγαν, μέσα στην καρδιά μου ένα φως από τα παιδικάτα μου.
Το Μίκυ-Μάους ή ο Χοντρός Λιγνός στην αρχή, μετά Επίκαιρα, ακαταλαβίστικα ασπρόμαυρα σάβανα και επιτέλους ο Οδυσσέας.
-Μπαμπά τελείωσε η σκηνή με τον Κύκλωπα ή ακόμη.
-Ακόμη αγόρι μου, ακόμη.
……
Διάλειμμα. Γραμμή για το σιντριβάνι να κάνουμε για λίγο τον Οδυσσέα (χωρίς τον Κύκλωπα) και αμέσως μετά μες στο σκοτάδι, σαν τις μαμάδες φώκιες που βρίσκουν τα παιδιά τους ανάμεσα από εκατοντάδες άλλα, έτσι και ‘μεις με κλειστά μάτια γυρνάγαμε πίσω τις θέσεις μας.
Άνεσις, Γρανάδα, Αλόη, Ηλέκτρα και μετά Βοξ, Εκράν Φιλίπ, Ετουάλ τι να πρωτοθυμηθώ. Τα γράφω και η καρδιά μου σφίγγεται από νοσταλγία.

Υπερβολές;

Αναδημοσιευμένο από "ΚΑΛΗΜΕΡΑ" 958fm
"Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, τουλάχιστον για μένα προσωπικά, ότι το κράτος, η επίσημη πολιτεία έχει υποχρέωση να φροντίζει, όχι κανακεύοντας, ούτε δωροδοκώντας, αλλά παρέχοντας τα βασικά για τη μόρφωση, την ανάπτυξη και τη δημιουργικότητα των πολιτών της χώρας. Κι εκεί, το να διεκδικείς τα αυτονόητα είναι όχι δικαίωμά σου αλλά υποχρέωσή σου, κυριολεκτικά.Άλλο τόσο όμως είναι αυτονόητο για μένα να φροντίζεις την ζωή σου, να έχεις αξιοπρέπεια και να σέβεσαι τον εαυτό σου. Τώρα, γιατί μου ήρθε αυτό; Γιατί βλέπω τα κανάλια να περιφέρονται στην περιοχή του σεισμού της Πελοποννήσου. Έτσι μιλάει όλος ο κόσμος ή τα καναλια επιλέγουν τι πουλάει περισσότερο; Ό,τι κι αν γκρέμισε ο σεισμός, μα αποθήκη, μα σπίτι ετοιμόροπο, ούτως ή άλλως, μα καλύβα, η απαίτηση είναι μία, να έρθει το κράτος να το χτίσει τώρα, καινούριο, γερό... Ναι, ο σεισμός είναι μια μεγάλη, εννοείται απρόσμενη, φυσική καταστροφή που προξενεί συμφορές, φόβο και οι έλληνες όμως, γενικά, και ας ακούγεται υπερβολικό, -αυτοί που μιλάνε στα κανάλια να πω; άντε, αυτό να πω- είμαστε απαράδεκτοι και σε αυτές τις περιπτώσεις.Πες είμαι από προσφυγική οικογένεια, πες μεγάλωσα στη Μακεδονία όπου οι άνθρωποι δε χαμπαριάζουν, δεν είχαν άλλωστε και ποτέ ευνοϊκή μεταχείριση από την κεντρική πολιτική εξουσία, έζησα τους γονείς μου, τους ανθρώπους γύρω μου να ανασκουμπώνονται και να φτιάχνουν ξανά και ξανά τη ζωή τους. Να διεκδικούν, βεβαίως, αλλά κημπάρικα, πώς να στο πω αλλιώς;
Τον πόνο το σέβομαι, την απώλεια απίστευτα, το να ζεις όμως χρόνια στα λυόμενα, κι αυτό το είδαμε, περιμένοντας το κράτος να σε τακτοποιήσει, αυτό δεν μπορώ καν να το καταλάβω.
Κάνε κάτι και διεκδικησε ό,τι πραγματικά δικαιούσαι, ναι.
Μην αφήνεις τα επίσημα χείλη ούτε να σου τάζουν ούτε να σε δωροδοκούν.
Μην τους αφήσεις να λειτουργούν ως λειτουργοί κόμματος αλλά απαίτησε να είναι λειτουργοί του δημόσιου (καλού ή συμφέροντος, όπως θέλεις πες το).
