Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 11o

Ο ΥΖΙ-3430 έχει επισκεπτήριο, επαναλαμβάνω ο ΥΖΙ στην κεντρική πύλη.
-Α δεν σου είπα μαλάκα…Η γυναίκα σου έχει έρθει να σε δει, είπε ο Χρήστος χωρίς να κάνει καμιά προσπάθεια να κρύψει ένα ειρωνικό χαμόγελο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

Το όνειρο

Η γυναίκα μου; Η Ελένη εδώ πέρα; Τι να συνέβαινε άραγε;
Παράτησα το μοντάζ στην μέση και πριν προλάβει ο «εργοδότης» μου να πει κουβέντα είχα δρασκελίσει την έξοδο του «στούντιο». Φανταζόμουν το χαμόγελο του παγωμένο και μια ανάσα ικανοποίησης γέμιζε τα πνευμόνια μου.
Δρασκέλισα με βιάση την απόσταση που χώριζε το κάτω διάζωμα από την αίθουσα επισκεπτηρίου γεμάτος με σκέψεις και αναμνήσεις:
"-Μ’ αγαπάς;
-Μα βέβαια, αλλά λιγότερο από ότι με αγαπάς εσύ. "
Πέτρινα χρόνια, τα χρόνια της γνωριμίας μας και ακόμη πιο πέτρινα όταν αποφασίσαμε να μοιρασθούμε ευθύνες και αναπνοές. Την Ελένη την γνώρισα σε ένα αναμορφωτήριο. Εγώ στη αντρική πτέρυγα μετά από την σύλληψη μου για μικροκλοπές και εκείνη στην αντίστοιχη γυναικεία κατηγορούμενη ως συμμετέχουσα σε τρομοκρατική ομάδα.
Το βαλς του έρωτα μας κτισμένο σε ένα μπουκέτο από νοήματα και ματιές από αντικριστά παράθυρα. Μετά ήρθαν τα γράμματα. Στην αρχή διστακτικά, μετρημένα, απρόσωπα, έγιναν στη συνέχεια χειμαρρώδη, αποκαλυπτικά και στο τέλος απαιτητικά, ανυπόμονα.
Η ανυπομονησία, βουνό που θέριευε όσο περνούσε ο καιρός, έγινε χιονοστιβάδα όταν βρεθήκαμε συμπτωματικά έξω από το γραφείο του διευθυντή των φυλακών. Για μένα η Ελένη, μέχρι εκείνη την στιγμή δεν ήταν παρά μια φιγούρα ιδωμένη από τα πενήντα μέτρα με μιλιά χωρίς χροιά, όσο εκφραστικά και αν συνήθιζε να γράφει στην αλληλογραφία της. Τρόμαξα και δείλιασα όταν προσπάθησα να γεφυρώσω το χάσμα ανάμεσα στο φάντασμα του νου και στην πραγματικότητα της παρουσίας της. Τα χείλη μου στεγνά από την φλόγα που μου ‘καιγε τα σωθικά και τον πόθο που ανέδιδαν τα λαχανιασμένα στήθη της.
Η κοινωνία έκανε το χρέος της κρατώντας μας απομονωμένους από τον έξω κόσμο μέχρι ο τελευταίος να κατάφερει να πάρει μια ανάσα. Όταν η απομόνωση πήρε τέλος, προδομένοι από την αφέλεια που χαρακτηρίζει τα νιάτα, παλέψαμε να κερδίσουμε ξανά την επιστοσύνη της . Συμβιβασμός και αποδοχή ο γάμος μας και δούρειος ίππος τα τρία παιδιά, για την ανατροφή των οποίων μας διάλεξε. Συναινέσαμε σε αρκετά θέματα, αλλά κατορθώσαμε να κρατήσουμε τα περισσότερα δικά μας. Φαίνεται πως η κοινωνία ικανοποιήθηκε και μας άφησε να απολαύσουμε τον έρωτα μας, βέβαια για όσο καιρό δεν προκαλούσαμε την προσοχή της. Εγώ βρήκα δουλειά σε λιγνιτωρυχείο, τίμια δουλειά, αλλά εκείνη έστω και χαλαρά δεν έχασε την επαφή της από την ομάδα της.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 10o

