Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 5o

Γύρισα απότομα και η αγριεμένη έκφραση του Χρήστου, επιβεβαίωσε όσα κατάλαβα νωρίτερα από την χροιά της φωνής του. Παραμέρισα και έτσι αποκάλυψα το ένοχο μυστικό μου. Σαν γαϊτανάκι οι αποκαλύψεις έδωσαν η μια στην άλλη την σειρά τους καθώς μάθαινα με τη σειρά μου πως στο ίδιο «αγώνισμα» δεν ήμουν μοναδικός αθλητής. Από κείνη τη στιγμή πλέον στο σημείο εκκίνησης είχα και συναγωνιστή τον Χρήστο. Και καλά εγώ που η κοινωνία έκρινε πως ούτε τα φόντα, ούτε και την δεδομένη ελευθερία να αποδεικνύω φυσιολογικά τον ανδρισμό μου είχα, ο τέλειος Χρήστος με ποια λογική εισέβαλε στα μίζερα και ανθυγιεινά «σαλόνια» του τροποποιημένου οίκου ανοχής μου. Μυστήρια η ζωή. Άλλοι γυρνάνε με άδεια τεράστια καλάθια και άλλοι με αγωνία κλείνουνε τις μικροσκοπικές τους χούφτες που με το ζόρι συγκρατούν όσα οι πρώτοι αδιάφορα προσπερνούν. Η συνήθεια αυτή του δεσμοφύλακα δεν θα ήταν παρά μια μικρή λεπτομέρεια στην όλη ιστορία αν δεν συμπληρωνόταν επιδέξια και αποτελεσματικά από μια άλλη διάσημη συνήθεια: την αγάπη για το χρήμα μπολιασμένη από την, τις περισσότερες φορές, συμπορεύουσα, απληστία. Έτσι με την δική μου συνενοχή και σύμπραξη η ηδονόπηγος οπή έγινε το "κέρας της Αμάλθειας" των οικονομικών και των δυο μας. Κρατούμενοι πρόθυμοι να καταβάλουν κάθε τίμημα, με συστηματικό και μυστικό τρόπο ομαδοποιημένοι, με πρόσχημα την παρακολούθηση κινηματογραφικών έργων μετέρχονταν πραγματική «τσόντα» πριν «ξεδιψάσουν» με οποιοδήποτε τρόπο την συσσωρευμένη ανάγκη τους. Το υπουργείο Δικαιοσύνης δεν μπόρεσε ποτέ να κατανοήσει την αθρόα προσέλευση υποδίκων σε ταινίες σκηνοθετών όπως ο Αγγελόπουλος και απορούσαν πως τα κύματα βίας που μοιραία προκαλούν στερημένα άτομα είχαν αρχίσει να υποχωρούν μυστηριωδώς. Όσα για τα οικονομικά μας, εμένα και του Χρήστου είχαν πάρει την άγουσα μιας και η επιχείρηση πέρασε και στο διαδίκτυο. Μαζί δε με την μικρή επιχείρηση ναρκωτικών που διατηρούσα σε διάφορες εκκλησιαστικές σχολές από τότε που ήμουν ελεύθερος, είχα φτάσει να κατέχω την πλειοψηφία μετοχών δυο αθλητικών εφημερίδων, ενός καναλιού και είκοσι τοις εκατό των μετοχών του Google. Έτσι λοιπόν και γνώρισα τον Χρήστο. Καθώς μάλιστα οι τύχες μας είχαν τυλιχθεί τόσο στενά μεταξύ τους, πολλές φορές μπερδεύαμε τους ρόλους μας ως κρατούμενου και δεσμοφύλακα, ευτυχώς πάντοτε όποτε τύχαινε να βρεθούμε μόνοι μας. Σε διαφορετική περίπτωση γινόταν τόσο βίαιος και βάναυσος που εξέπληττε και τρόμαζε τους περισσότερους. Η εξήγηση που μου έδινε κατά καιρούς για την περίεργη αποκλειστικότητα που μου «πρόσφερε», ήταν πως ενεργούσε έτσι ώστε να μην κινήσουμε υποψίες για τις υπόγειες δραστηριότητες μας.