Αλλά αυτό το "ας μου το φτιάξουν", δεν το καταλαβαίνω.
Και σε βάθος χρόνου είναι πιστεύω κάτι εξαιρετικά επικίνδυνο. Πρώτον γιατί υποτιμάς τον εαυτό σου. Μετά γιατί όταν πραγματικά θα πρέπει να διεκδικήσεις κάτι, όχι την καλύβα να στην κάνουν καινούρια, έχεις αποδυναμώσει την διεκδίκησή σου με τη στάση σου. Άσε που μαθαίνεις κάποιους εκεί ψηλά ότι αν σε πληρώσουν τους ψηφίζεις κιόλας, βάζεις τις ανάγκες σου σε δημοπρασία. Και τέλος -τέλος δίνεις και το άλλοθι σε επίσημη πολιτεία να μην πράξει τα αυτονόητα όπως λέγαμε στην αρχή. Κι επειδή, ακούω να λένε να λένε για την Αμερική, και αυτοί που τα λένε νομίζουν ότι είμαστε πολύυυ καλύτεροι εμείς οι ελληνάρες, θα σου πω μια ιστορία όπως μου την διηγήθηκε η φίλη μου η Βίκυ που ζει μόνιμα στην Αμερική εδώ και πολλά χρόνια. Μένει στη Φλώριδα, μια περιοχή που δοκιμάζεται σχεδόν μόνιμα από φυσικές καταστροφές, κυρίως τυφώνες. Κάποια περίοδο λοιπόν τα πράγματα ήταν πολύ άγρια εκεί και της τηλεφώνησα να μάθω τι συμβαίνει, πώς είναι όλοι στην οικογένεια. Τι είπε λοιπόν ότι πράγματι τα πράγματα είναι δύσκολα. Πολλές καταστροφές παντού, ο τυφώνας δεν αστειεύτηκε. Σπίτια κατεστραμμένα. Δέντρα ριγμένα στους δρόμους. Πολλα προβλήματα. Κάποια στιγμή χτυπάει την πόρτα της η γειτονισσά της. Μεγαλύτερη σε ηλικία από την ίδια, παλεύει χρόνια με τον καρκίνο, δεν έχει περάσει και λίγα. Της λέει "Βίκυ, εμείς είμαστε λίγο πιο μακριά από την ακτή και εκεί, στα παράλια, έχουν μεγάλες συμφορές. Οι άνθρωποι εκεί έχουν μεγαλύτερη ανάγκη και τα συνεργεία θα μείνουν να δουλέψουν στις ακτές πολλές μέρες. Στη γειτονιά λέμε να μαζεψουμε χρήματα να νοκιάσουμε ένα φορτηγό να συγκεντρώσουμε κάποια αντικείμενα που είναι επικινδυνα από το δρόμο και τις αυλές μας και πρέπει να απομακρυνθούν άμεσα, θέλετε να συμμετέχετε;"Θα μπορούσε ποτέ αυτό να συμβεί στην Ελλαδα;Η ιστορία της φίλης μου έχει και μια ακόμη "λεπτομέρεια". Όταν συνέβη, ό,τι συνέβη ήταν προεκλογική περίοδος, μάλιστα για πρώτη φορά μου έλεγε η Βίκυ ήταν τόσο "θερμή" προεκλογική περίοδος, υπήρχαν σημαίες των υποψηφίων στις αυλές, ο καθένας δήλωνε τι είχε πρόθεση να ψηφίσει. Πήγαιναν λοιπόν τα κανάλια στα σπίτια των ψηφοφόρων της αντίπαλης της κυβέρνησης παράταξης και ρωτούσαν για να ψαρέψουν λαυράκια. Τσίφος. Εκεί τους έλεγαν ότι, ναι, έχουν πληγεί, βεβαίως και είναι πολιτικοί αντίπαλοι του κυβερνώντος κόμματος, αλλά η μεγάλη φυσική συμφορά είναι φυσική συμφορά. Μάλιστα. Μόνο δύο μίλησαν λάβροι και είπαν "η κυβέρνηση, το κράτος...", ουρλιάζοντας. Τους ήξερα, λέει η Βίκυ, ήταν ...Έλληνες.Γι' αυτό σου λέω, άστα... "

