Ο/η σύντροφος μου και το ταίρι του σήμερα έχουν ένα μικρό εκνευρισμό. Κάτι ετοιμάζουν για σήμερα το απόγευμα που το ονομάζουν "καφέ". Με έβαλε και εμένα να κάνω μια αστεία πρόσκληση. Αν και βαριόμουν θανάσιμα έφτιαξα την πρόσκληση όσο καλύτερα μπορούσα. Μα δεν θέλω να σας γράψω για τον "καφέ" αλλά για το σπίτι που θα γίνει. Εδώ και μερικές μέρες η λέξη «σπίτι» έρχεται και ξαναέρχεται συνέχεια στις συζητήσεις τους:"-Να καθαρίσεις την αποθήκη, φτιάξε τις πετούγιες, κάνε τα τζάμια!...." και άλλα πολλά και μπερδεμένα για την λογική μου. Σπίτι ηλιόλουστο και σχετικά ευρύχωρο το σπίτι του /της συντρόφου μου είναι κατασκευασμένο με την μοντέρνα αντίληψη του να υπάρχουν δυο τουαλέτες, κάτι που δεν κατάλαβα ποτέ. Αν θέλουμε να αποκωδικοποιήσουμε την ανθρώπινη εξέλιξη η πρόοδος θα είχε την εξής σειρά: Αρχικά η αφόδευση τελούσε στην ύπαιθρο και η υγιεινή περιελάμβανε καθαρισμό με αγριόχορτα, αργότερα ένα ξύλινο αποχωρητήριο δέκα μέτρα μακριά από το σπίτι, ακολουθεί η εξέλιξη που συμπυκνώνεται σε εσωτερική τουαλέτα μισό επί μισό και στις μέρες μας έχουμε την ευτυχία να ξεφορτωνόμαστε τα «περιττά» ταυτόχρονα με ένα άλλο άτομο καθώς τις διαθέτουμε πλέον διπλές.
Όμως επανέρχομαι, και ρωτώ γιατί άραγε θέλουν τόσο πολύ να φροντίσουν κάτι που καιρό είχαν εγκαταλείψει στο μεγαλύτερο μέρος του. Έτσι είναι οι άνθρωποι, φοβούνται την κριτική, δεν θέλουν να δείχνουν πάντα αυτό που είναι. Εγώ στο μυαλό του/της συντρόφου μου βλέπω διαρκώς δυο φάτσες. Η μια ατημέλητη για την οποία μου έχει απαγορεύσει να συζητώ παρά έξω και μια άλλη που είναι διαρκώς στον καθρέπτη. Για την δεύτερη ο/η σύντροφος μου έχει τα καλύτερα λόγια. Τι φοβάται άραγε; Τι θα πείραζε αν έλεγε στους άλλους ότι δεν είναι απαραίτητα πνευματώδης, ότι μπορεί και να είναι και λίγο χαζός/η, αργόστροφος/η, γιατί να το κρύβει άραγε; Έτσι γίνηκε και με το σπίτι. Μια ανακατωσούρα φοβερή να τακτοποιηθούν τα πάντα, να φύγουν …οι αράχνες. Μα γιατί να φύγουν οι αράχνες, σάμπως δεν ξέρουν οι φίλοι του/της τι είναι αράχνη. ΄Ίσως δεν πήγαν σχολείο, μα και πάλι τα σπίτια τους δεν στάθηκαν ποτέ τυχερά για να φιλοξενήσουν έστω και για λίγο μερικά από τα υπέροχα αυτά πλάσματα;Φτάνουμε λοιπόν στο τι ρόλο παίζει ο επισκέπτης και εδώ βρίσκεται το λεπτό σημείο. Η θα καθίσει, τις περισσότερες φορές, διακριτικά και θα απολαύσει τα κεράσματα ή το πολύ-πολύ αν είναι αγαπημένο πρόσωπο θα βγει στην βεράντα ή θα ανακατέψει την βιβλιοθήκη του σπιτιού. Όπως και να έχει πάντα υπάρχει η πιθανότητα να προσέξει μερικές από δαύτες τις «ψυχές» να κρέμονται, όμως δεν είναι πάντα απαραίτητο να τις φανερώσει στον οικοδεσπότη. Μπορεί κάποιες από αυτές να είναι αναγκαίες και χρήσιμες για να τον απαλλάσσουν από τα ζωύφια που κυκλοφορούν και κάποιες πάλι μπορεί να μη τις έχει προσέξει, οπότε κάθε επισήμανση τους δεν ξέρουμε τι αποτέλεσμα θα έχει. Μπορεί να τον γεμίσει θλίψη, να τον κάμνουν να ντραπεί, να κοκκινίσει, να έρθει σε δύσκολη και άχαρη θέση. Είναι ωραίο παιχνίδι το να ψάχνεις, το πιο παλιό παιχνίδι αν δεν κάνω λάθος, αλλά πρέπει να τηρείς και τους κανόνες. Είναι ωραίο να ανεβαίνεις στην σοφίτα του ξένου σπιτιού αλλά αν ανακαλύψεις και αυτή την κρυψώνα τι θα απογίνει με τα μυστικά του. Βλέπε λοιπόν όσο περισσότερο μπορείς την έχει ανάγκη τη ματιά αυτή αυτός που σε προσκαλεί αλλά μάθε να ακούς και να σωπαίνεις όποτε αυτό είναι αναγκαίο και απαραίτητο. Αφιερωμένο σε όσους έχουν την συνήθεια να ανοίγουνε κουτιά και να κοιτάνε μέσα από μια κλειδαρότρυπα.
