Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 1ο

Πίσω από το μασίφ καγκελωτό παραπέτασμα στο πάνω κρεβάτι της κουκέτας αντί να "τρέχω" το τελευταίο γύρο της πάλης μου με τον Μορφέα έχω αφιερώσει το κάτω μέρος της αριστερής παντόφλας μου στον αφανισμού ενός θηλυκού πολλά υποσχόμενου (όχι για μένα) κουνουπιού. Ο "συνάδελφος" από κάτω δεν φαίνεται να έχει προβλήματα με τον υπέροχο κατά τα άλλα κόσμο των εντόμων, μιας και το ροχαλητό του προδίδει το πόσο αφιερωμένος είναι σε αυτόν που τον τελευταίο καιρό σπάνια έχω την τιμή να συναντώ.
Μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες και αφού άρχισα να ενοχλώ τον βιαστή της απέναντι πτέρυγας και τον φρουρό στην πύλη επιτέλους κατάφερα και έσπασα ένα μικρό κομμάτι στην ζωική αλυσίδα μαζί με εκατοντάδες άλλα στην κοιλιά του που ήταν έτοιμα να επαναλάβουν το αρχέγονο βασανιστήριο: Την αναζήτηση τροφής μέσα στο σώμα μου, με τον ανορθόδοξο και βασανιστικό τρόπο του δήγματος.
Έξυσα το αξύριστο πρόσωπο μου ψάχνοντας για το τελευταίο "επισκεπτήριο" του φτερωτού μου θύματος και έκλεισα τα μάτια μου όχι με την ελπίδα πως θα συνεχίσω τον ύπνο μου αλλά με την επιθυμία να νοιώσω πως τίποτε δεν έχει αλλάξει από κείνη την στιγμή λίγο πριν πιαστώ σε μια καλοστημένη ενέδρα της αστυνομίας, τότε που τριγύρναγα ανέμελα, μετά την τελευταία μου απόδραση.
Ήμουν φοβερά πεινασμένος, βρώμικος και άυπνος δυο ολόκληρες μέρες εκείνη την βραδιά που αποφάσισα να εφαρμόσω όσα έμαθα από την μακρόχρονη πορεία μου στα σωφρονιστικά ιδρύματα. Οι, σχετικές με διάρρηξη, γνώσεις μου βέβαια ελάχιστες μιας και μόνο βιασμούς, εμπρησμούς και δολοφονίες ήξερα να κάνω, μα ας είναι καλά η θείτσα-Τατιάνα που ήξερε τα κόλπα και φρόντιζε να μου τα δείχνει όσες φορές τύχαινε να εκκλησιάζονται από κοινού άνδρες και γυναίκες του ίδιου σωφρονιστικού καταστήματος. Εκείνες τις εποχές ο διευθυντής της φυλακής Κώστας (επίθετο δεν ενθυμούμαι) ενόψει εκλογών ήθελε να δείξει ένα προοδευτικό πρόσωπο στην κοινωνία και στα πλαίσια της φιλευθεροποίησης, μας πήγαινε τακτικά να εκκλησιασθούμε στην μητρόπολη των Αθηνών. Φαντάζεστε την απελπισία του κόσμου και ειδικά κάποιων μεστωμένων υπέργηρων κυριών όταν εκατοντάδες αλυσίδες κτυπούσαν στο μαρμάρινο διάδρομο κάθε φορά που μπαινοβγαίναμε στο εξομολογητήριο. Οι "εκδρομικές" αυτές εξορμήσεις μας, κάποτε σταμάτησαν μιας και θα κινδύνευε η φυλακή να μείνει μόνο με τον διευθυντή αφού τόσο οι κρατούμενοι για γνωστούς λόγους όσο και οι υπάλληλοι για άλλους γνωστούς λόγους κατάφερναν να ξεγλιστρούν διακριτικά, κάθε φορά με αυξανόμενο ρυθμό. Κείνη την εποχή θυμάμαι ζητιάνα στα σκαλιά της εκκλησίας ήταν λυγερόκορμη κορασίδα ονόματι Πασχαλιά που η διασταύρωση του βλέμματος της με το δικό μου είχε πολλά να πει και να προδώσει. Εγώ τότε νόμιζα πως με κοίταγε τόσο επίμονα εξ αιτίας του γυάλινου ματιού μου που είχα την συνήθεια να βγάζω και να βάζω με μεγάλη συχνότητα όταν συναντούσα άτομο του άλλου φύλου έχοντας κυριευτεί από αχαλίνωτη αμηχανία. Παπάς της ενορίας ήταν ο Παπά-Γιάννης που σε κάθε κήρυγμα του δεν παρέλειπε να αναφέρεται στους αρχαίους προγόνους μας, σε χαμένες Ατλαντίδες και διάφορα άλλα που δεν καταλάβαινα. Εξαιτίας των ικανοτήτων του και της συνήθειας του διευθυντή μας, κάθε φορά που λειτουργούσε δεν έπεφτε καρφίτσα, τόσο λόγου του ασφυκτικού του χώρου όσο κα για τον λόγο που οι καρφίτσες ήταν δυσεύρετες ανάμεσα στους κρατούμενους, μιας και όταν δεν ήταν για να στερεώσουν τα μεσοφόρια τους λειτουργούσαν σαν εργαλείο δουλειάς, ξέρετε εσείς.
Μα που σας πήγα πλατειάζοντας……
Η συνέχεια με το ίδιο κέφι όποτε μου κάνει κέφι !