Χωρίς σχόλια για να μην χαλάσει το νόημα που δίνεται από κείμενο. Τα σχόλια γίνονται "σιωπηλά" μέσα μας για να έχουν δύναμη να ακουστούν ηχηρά έξω μας. Καθένας με την ευθύνη του. Η λέξη "κημπάρικα" εξηγείται μέσα στο προαναφερθέν blog.

ΑΦΙΕΡΩΣΗ

Κάθε φορά που πιάνω τον εαυτό μου να χαζεύει έξω από την βιτρίνα του «Ελευθερουδάκη» ή να περιπλανιέται ανάμεσα στα ράφια του «Πρωτοπορία» αναπολώ με νοσταλγία την εποχή που κατέβαινα, μικρό παιδί, στο βιβλιοπωλείο «Ατλαντίδα», για να μαζέψω υλικά για τα όνειρα μου. Με όσα πολύτιμα είχε ο κουμπαράς και η τσέπη μου αγόραζα σκέψεις, εικόνες και πολλή φαντασίωση. Την ίδια συγκίνηση και αγάπη νοιώθω σχεδόν πάντα και για κάθε άλλο εραστή του ίδιου με εμένα όνειρου. Κάποιες φορές μάλιστα αισθάνομαι τόσο ξεχωριστά «κοντά» του που συνειδητά ή ασυνείδητα τον χρήζω πρωταγωνιστή σε κάποιες από τις περιπέτειες και ταξίδια που είχα την χαρά να γευτώ και να απολαύσω. Με αυτό το κόλπο και πονηριά μπορώ ακόμη και σήμερα αβίαστα είτε μόνος μου είτε με παρέα να δραπετεύω συστηματικά από τον σκοτεινό κόσμο της πραγματικότητας στην φωτεινή φαντασίωση που είμαι διαρκώς παγιδευμένος.
Κατευόδιο λοιπόν αγαπημένε και άγνωστε συνταξιδιώτη, έχουμε ακόμη πολλές εικόνες μπροστά μας. Κάποιες από αυτές θα ξεχαστούν, κάποιες θα μείνουν χαραγμένες μέσα μας. Η διάθεση μας όμως για εξερεύνηση θα μείνει πάντα η ίδια και δυνατή μιας και αυτή η ιδιαιτερότητα είναι η αίσθηση της ίδιας μας της ζωής.

ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ ΚΛΕΙΣΤΟ

Ποιος είπε πως η απιστία είναι παράνομη;
-Γυναίκα, βάλε και κανένα καινούργιο εσώρουχο, όλο τα ξεχειλωμένα βάζεις στην βαλίτσα.
-Μα, είναι ασιδέρωτα!
-Να πάρει..
-Θέλεις σεντόνια.
-Μα και βέβαια, αφού ξέρεις τι σιχασιάρης είμαι.
-Και τι ώρα έρχεται η λεγάμενη;
-Κατερίνα, πόσες φορές σου έχω πει να μην ζηλεύεις. Μέχρι τις αρχές του Ιούνη θα είμαι μαζί της. Α να σου αφήσω την διεύθυνση του ξενοδοχείου, να έρχεσαι να παίρνεις τα άπλυτα. Δεν θα είναι και πολλά, ξέρεις εσύ, μόνο τα σεντόνια θα χρειάζεται να αλλάζω τακτικά.
-Τα γυαλιά σου να μην ξεχάσεις. Να σε παίρνουμε τηλέφωνο καθόλου;
-Χμμμ, ίσως, μπορεί τέλος πάντων, αν πάρει φωτιά το σπίτι αφού πρώτα πάρεις την πυροσβεστική, μετά πάρε και μένα.
-Και οι φίλοι σου, τα παιδιά.
-Αααα πόσες φορές να σου το πω δεν θέλω να με διακόψει κανείς. Όσο περισσότερο την ικανοποιήσω τόσο νωρίτερα θα φύγει. Αν δεν το ευχαριστηθεί, τότε ….
-Και με αυτό το glob τι θα το κάνεις;
-Blog ρε γυναίκα blog. Τα glob είναι κάτι άλλο.
-Α καλά, μην θυμώνεις, τι θα γίνει με αυτό το ….πώς το λένε;
-Θα παραμένει κλειστό μέχρι νεωτέρας. Αν καταλάβει πως δεν την προσέχω και την παραμελώ θα γίνει έξαλλη. Αχ και πόσο μου αρέσει όταν κάνει ότι θυμώνει.
-Τέλος πάντων εσείς ξέρετε καλύτερα. Μόνο μην την αφήσεις έγκυο.
-Μα εννοείται, αυτό μας έλειπε τώρα. Φιλάκι;
-Καλή διασκέδαση γλυκέ μου!
-Και στα δικά σου αγάπη μου.
ΥΓ. Ας κάνουν υπομονή οι φίλοι μου που δεν συμμετέχω προσωρινά αλλά δεν γίνεται αλλιώς είμαι βαθιά ερωτευμένος.

Ανθισμένες μανόλιες

Ντρινννννν..
-Τι έγινε, ποιος ήταν στο τηλέφωνο;
-Τίποτε, κανείς. Δεν ήταν η Σπυριδούλα, μην κάνεις έτσι.
-Ερμή, τελείωνε με τις κάλτσες σου, Φώτη που είναι το κινητό μου;
Ντρινννννν..
-Κατερίνα, ήταν η Σπυριδούλα, σε δέκα λεπτά στο 625, θα έρθει και η Μαρί.
-Και η Αναστασία;
-Βρε Κατερίνα το ξέρεις, πλησιάζουν οι εξετάσεις και τώρα έχει πολλή δουλειά και πολλή ύλη να στριμώξει στο μυαλό ευέλπιδων μυαλών.
-Αμάν ρε Φώτη, εσύ και η πολυλογία σου. Πάμε Ερμή. Θα μας κατεβάσεις στη Σπιανάδα;
-Ανεβάσεις θες να πεις. Τελικά όλο και νωρίτερα πάω στις εφημερίες. Σο τέλος δεν θα φεύγω καθόλου. Θα σου αφήσω και το αμάξι και θα ησυχάσουμε.
Η αλήθεια είναι πως τώρα τελευταία βλέπω όλο και λιγότερο την γυναίκα μου που την χαίρονται όλο περισσότερο οι φίλες της.
Κατερίνα, Σπιριδούλα, Αναστασία. Ανθισμένες μανόλιες. Νάστε καλά και να περνάτε ωραία. Μην έχετε ενοχές, το χρέος σας το κάνατε. 1,67 παιδιά η κάθε μια δεν είναι και μικρή υπόθεση. Βάλε και ένα σπίτι να φέρετε βόλτα και ακόμη 3,67 απαιτητικά στομάχια να γεμίσετε.
Μόνο που θα σας μαλώσω. Που είναι οι «χειμερινές» κολυμβήτριες; Κοντεύει να τελειώσει το καλοκαίρι και σεις ακόμη ζεσταίνετε τα καθίσματα των καφέ;
Αλήθεια τι να συζητάτε; Η Κατερίνα δεν μου λέει ποτέ. Εσείς οι γυναίκες ότι κάνετε από αγορά κολόνιας μέχρι πολιτική συζήτηση όλα έχουν μια μυσταγωγία και έναν αποκρυφισμό χωρίς προηγούμενο, κι ας λένε πως είστε κουτσομπόλες.
Νάστε καλά και αγαπημένες.
-Ε! Κατερίνα που πας ……ξέχασες το παιδίιιιιιιι!

ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΣΩΜΑ

Όλα στον κόσμο βρίσκονται σε ένα διαρκή κύκλο, από το νερό, τη μέρα, τις εποχές μέχρι ακόμη και την ψυχή. Το νερό γίνεται υδρατμός με την δύναμη του ήλιου, και ανεβαίνει ψηλά. Εκεί θα συναντήσει τη σκόνη που ο άνεμος άφησε νωρίτερα καθώς περνούσε. Κάθε κομματάκι σκόνης θα δεσμεύσει την υγρασία που μπορεί να σηκώσει, το μερίδιο από το νερό που μπορεί να αντέξει. Και όταν έρθει η ώρα, κολλημένοι και οι δυο, σκόνη και υγρασία, θα κατέβουν μαζί, κει από όπου ξεκίνησαν. Ένα μοναχικό ταξίδι προς τα πάνω χωριστά και μια επιστροφή με παρέα. Η ψυχή είναι σαν το νερό και το σώμα σαν τη σκόνη. Η ψυχή είναι παντού, όπως η υγρασία που γεμίζει τα πάντα. Κάθε άνθρωπος είναι ένα κομματάκι σκόνης που όταν γεννηθεί θα αποκτήσει το δικό του μερίδιο υγρασίας, την δική του ψυχή , μέρος του υγρού στοιχείο που τον περιβάλλει, τη δεξαμενή των ψυχών στο σύνολο τους. Κάποια στιγμή ο κύκλος θα κλείσει. Το σώμα και η ψυχή θα επιστρέψουν εκεί από όπου ξεκίνησαν, περιμένοντας μια νέα πνοή ανέμου, ένα νέο άγγιγμα του ήλιου να αρχίσει ένας καινούργιος κύκλος.Ο κύκλος της ζωής θα κινείται αδιάκοπα όσο φροντίζει η Φύση για το σώμα και ο Θεός, ο αόρατος σκηνοθέτης για μερικούς, για την ψυχή. Το σύμπαν είναι μια ατέλειωτη δεξαμενή ψυχών μια μεγάλη αποθήκη σωμάτων. Είναι ένα μέρος που είναι Αγάπη. Αγάπη, γιατί παντού υπάρχει ελευθερία. Δεν υπάρχει ιδιοκτησία και όλα είναι άναρχα ανακατεμένα και απροσδιόριστα. Η πρώτη ιδιοκτησία δημιουργείται στην γέννηση όταν το κάθε σώμα θα αποκτήσει ένα δικό της κομμάτι ψυχής. Ο άνθρωπος σε όλη την διάρκεια αυτού του "συνεταιρισμού" θα ονομάσει πολλά συναισθήματα αγάπη, ανάμνηση ασυνείδητη του παγκόσμιας, της συμπαντικής Αγάπης. Άλλοτε αυτά τα συναισθήματα μοιάζουν πολύ με την γνήσια, η μητρική αγάπη το περισσότερο, και άλλοτε είναι αποτυχημένα αντίγραφα της, σε διαφορετικό βαθμό και ένταση . Παρ όλη την αβεβαιότητα του συναισθήματος αυτού ο Άνθρωπος δεν σταματά ποτέ να αγαπά με όλες τις μορφές και τις εντάσεις που διαμορφώνουν οι συνθήκες. Φαίνεται πως έχει συνείδηση του από που προήλθε και πια είναι η αποστολή του. Από την άμετρη Ελευθερία ως την απόλυτη Κατοχή. Μια διαρκής μάχη, μια αγωνιώδης αναταραχή που πάντως έχει αποκτήσει το ομορφότερο όνομα που υπάρχει στον κόσμο. Τη λέμε Ζωή.

Δοκίμιο για την φιλία

Τα παλιά τα χρόνια στην Κίνα όταν κάποιος είχε ένα μυστικό και δεν ήθελε να το μοιρασθεί με κανένα, έκανε το εξής:Εύρισκε ένα δένδρο και άνοιγε μια τρύπα στο κορμό του τόσο μεγάλη ώστε να χωρούν οι άκρες των χειλιών του. Στη συνέχεια έσκυβε πάνω της και έλεγε ψυθιριστά το μυστικό του με τέτοιο τρόπο που τίποτε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει παραέξω. Στη συνέχεια έπαιρνε πηλό και σφράγιζε ερμητικά το άνοιγμα παγιδεύοντας έτσι με ασφάλεια όλα όσα είχε πει, είχε εκμυστηρευτεί λίγο νωρίτερα. Είναι πολύ πιθανό να το ξέρεις, άγνωστε αναγνώστη, υπάρχει και ένα αστείο παραμύθι βασισμένο σε αυτό. Δεν ξέρω όμως με ποιό τρόπο γνώριζαν ποιό δένδρο έπρεπε να διαλέξουν, πόσο μεγάλο ή ψηλό έπρεπε να ήταν. Κι αν το συγκεκριμένο δένδρο είχε διαλέξει κάποιος άλλος νωρίτερα τι θα γινόταν με την πρώτη τρύπα που θα άνοιγαν; Κι αν το δένδρο είχε ήδη δικά του μυστικά, πως θα μπορούσε να διώξει κάθε πιθανό εξομολογούμενο και από λάθος μέλλοντα εξομολογητή; Κι αν το συγκεκριμένο δένδρο είχε για σπίτι του κάποιο ζώο, μια κουκουβάγια για παράδειγμα πως θα μπορούσες να εμπιστευθείς έναν φτερωτό κουτσομπόλη; Και δεν είπα το σημαντικότερο. Κι αν ερχόταν η στιγμή το δένδρο μας να γίνει κούτσουρα και καυσόξυλα σε τζάκι για παράδειγμα του δημοφιλέστερου καφενείου του χωριού τι θα συνέβαινε όταν οι πρώτες φλόγες αγκάλιαζαν το "έμπιστο" κορμί του, πόσα αυτιά θα έπιαναν όσα άθελα έμελε να ξεγλιστήσουν από μέσα του;Γιαυτό λοιπόν αγαπητέ αναγνώστη μη ψάχνεις για δένδρα, μην ακούς μύθους και ιστορίες. Βρες έναν φίλο ή φίλη και χωρίς αιματηρές επεμβάσεις, απλά ψυθίρισε του αυτό που θέλεις να σου αλαφρύνει, να φύγει από μέσα σου. Κατόπιν μείνε ήσυχος γιατί ακόμη κι αν δεν έχεις βρει το κατάλληλο καταφύγιο, ακόμη και αν δεν βρήκες το κατάλληλο άτομο, δεν έχεις να χάσεις τίποτε περισσότερο από το "δένδρο" σου που επέτρεψε να φύγει ότι πολύτιμο του είχες εμπιστευτεί.

ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΕΣ ΟΡΜΟΝΕΣ

Όσο περισσότερο σκέπτομαι, όσο περισσότερο αναζητώ και ερευνώ, τόσο μακρύτερα βρίσκομαι από την αλήθεια που ψάχνω. Συνέχεια παγιδευμένος στο σώμα μου, που ανελέητα κουρδίζεται από εκατοντάδες ρολόγια και φόρμουλες, είμαι γεμάτος ψευδαισθήσεις ότι μπορώ να αισθανθώ όπως ακριβώς αυτή τη στιγμή η πραγματικότητα μου βιώνει. Μα αλίμονο, η δεξαμενή με τα συναισθήματα φαίνεται να μπαίνει στο κόκκινο και όσο κι αν η λογική θέλει να πιστεύει ότι όσα είμαι και ελέγχω βρίσκονται ψηλά, αισθάνομαι δυστυχισμένος και χαμηλότερα από ποτέ. Συνήθως περιμένω έως το επόμενο πρωινό όταν με απογοήτευση αντιλαμβάνομαι πως όλα έγιναν και πάλι εξαίσια και πανέμορφα. Λέω με απογοήτευση μιας και ενόσω τίποτε δεν έχει αλλάξει έξω από εμένα, τα πάντα άλλαξαν μέσα μου και από το ναδίρ να ’μαι και πάλι στο ζενίθ. Καταραμένες ορμόνες και πρωτεΐνες, κάνετε ότι σας κατέβει χωρίς να με υπολογίζετε, χωρίς να ρίξετε μια ματιά στην λογική μου. Σαν μπαταρίες που αδειάζουν τα συναισθήματα μου, μπλοκάρουν κάθε λογική μου σκέψη. Και ενώ θα έπρεπε να ήμουν χαρούμενος για ότι ευχάριστο έχω στη διάθεση μου το αίσθημα «χαρά» μπαίνει στο κόκκινο, αδειάζει. Αντίθετα όταν μεγάλη δυστυχία γεμίζει την καρδιά μου, φτάνει η στιγμή που νοιώθω το αντίθετο και πιάνω τον εαυτό μου να διασκεδάσει με τις πληγές και τους πόνους που έρχονται αναπόφευκτα στον δρόμο μου. Γιατί να είμαστε προϊόντα μηχανής με ψευδαίσθηση λειτουργίας λογικού προγράμματος; Και το χειρότερο γιατί όσο περισσότερο λειτουργούμε αυτή τη μηχανή τόσο λιγότερη φαίνεται πως την ελέγχουμε και οδηγούμε;