Όμως επανέρχομαι, και ρωτώ γιατί άραγε θέλουν τόσο πολύ να φροντίσουν κάτι που καιρό είχαν εγκαταλείψει στο μεγαλύτερο μέρος του. Έτσι είναι οι άνθρωποι, φοβούνται την κριτική, δεν θέλουν να δείχνουν πάντα αυτό που είναι. Εγώ στο μυαλό του/της συντρόφου μου βλέπω διαρκώς δυο φάτσες. Η μια ατημέλητη για την οποία μου έχει απαγορεύσει να συζητώ παρά έξω και μια άλλη που είναι διαρκώς στον καθρέπτη. Για την δεύτερη ο/η σύντροφος μου έχει τα καλύτερα λόγια. Τι φοβάται άραγε; Τι θα πείραζε αν έλεγε στους άλλους ότι δεν είναι απαραίτητα πνευματώδης, ότι μπορεί και να είναι και λίγο χαζός/η, αργόστροφος/η, γιατί να το κρύβει άραγε; Έτσι γίνηκε και με το σπίτι. Μια ανακατωσούρα φοβερή να τακτοποιηθούν τα πάντα, να φύγουν …οι αράχνες. Μα γιατί να φύγουν οι αράχνες, σάμπως δεν ξέρουν οι φίλοι του/της τι είναι αράχνη. ΄Ίσως δεν πήγαν σχολείο, μα και πάλι τα σπίτια τους δεν στάθηκαν ποτέ τυχερά για να φιλοξενήσουν έστω και για λίγο μερικά από τα υπέροχα αυτά πλάσματα;Φτάνουμε λοιπόν στο τι ρόλο παίζει ο επισκέπτης και εδώ βρίσκεται το λεπτό σημείο. Η θα καθίσει, τις περισσότερες φορές, διακριτικά και θα απολαύσει τα κεράσματα ή το πολύ-πολύ αν είναι αγαπημένο πρόσωπο θα βγει στην βεράντα ή θα ανακατέψει την βιβλιοθήκη του σπιτιού. Όπως και να έχει πάντα υπάρχει η πιθανότητα να προσέξει μερικές από δαύτες τις «ψυχές» να κρέμονται, όμως δεν είναι πάντα απαραίτητο να τις φανερώσει στον οικοδεσπότη. Μπορεί κάποιες από αυτές να είναι αναγκαίες και χρήσιμες για να τον απαλλάσσουν από τα ζωύφια που κυκλοφορούν και κάποιες πάλι μπορεί να μη τις έχει προσέξει, οπότε κάθε επισήμανση τους δεν ξέρουμε τι αποτέλεσμα θα έχει. Μπορεί να τον γεμίσει θλίψη, να τον κάμνουν να ντραπεί, να κοκκινίσει, να έρθει σε δύσκολη και άχαρη θέση. Είναι ωραίο παιχνίδι το να ψάχνεις, το πιο παλιό παιχνίδι αν δεν κάνω λάθος, αλλά πρέπει να τηρείς και τους κανόνες. Είναι ωραίο να ανεβαίνεις στην σοφίτα του ξένου σπιτιού αλλά αν ανακαλύψεις και αυτή την κρυψώνα τι θα απογίνει με τα μυστικά του. Βλέπε λοιπόν όσο περισσότερο μπορείς την έχει ανάγκη τη ματιά αυτή αυτός που σε προσκαλεί αλλά μάθε να ακούς και να σωπαίνεις όποτε αυτό είναι αναγκαίο και απαραίτητο. Αφιερωμένο σε όσους έχουν την συνήθεια να ανοίγουνε κουτιά και να κοιτάνε μέσα από μια κλειδαρότρυπα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου