ΤΟ ΕΞΟΧΙΚΟ

Είναι ακόμη πολύ νωρίς, όχι όμως τόσο για να προλάβω το πρώτο άγγιγμα του ήλιου πάνω από το καταπληκτικό αυτό μέρος, πάνω από το κτήμα μας. Αυτό όμως που με θλίβει αφάνταστα είναι πως το μικρό αυτό κομμάτι από την καρδιά μου βρίσκεται κάθε μέρα όλο και περισσότερο στα χέρια ανθρώπων που δεν έχουν μάθει να το σέβονται. Κομμάτι της καρδιάς του πεθερού μου, προίκα μοναδική, με κατέκτησε από νωρίς. Από όλους όσους γοητεύθηκαν από την, στέρφα κατά τ’ άλλα, αυτή γη εγώ πρέπει να ήμουν ο μόνος που γνώρισε το μεγαλείο της στιγμής όταν το φως αφού καβαλήσει τα αντικρινά βουνά, κατρακυλήσει μέσα από τα πανέμορφα πεύκα και κληματαριές και έρθει να ακουμπήσει στη γη όσων μόχθησαν παίρνοντας όσα έπρεπε να πάρουν χωρίς υπερβολές και ακρότητες. Τώρα ο άνθρωπος δεν κάνει έρωτα αλλά βιάζει. Δεν ξελαφρώνει, αλλά γυμνώνει κάθε φορά και περισσότερο την μάνα που τον γέννησε. Και ‘γω που έχω την ατυχία να βλέπω αυτόν τον τόπο όλο και πιο σπάνια, το πρώτο άγγιγμα της μέρας δεν μου φέρνει πάντα τα ίδια με το παρελθόν συναισθήματα, αλλά μα ολοένα και πιο έντονα την επιθυμία να φύγω, να σβήσω αυτό τον τόπο από την καρδιά μου. Με πνίγει η οργή, ανθρώπου που αδικείται, ανθρώπου που κάθε μέρα βρίσκεται όλο και περισσότερο αντιμέτωπος με την καταστροφή. Με πνίγει η θλίψη που μένω ανίσχυρος και ανίκανος να αντιδράσω. Μα περισσότερο από όλα με πνίγει η ντροπή γιατί ανάμεσα σε όλους αυτούς και όλο και πιο καθαρά βλέπω τον εαυτό μου, βλέπω τις συνήθειες μου, βλέπω την συνενοχή μου.

«Ξέρω πως τίποτε δεν είναι δικό μου

Εκτός από την σκέψη που ανεμπόδιστα

Κυλάει από την ψυχή μου.

Κι ακόμη κάθε όμορφη στιγμή

Που η καλή η μοίρα

Μ’ αφήνει ολόψυχα να χαρώ.»