ΤΟ ΕΞΟΧΙΚΟ

Είναι ακόμη πολύ νωρίς, όχι όμως τόσο για να προλάβω το πρώτο άγγιγμα του ήλιου πάνω από το καταπληκτικό αυτό μέρος, πάνω από το κτήμα μας. Αυτό όμως που με θλίβει αφάνταστα είναι πως το μικρό αυτό κομμάτι από την καρδιά μου βρίσκεται κάθε μέρα όλο και περισσότερο στα χέρια ανθρώπων που δεν έχουν μάθει να το σέβονται. Κομμάτι της καρδιάς του πεθερού μου, προίκα μοναδική, με κατέκτησε από νωρίς. Από όλους όσους γοητεύθηκαν από την, στέρφα κατά τ’ άλλα, αυτή γη εγώ πρέπει να ήμουν ο μόνος που γνώρισε το μεγαλείο της στιγμής όταν το φως αφού καβαλήσει τα αντικρινά βουνά, κατρακυλήσει μέσα από τα πανέμορφα πεύκα και κληματαριές και έρθει να ακουμπήσει στη γη όσων μόχθησαν παίρνοντας όσα έπρεπε να πάρουν χωρίς υπερβολές και ακρότητες. Τώρα ο άνθρωπος δεν κάνει έρωτα αλλά βιάζει. Δεν ξελαφρώνει, αλλά γυμνώνει κάθε φορά και περισσότερο την μάνα που τον γέννησε. Και ‘γω που έχω την ατυχία να βλέπω αυτόν τον τόπο όλο και πιο σπάνια, το πρώτο άγγιγμα της μέρας δεν μου φέρνει πάντα τα ίδια με το παρελθόν συναισθήματα, αλλά μα ολοένα και πιο έντονα την επιθυμία να φύγω, να σβήσω αυτό τον τόπο από την καρδιά μου. Με πνίγει η οργή, ανθρώπου που αδικείται, ανθρώπου που κάθε μέρα βρίσκεται όλο και περισσότερο αντιμέτωπος με την καταστροφή. Με πνίγει η θλίψη που μένω ανίσχυρος και ανίκανος να αντιδράσω. Μα περισσότερο από όλα με πνίγει η ντροπή γιατί ανάμεσα σε όλους αυτούς και όλο και πιο καθαρά βλέπω τον εαυτό μου, βλέπω τις συνήθειες μου, βλέπω την συνενοχή μου.

«Ξέρω πως τίποτε δεν είναι δικό μου

Εκτός από την σκέψη που ανεμπόδιστα

Κυλάει από την ψυχή μου.

Κι ακόμη κάθε όμορφη στιγμή

Που η καλή η μοίρα

Μ’ αφήνει ολόψυχα να χαρώ.»