Ήταν η πανσέληνος του φθινοπώρου που, μέσα από το μικρό παράθυρο, τράβηξε την προσοχή μου. Άναψα τσιγάρο και βάλθηκα να στέλνω δακτυλίδια καπνού στο ταβάνι. Από το μέρος που καθόμουν μπορούσα να παρατηρώ τις απέναντι ακτές πέρα από το χρυσό, χάρη στο φως του φθινοπωρινού φεγγαριού, κανάλι θάλασσας. Τα λιγοστά φωτάκια που στόλιζαν τις δαντελωτές ακτές πρόδιδαν την ύπαρξη μικρής πόλης. Την ήξερα αυτή την πόλη, ή τουλάχιστον είχα την αίσθηση πως την γνωρίζω. Πάει πολύς καιρός από την τελευταία μέρα, λίγο πριν με σπρώξουν στο ταχύπλοο που θα με οδηγούσε στο Νησί. Η εικόνα που κουβαλούσα μέσα μου απ αυτή την πόλη, ήταν ένα ξανθό κοριτσάκι με κατακόκκινα μάγουλα. Είχε στυλώσει το βλέμμα πάνω μου και κάθε λογικός άνθρωπος θα ήξερε τι τράβηξε την προσοχή ενός μικρού κοριτσιού από την εμφάνιση ενός καταδίκου. Εγώ όμως ένοιωθα πως η ματιά της δεν στεκόταν στις βαριές και θορυβώδεις αλυσίδες, στο σκληρό και αξύριστο πρόσωπο μου αλλά έκανε αγωνιώδεις προσπάθειες να εισβάλλει μέσα στο μυαλό μου. Αυτή η εικόνα ορμούσε από την μνήμη μου και γέμιζε τον νου το ίδιο έντονα και απρόβλεπτα, κάθε φορά που τύχαινε να κοιτάξω απέναντι στην ηπειρωτική χώρα.
Με αυτές τις σκέψεις απορροφημένος, ξαφνιάστηκα όταν ο Χρήστος μπήκε στο «στούντιο» με ένα πλατύ χαμόγελο και υπερβολική για την ιδιοσυγκρασία του διάθεση. Το σόου έφτανε στο τέλος του και η επιτυχία του ήταν πέρα από κάθε αναμενόμενο. Οι παραγγελίες και οι αγορές χρόνου παρακολούθησης, διπλάσιες του συνηθισμένου μπλοκάρισαν το σύστημα όταν η διαδικασία «καλωσορίσματος» των νεοφερμένων είχε φτάσει στο τέλος της. Αυτές τις τελευταίες σκηνές, καταφέραμε να τις προωθήσουμε υπό μορφή συλλεκτικού CD, με πωλήσεις που άγγιζαν διαστάσεις πλατινένιου.
-Λοιπόν είσαι ευχαριστημένος; ρώτησα.
-Απόλυτα. Τα κέρδη μας έχουν φτάσει σε απίστευτα νούμερα. Να φαντασθείς πως κατάφερα να τραβήξω την προσοχή της Μαφίας που επιθυμεί να επενδύσει τεράστια ποσά και να συνεργασθεί μαζί μας.
-Αυτό μας έλειπε. Μουρμούρισα και αμέσως μετά είπα δήθεν αδιάφορα:
-Να πηγαίνω τώρα στο αναρρωτήριο, όπως συμφωνήσαμε.
-Λυπάμαι, αλλά δεν νομίζω ότι γίνεται. Τουλάχιστον για τώρα. Περιμένουμε τον Υπουργό Δικαιοσύνης και δεν μπορώ να σου επιτρέψω κάτι τέτοιο.
Κατά βάθος το περίμενα, οπότε δεν έδειξα την παραμικρή έκπληξη. Δεν ξέρω αν τα περί υπουργού ήταν αλήθεια, αλλά κάτι θα έδινε την ευκαιρία στον Χρήστο να αθετήσει την υπόσχεση του. Κατά βάθος ήξερε πως κάτι έτρεχε μέσα μου και πως η επιθυμία μου να επισκεφτώ την θείτσα είχε άμεση σχέση με την αλλαγή της στάσης μου. Για μένα η συμβουλή της είχε μεγάλη δύναμη και όποτε αναζητούσα την παρουσία της είχα σοβαρό σκοπό και λόγο να το κάνω.
Δεν είπα λέξη και συνέχισα με το μοντάζ των τελευταίων σκηνών όταν η μονότονη φωνή του φρουρού της κεντρικής πύλης ανήγγειλε:
-Ο ΥΖΙ-3430 έχει επισκεπτήριο, επαναλαμβάνω ο ΥΖ………………………