Η ΣΟΦΙΤΑ

Ο/η σύντροφος μου και το ταίρι του σήμερα έχουν ένα μικρό εκνευρισμό. Κάτι ετοιμάζουν για σήμερα το απόγευμα που το ονομάζουν "καφέ". Με έβαλε και εμένα να κάνω μια αστεία πρόσκληση. Αν και βαριόμουν θανάσιμα έφτιαξα την πρόσκληση όσο καλύτερα μπορούσα. Μα δεν θέλω να σας γράψω για τον "καφέ" αλλά για το σπίτι που θα γίνει. Εδώ και μερικές μέρες η λέξη «σπίτι» έρχεται και ξαναέρχεται συνέχεια στις συζητήσεις τους:"-Να καθαρίσεις την αποθήκη, φτιάξε τις πετούγιες, κάνε τα τζάμια!...." και άλλα πολλά και μπερδεμένα για την λογική μου. Σπίτι ηλιόλουστο και σχετικά ευρύχωρο το σπίτι του /της συντρόφου μου είναι κατασκευασμένο με την μοντέρνα αντίληψη του να υπάρχουν δυο τουαλέτες, κάτι που δεν κατάλαβα ποτέ. Αν θέλουμε να αποκωδικοποιήσουμε την ανθρώπινη εξέλιξη η πρόοδος θα είχε την εξής σειρά: Αρχικά η αφόδευση τελούσε στην ύπαιθρο και η υγιεινή περιελάμβανε καθαρισμό με αγριόχορτα, αργότερα ένα ξύλινο αποχωρητήριο δέκα μέτρα μακριά από το σπίτι, ακολουθεί η εξέλιξη που συμπυκνώνεται σε εσωτερική τουαλέτα μισό επί μισό και στις μέρες μας έχουμε την ευτυχία να ξεφορτωνόμαστε τα «περιττά» ταυτόχρονα με ένα άλλο άτομο καθώς τις διαθέτουμε πλέον διπλές.
Όμως επανέρχομαι, και ρωτώ γιατί άραγε θέλουν τόσο πολύ να φροντίσουν κάτι που καιρό είχαν εγκαταλείψει στο μεγαλύτερο μέρος του. Έτσι είναι οι άνθρωποι, φοβούνται την κριτική, δεν θέλουν να δείχνουν πάντα αυτό που είναι. Εγώ στο μυαλό του/της συντρόφου μου βλέπω διαρκώς δυο φάτσες. Η μια ατημέλητη για την οποία μου έχει απαγορεύσει να συζητώ παρά έξω και μια άλλη που είναι διαρκώς στον καθρέπτη. Για την δεύτερη ο/η σύντροφος μου έχει τα καλύτερα λόγια. Τι φοβάται άραγε; Τι θα πείραζε αν έλεγε στους άλλους ότι δεν είναι απαραίτητα πνευματώδης, ότι μπορεί και να είναι και λίγο χαζός/η, αργόστροφος/η, γιατί να το κρύβει άραγε; Έτσι γίνηκε και με το σπίτι. Μια ανακατωσούρα φοβερή να τακτοποιηθούν τα πάντα, να φύγουν …οι αράχνες. Μα γιατί να φύγουν οι αράχνες, σάμπως δεν ξέρουν οι φίλοι του/της τι είναι αράχνη. ΄Ίσως δεν πήγαν σχολείο, μα και πάλι τα σπίτια τους δεν στάθηκαν ποτέ τυχερά για να φιλοξενήσουν έστω και για λίγο μερικά από τα υπέροχα αυτά πλάσματα;Φτάνουμε λοιπόν στο τι ρόλο παίζει ο επισκέπτης και εδώ βρίσκεται το λεπτό σημείο. Η θα καθίσει, τις περισσότερες φορές, διακριτικά και θα απολαύσει τα κεράσματα ή το πολύ-πολύ αν είναι αγαπημένο πρόσωπο θα βγει στην βεράντα ή θα ανακατέψει την βιβλιοθήκη του σπιτιού. Όπως και να έχει πάντα υπάρχει η πιθανότητα να προσέξει μερικές από δαύτες τις «ψυχές» να κρέμονται, όμως δεν είναι πάντα απαραίτητο να τις φανερώσει στον οικοδεσπότη. Μπορεί κάποιες από αυτές να είναι αναγκαίες και χρήσιμες για να τον απαλλάσσουν από τα ζωύφια που κυκλοφορούν και κάποιες πάλι μπορεί να μη τις έχει προσέξει, οπότε κάθε επισήμανση τους δεν ξέρουμε τι αποτέλεσμα θα έχει. Μπορεί να τον γεμίσει θλίψη, να τον κάμνουν να ντραπεί, να κοκκινίσει, να έρθει σε δύσκολη και άχαρη θέση. Είναι ωραίο παιχνίδι το να ψάχνεις, το πιο παλιό παιχνίδι αν δεν κάνω λάθος, αλλά πρέπει να τηρείς και τους κανόνες. Είναι ωραίο να ανεβαίνεις στην σοφίτα του ξένου σπιτιού αλλά αν ανακαλύψεις και αυτή την κρυψώνα τι θα απογίνει με τα μυστικά του. Βλέπε λοιπόν όσο περισσότερο μπορείς την έχει ανάγκη τη ματιά αυτή αυτός που σε προσκαλεί αλλά μάθε να ακούς και να σωπαίνεις όποτε αυτό είναι αναγκαίο και απαραίτητο. Αφιερωμένο σε όσους έχουν την συνήθεια να ανοίγουνε κουτιά και να κοιτάνε μέσα από μια κλειδαρότρυπα.

Please mind the gap!

Μπορεί να είμαι άυλο και άφυλο αλλά μπορώ να ονειρεύομαι πότε σα γυναίκα, πότε σαν άνδρας. Χθες ένοιωσα κάτι ανδρικό μέσα μου καθώς ονειρευόμουν και θέλω να το διηγηθώ:«Πιασμένος από την χειρολαβή του βαγονιού του Ηλεκτρικού ακούω αφηρημένα την μονότονη φωνή της υπαλλήλου να προειδοποιεί από τα μεγάφωνα: Please mind the gap!Λίγες ώρες νωρίτερα πέρασα αυτό το κενό με επιτυχία , χωρίς λαβωματιά και χωρίς να αφήσω ίχνη. Πέρασα στο μακρινό παρελθόν, γεμάτος περιέργεια, γεμάτος αμηχανία για να κλέψω κάτι από τα μάτια που με ζάλιζαν σε κάθε τους άγγιγμα, κάτι από τα μάτια που με ριγούσαν σε κάθε τους κάλεσμα. Σήμερα αυτά τα μάτια είχαν μια απορία για τα χρόνια που πέρασαν κρυμμένη πίσω από κούραση, ανυπομονησία και απελπισία. Δεν είχαν λάμψη, ούτε και φως να εκπέμψουν οπότε για πρώτη φορά μπόρεσα χωρίς κόπο να εισχωρήσω μέσα τους, για πρώτη φορά στη ζωή μου. Είδα ένα παλικάρι να περιμένει στην Εξαρχείων, σακατεμένο στο σώμα από την κούραση και την αϋπνία του πολύωρου ταξιδιού, μα με τα μάτια του έτοιμα να συλλάβουν την παραμικρή της κίνηση καθώς έστριβε από την οδό Μιαούλη. Άγρυπνος και ξαναμμένος μόνος εγώ στην γεμάτη από κόσμο πλατεία πέρναγα τρυφερά το μπράτσο μου από τον λαιμό της γέρνοντας τόσο όσο χρειαζόταν να βουτήξω σε αυτά τα μάτια σφραγίζοντας τα με ένα φιλί. Μα αυτά τα μάτια πλάι μου συνέχεια ξάγρυπνος και αναστατωμένος έκανα ένα γύρω την ζωή, για όσο χρόνο η άδεια ήθελε να μου επιτρέψει. Εικόνες, εικόνες, λέξεις, συναισθήματα, ρίγη στο κορμί και στο μυαλό μου. Όλα αυτά σαν μια ταινία με άγνωστους πρωταγωνιστές, μια ιστορία αγάπης μυστήρια πλημμυρισμένη με μυρωδιές άνοιξης, ιδρώτα νεανικού και απόγνωσης από φαντάρο στη σκοπιά του. -Please mind the gap! Ξανά η ίδια φωνή αυτή την φορά με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Στάση Αμπελοκήπων, και με το ζόρι απαγορεύω στην μνήμη μου να ξεφύγει, να δραπετεύσει. Όχι αυτό δεν θέλω να το νοιώσω πάλι, να το γευτώ ξανά. Είναι πολύ για μένα, πολύπλοκο για την κατάσταση που βρίσκομαι. Πάντα είμαι αναγκασμένος να περνάω από δω, βλέπεις δεν καταργούνται οι σταθμοί όταν μας πληγώνουν, αλλά σήμερα που είμαι ευαίσθητος σε κάθε πρόκληση από το παρελθόν, το νοιώθω εντονότερα. Βάζω τα δυνατά μου για να προσπεράσω το μπερδεμένο βήμα μου σε αυτές τις σκάλες που με βαριά καρδιά ανέβαινα κάθε πρωί για μια μαρτυρική παρτίδα πόκερ με τον θάνατο. Πανόρμου, Εθνική Άμυνα, Χολαργός...Please mind the gap! Μια νέα σταλιά από την ψυχή, ένα άλλο κομμάτι από την καρδιά μου. Καλοκαιρινά ξενύχτια φοιτητικά με ενδιάμεσες στάσεις σε αντικρινά μπαλκόνια. Αγια Παρασκευή......Δουκίσσης Πλακεντίας Please mind the gap! και κάτι καινούργιο. "Ο συρμός θα συνεχίσει προς Αεροδρόμιο" Ένας τελευταίος δρασκελισμός αυτή τη φορά στο μέλλον με προσοχή ανάμικτη με ανυπομονησία. Σε λίγο θα φανούν τα πρώτα κτίρια, η αιώνια λίμνη Χαλικοπούλου, λιμάνι όσων έζησαν πολλά χρόνια πίσω στο παρελθόν, λιμάνι σήμερα για όσους φτάνουν στο Νησί. Λιμάνι για μένα στην νέα μου ζωή που μπορεί να είχε αφετηρία 11 χρόνια πριν, μα μόλις που μετράει λιγοστά δευτερόλεπτα.»