Η ΣΟΦΙΤΑ

Ο/η σύντροφος μου και το ταίρι του σήμερα έχουν ένα μικρό εκνευρισμό. Κάτι ετοιμάζουν για σήμερα το απόγευμα που το ονομάζουν "καφέ". Με έβαλε και εμένα να κάνω μια αστεία πρόσκληση. Αν και βαριόμουν θανάσιμα έφτιαξα την πρόσκληση όσο καλύτερα μπορούσα. Μα δεν θέλω να σας γράψω για τον "καφέ" αλλά για το σπίτι που θα γίνει. Εδώ και μερικές μέρες η λέξη «σπίτι» έρχεται και ξαναέρχεται συνέχεια στις συζητήσεις τους:"-Να καθαρίσεις την αποθήκη, φτιάξε τις πετούγιες, κάνε τα τζάμια!...." και άλλα πολλά και μπερδεμένα για την λογική μου. Σπίτι ηλιόλουστο και σχετικά ευρύχωρο το σπίτι του /της συντρόφου μου είναι κατασκευασμένο με την μοντέρνα αντίληψη του να υπάρχουν δυο τουαλέτες, κάτι που δεν κατάλαβα ποτέ. Αν θέλουμε να αποκωδικοποιήσουμε την ανθρώπινη εξέλιξη η πρόοδος θα είχε την εξής σειρά: Αρχικά η αφόδευση τελούσε στην ύπαιθρο και η υγιεινή περιελάμβανε καθαρισμό με αγριόχορτα, αργότερα ένα ξύλινο αποχωρητήριο δέκα μέτρα μακριά από το σπίτι, ακολουθεί η εξέλιξη που συμπυκνώνεται σε εσωτερική τουαλέτα μισό επί μισό και στις μέρες μας έχουμε την ευτυχία να ξεφορτωνόμαστε τα «περιττά» ταυτόχρονα με ένα άλλο άτομο καθώς τις διαθέτουμε πλέον διπλές.
Όμως επανέρχομαι, και ρωτώ γιατί άραγε θέλουν τόσο πολύ να φροντίσουν κάτι που καιρό είχαν εγκαταλείψει στο μεγαλύτερο μέρος του. Έτσι είναι οι άνθρωποι, φοβούνται την κριτική, δεν θέλουν να δείχνουν πάντα αυτό που είναι. Εγώ στο μυαλό του/της συντρόφου μου βλέπω διαρκώς δυο φάτσες. Η μια ατημέλητη για την οποία μου έχει απαγορεύσει να συζητώ παρά έξω και μια άλλη που είναι διαρκώς στον καθρέπτη. Για την δεύτερη ο/η σύντροφος μου έχει τα καλύτερα λόγια. Τι φοβάται άραγε; Τι θα πείραζε αν έλεγε στους άλλους ότι δεν είναι απαραίτητα πνευματώδης, ότι μπορεί και να είναι και λίγο χαζός/η, αργόστροφος/η, γιατί να το κρύβει άραγε; Έτσι γίνηκε και με το σπίτι. Μια ανακατωσούρα φοβερή να τακτοποιηθούν τα πάντα, να φύγουν …οι αράχνες. Μα γιατί να φύγουν οι αράχνες, σάμπως δεν ξέρουν οι φίλοι του/της τι είναι αράχνη. ΄Ίσως δεν πήγαν σχολείο, μα και πάλι τα σπίτια τους δεν στάθηκαν ποτέ τυχερά για να φιλοξενήσουν έστω και για λίγο μερικά από τα υπέροχα αυτά πλάσματα;Φτάνουμε λοιπόν στο τι ρόλο παίζει ο επισκέπτης και εδώ βρίσκεται το λεπτό σημείο. Η θα καθίσει, τις περισσότερες φορές, διακριτικά και θα απολαύσει τα κεράσματα ή το πολύ-πολύ αν είναι αγαπημένο πρόσωπο θα βγει στην βεράντα ή θα ανακατέψει την βιβλιοθήκη του σπιτιού. Όπως και να έχει πάντα υπάρχει η πιθανότητα να προσέξει μερικές από δαύτες τις «ψυχές» να κρέμονται, όμως δεν είναι πάντα απαραίτητο να τις φανερώσει στον οικοδεσπότη. Μπορεί κάποιες από αυτές να είναι αναγκαίες και χρήσιμες για να τον απαλλάσσουν από τα ζωύφια που κυκλοφορούν και κάποιες πάλι μπορεί να μη τις έχει προσέξει, οπότε κάθε επισήμανση τους δεν ξέρουμε τι αποτέλεσμα θα έχει. Μπορεί να τον γεμίσει θλίψη, να τον κάμνουν να ντραπεί, να κοκκινίσει, να έρθει σε δύσκολη και άχαρη θέση. Είναι ωραίο παιχνίδι το να ψάχνεις, το πιο παλιό παιχνίδι αν δεν κάνω λάθος, αλλά πρέπει να τηρείς και τους κανόνες. Είναι ωραίο να ανεβαίνεις στην σοφίτα του ξένου σπιτιού αλλά αν ανακαλύψεις και αυτή την κρυψώνα τι θα απογίνει με τα μυστικά του. Βλέπε λοιπόν όσο περισσότερο μπορείς την έχει ανάγκη τη ματιά αυτή αυτός που σε προσκαλεί αλλά μάθε να ακούς και να σωπαίνεις όποτε αυτό είναι αναγκαίο και απαραίτητο. Αφιερωμένο σε όσους έχουν την συνήθεια να ανοίγουνε κουτιά και να κοιτάνε μέσα από μια κλειδαρότρυπα.

Please mind the gap!

Μπορεί να είμαι άυλο και άφυλο αλλά μπορώ να ονειρεύομαι πότε σα γυναίκα, πότε σαν άνδρας. Χθες ένοιωσα κάτι ανδρικό μέσα μου καθώς ονειρευόμουν και θέλω να το διηγηθώ:«Πιασμένος από την χειρολαβή του βαγονιού του Ηλεκτρικού ακούω αφηρημένα την μονότονη φωνή της υπαλλήλου να προειδοποιεί από τα μεγάφωνα: Please mind the gap!Λίγες ώρες νωρίτερα πέρασα αυτό το κενό με επιτυχία , χωρίς λαβωματιά και χωρίς να αφήσω ίχνη. Πέρασα στο μακρινό παρελθόν, γεμάτος περιέργεια, γεμάτος αμηχανία για να κλέψω κάτι από τα μάτια που με ζάλιζαν σε κάθε τους άγγιγμα, κάτι από τα μάτια που με ριγούσαν σε κάθε τους κάλεσμα. Σήμερα αυτά τα μάτια είχαν μια απορία για τα χρόνια που πέρασαν κρυμμένη πίσω από κούραση, ανυπομονησία και απελπισία. Δεν είχαν λάμψη, ούτε και φως να εκπέμψουν οπότε για πρώτη φορά μπόρεσα χωρίς κόπο να εισχωρήσω μέσα τους, για πρώτη φορά στη ζωή μου. Είδα ένα παλικάρι να περιμένει στην Εξαρχείων, σακατεμένο στο σώμα από την κούραση και την αϋπνία του πολύωρου ταξιδιού, μα με τα μάτια του έτοιμα να συλλάβουν την παραμικρή της κίνηση καθώς έστριβε από την οδό Μιαούλη. Άγρυπνος και ξαναμμένος μόνος εγώ στην γεμάτη από κόσμο πλατεία πέρναγα τρυφερά το μπράτσο μου από τον λαιμό της γέρνοντας τόσο όσο χρειαζόταν να βουτήξω σε αυτά τα μάτια σφραγίζοντας τα με ένα φιλί. Μα αυτά τα μάτια πλάι μου συνέχεια ξάγρυπνος και αναστατωμένος έκανα ένα γύρω την ζωή, για όσο χρόνο η άδεια ήθελε να μου επιτρέψει. Εικόνες, εικόνες, λέξεις, συναισθήματα, ρίγη στο κορμί και στο μυαλό μου. Όλα αυτά σαν μια ταινία με άγνωστους πρωταγωνιστές, μια ιστορία αγάπης μυστήρια πλημμυρισμένη με μυρωδιές άνοιξης, ιδρώτα νεανικού και απόγνωσης από φαντάρο στη σκοπιά του. -Please mind the gap! Ξανά η ίδια φωνή αυτή την φορά με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Στάση Αμπελοκήπων, και με το ζόρι απαγορεύω στην μνήμη μου να ξεφύγει, να δραπετεύσει. Όχι αυτό δεν θέλω να το νοιώσω πάλι, να το γευτώ ξανά. Είναι πολύ για μένα, πολύπλοκο για την κατάσταση που βρίσκομαι. Πάντα είμαι αναγκασμένος να περνάω από δω, βλέπεις δεν καταργούνται οι σταθμοί όταν μας πληγώνουν, αλλά σήμερα που είμαι ευαίσθητος σε κάθε πρόκληση από το παρελθόν, το νοιώθω εντονότερα. Βάζω τα δυνατά μου για να προσπεράσω το μπερδεμένο βήμα μου σε αυτές τις σκάλες που με βαριά καρδιά ανέβαινα κάθε πρωί για μια μαρτυρική παρτίδα πόκερ με τον θάνατο. Πανόρμου, Εθνική Άμυνα, Χολαργός...Please mind the gap! Μια νέα σταλιά από την ψυχή, ένα άλλο κομμάτι από την καρδιά μου. Καλοκαιρινά ξενύχτια φοιτητικά με ενδιάμεσες στάσεις σε αντικρινά μπαλκόνια. Αγια Παρασκευή......Δουκίσσης Πλακεντίας Please mind the gap! και κάτι καινούργιο. "Ο συρμός θα συνεχίσει προς Αεροδρόμιο" Ένας τελευταίος δρασκελισμός αυτή τη φορά στο μέλλον με προσοχή ανάμικτη με ανυπομονησία. Σε λίγο θα φανούν τα πρώτα κτίρια, η αιώνια λίμνη Χαλικοπούλου, λιμάνι όσων έζησαν πολλά χρόνια πίσω στο παρελθόν, λιμάνι σήμερα για όσους φτάνουν στο Νησί. Λιμάνι για μένα στην νέα μου ζωή που μπορεί να είχε αφετηρία 11 χρόνια πριν, μα μόλις που μετράει λιγοστά δευτερόλεπτα.»

Και είπε ο οιωνοσκόπος:
-Κάποτε θα ξεσπάσει η καταιγίδα. Και τότε είναι που θα δοκιμαστούν οι ψυχές. Άλλες θα κρυφτούν, άλλες θα το σκάσουν, μα κάποιες θα ορθωθούν και σαν αετοί θα ανοίξουν τα φτερά τους απέναντι στον άνεμο.
-Είσαι σοφός άνθρωπος ' είπε η Ελισάβετ.
-Και σεις μια υπέροχη γυναίκα, βασίλισσα μου.

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έχει αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας: καρκίνος στους λεμφαδένες. Η κατάστασή του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί εστάλη από τον συγγραφέα στους φίλους του :

"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι αυτό που αξίζουν, αλλά γι αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα! Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τα αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους... Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα. Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα. Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω. Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ έβλεπα να βγαίνεις απ την πόρτα, θα σ αγκάλιαζα και θα σού δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ έβλεπα, θα έλεγα "σ αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη. Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω. Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι αυτό μην περιμένεις άλλο, κάντο σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις. Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα από τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα."