Kεφ ΧΧΧ Η επίσκεψη της Ελένης

Με όλες αυτές τις σκέψεις να πλημμυρίζουν το μυαλό μου, δρασκέλισα τα τελευταία σκαλοπάτια που οδηγούν

στο κάτω διάζωμα. Ακολούθησα τον μακρύ διάδρομο που έβγαζε στην εξωτερική στοά του δυτικού αναχώματος, όταν ξαφνικά άκουσα μέσα από ένα ανοικτό παράθυρο της οροφής δυνατές φωνές και οχλοβοή στο προαύλιο χώρο της δυτικής πύλης. Πρέπει να ήταν οι ακαθόριστοι θόρυβοι που από το πρωί ακούγονταν σ ολόκληρη την πτέρυγα του κελιού μου, που έστεκε σκαρφαλωμένο πάνω στον απόκρημνο βράχο της ανατολικής πλευράς του νησιού. Εκεί, το βογκητό από τα κύματα που πάλευαν με την ανατομική ιδιαιτερότητα αυτού του τμήματος του νησιού και τα κρωξίματα που έβγαζαν τα γλαροπούλια όταν καβαλούσαν τις ριψοκίνδυνες ριπές του ανέμου, σκέπαζαν κάθε θόρυβο και ήχο. Τώρα όμως καθώς ήμουν μακριά από αυτό το μονότονο ηχητικό μοτίβο, μπορούσα να διακρίνω καλύτερα και να αντιληφτώ περισσότερα. Κοντοστάθηκα και αρκέστηκα στο να αφουγκράζομαι, μιας και από κει που βρισκόμουν δεν μπορούσα να έχω την παραμικρή οπτική μαρτυρία των όσων γίνονταν εκεί έξω. Υπολόγισα πως βρίσκονταν συγκεντρωμένοι καμιά δεκαπενταριά νοματαίοι που φώναζαν ακατάληπτα και μπερδεμένα συνθήματα. Κάπου-κάπου δοκίμαζαν να τραγουδήσουν, χωρίς μεγάλη επιτυχία, στο ρυθμό που επέβαλαν κάνα δυο, ανεπαρκώς συντονισμένα, μεγάφωνα. Δεν είχα άλλο χρόνο στην διάθεση μου για περισσότερη ανάλυση και συνέχισα τον δρόμο μου φορτωμένος ερωτηματικά και περιέργεια.
Δυο βήματα πιο πέρα διέκρινα την γνώριμη φιγούρα που κάποτε κυριαρχούσε ολοκληρωτικά πάνω στο θυμοειδές και το επιθυμητικό της ύπαρξης μου. Η Ελένη κάθονταν πίσω από το πρώτο τραπέζι της άδειας αίθουσας του επισκεπτηρίου. Δεν είχα ξαναπατήσει το πόδι μου σε αυτό το μέρος. Πως θα μπορούσα άλλωστε αφού δεν είχα δεχτεί νωρίτερα επίσκέψη από κανέναν. Η ελευθερία κινήσεων που είχα εξασφαλίσει από τις συνωμοτικές μου δραστηριότητες, επέτρεψαν αυτή την πρωτιά να την απολαύσω ξεχωριστά και ιδιαίτερα. Προχώρησα προσποιητά σταθερά και αδιάφορα με τρόπο που όμως τελικά πρόδωσε την αναμφισβήτητη ταραχή μου. Ξεπερνώντας την αρχική σαστιμάρα, κάθισα απέναντι της και παίρνοντας αναπάντεχα θάρρος κοίταξα ίσια, παλεύοντας να πιάσω το βλέμμα της. Ένοιωσα το φως από το βάθος της ψυχής της να με πλημμυρίζει, για ένα απειροελάχιστο κλάσμα του χρόνου και αμέσως μετά οι σκόρπιες ρυτίδες γύρω από τα δυο αναμμένα κάρβουνα πλήθυναν με ταχύτητα πνίγοντας το. Φρόντισα να κρυφτώ πίσω από ένα αμήχανο χαμόγελο και αμέσως μετά, όλα επέστρεψαν στην λογική και το πρωτόκολλο της συνδιαλλαγής δυο καθημερινών ανθρώπων:
-Καλησπέρα
-Καλησπέρα
-Τι σε έφερε ως εδώ πέρα; Συμβαίνει κάτι με τα παιδιά;
Το τελευταίο ήταν προσχηματικό αντανακλαστικό και η ανησυχία προκάλυμμα αφού πολλές φορές είχα αποδείξει πως δεν μου καίγονταν καρφί για το μοναδικό κοινό σημείο που μπορεί ακόμη να μας συνέδεε.
-Μην ανησυχείς δεν κρύβει κάτι κακό η παρουσία μου. Αντίθετα, φέρνω καλά νέα για σένα!
Σκίρτησα για μια στιγμή, αφού κατάφερε να φτάσει εκεί που το μυαλό μου συνηθίζει να καταχωνιάζει ευχάριστες αναμνήσεις και προσδοκίες. Μα φευ, η συνέχεια ήταν τραγικά αντίθετη με τις προσδοκίες μου αφού..
-Αλήθεια; Τι εννοείς;
-Θα άκουσες πως έχει προγραμματισθεί να σας επισκεφτεί ο υπουργός.
-Ο υπουργός;
Συνέχισε αδιαφορώντας για την απορία μου.
-Καλά δεν ακούς τις φωνές έξω;
-……..

Ανασήκωσα αδιάφορα τους ώμους μου. Αυτό μάλλον την αιφνιδίασε, μιας και δεν το περίμενε. Ποτέ δεν της άρεσε να την αιφνιδιάζουν, πόσο μάλιστα που τώρα είχε το πρώτο χέρι. Έσμιξε τα φρύδια της και συνέχισε με τρόπο που πρόδιδε πως όλα όσα είχε να πει θα τα έλεγε όσο πιο γρήγορα γινόταν χωρίς διακοπές και ότι δεν θα περνούσε σε περαιτέρω επεξηγήσεις.

-Σε παρακαλώ άκουσε με προσεκτικά. Εδώ και μερικούς μήνες στους κόλπους της οργάνωσης μου, έχει αναπτυχθεί μια αξιοσημείωτη δυναμική κίνηση. Τα μάτια της φωτίσθηκαν για μια στιγμή και συνέχισε.
-Πρόκειται για μια ολοκληρωμένη και επιστημονικά σχεδιασμένη προσπάθεια, με στόχο την δημιουργία ενός προγράμματος επανένταξης, ατόμων καταδικασμένων για σοβαρά αδικήματα....

-Για σιγά, την διέκοψα. Μην μου λες κουβέντες και έννοιες που ναρκισσιστικά αναμασάτε όταν βρίσκεσαι με τους όμοιους σου. Τι θες να πεις δηλαδή; Πως δεν θα υπάρχουν φυλακισμένοι;

-Μην ισοπεδώνεις τα πάντα. Δεν είμαι ουτοπίστρια. Θέλουμε απλά να δείξουμε πως το σημερινό σωφρονιστικό σύστημα είναι ξεπερασμένο και ακατάλληλο.

-Ε και λοιπόν;

-Οι φυλακισμένοι πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν υποκείμενα θεραπείας και μόνο. Πρέπει να σταματήσει η υποκρισία που "θάβουμε" ψυχές και συνειδήσεις για να μπορούν να έχουν το άλλοθι οι πραγματικοί ένοχοι να τριγυρίζουν ελεύθερα.

-Σε αυτό συμφωνώ, μα πες μου πως είδαν οι αρχηγοί σας το όλο εγχείρημα; Πως αντέδρασαν;

Η λέξη "αρχηγοί" την χάλασε κάπως, μα συνέχισε τοποθετώντας τις δικές της φραστικές συντεταγμένες.

- Η κεντρική ολομέλεια στην αρχή αντέδρασε θεωρώντας ότι κυνηγάμε χίμαιρες και ότι διακινδυνεύουμε την ενότητα της ομάδας. Εμείς όμως παρουσιάσαμε λεπτομερή μελέτη του εγχειρήματος και αφού το στηρίξαμε σε μια σειρά ατράνταχτα επιχειρήματα τελικά το Προεδρείο συναίνεσε πλήρως.

Η πρώτη μας έννοια, ήταν να βρούμε από πού θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε. Έπρεπε να επιλέξουμε μια φυλακή, ένα σημείο αναφοράς που να συγκεντρώνει τις περισσότερες προδιαγραφές και τα προαπαιτούμενα που είχαμε θέσει ευθύς εξ αρχής.
-Και που θα μπορούσατε να βρείτε ένα τέτοιο μέρος; Ρώτησα με προσποιητή αφέλεια.
-Ο «Βράχος», το ξέρεις βέβαια καλά αυτό, είναι η «απόλυτη» φυλακή. Είναι ένα μέρος προορισμένο για τέτοια κατηγορία φυλακισμένων. Έτσι δεν δυσκολευτήκαμε να τον διαλέξουμε σαν σημείο αναφοράς. Ξεκινήσαμε λοιπόν να πιέζουμε την κυβέρνηση να δεχτεί τα αιτήματα μας:
Λευτεριά στους κρατουμένους και απόλυση τους υπό όρους, σύμφωνα με ένα συγκεκριμένο πλάνο και διαδικασία.
-Σαν σύνθημα ακούγεται αυτό. Εμάς μας ρώτησε κανείς; Είπαμε εμείς την γνώμη μας;

Με κοίταξε παραξενεμένη.
-Μπα από πότε αποκτήσατε επιλογές; Θέλεις δηλαδή να το διαπραγματευτούμε; Αν θες έχε τις αντιρρήσεις σου αλλά σε συμβουλεύω μην τις διατυπώσεις ποτέ μπροστά στο βιαστή του απέναντι κελιού ή τον επί μισθώσει δολοφόνο που βρίσκεται πιθανά στο ίδιο κελί με σένα.
Είχε πραγματικά δίκιο και δεν μου έμεινε άλλο παρά να κουνήσω συγκαταβατικά το κεφάλι μου.
-Συνέχισε, λοιπόν.
-Για να γίνω πιο συγκεκριμένη θέλουμε να φτιάξουμε κάτι σαν «πάρκο» από οικισμούς, με διακριτά επίπεδα αυτονομίας και ανεξαρτησίας. Οι κορυφαίοι οικισμοί θα είναι τόσο ανοικτοί και ελεύθεροι που δεν θα ξεχωρίζουν καθόλου από τον έξω κόσμο. Η θέση που θα έχει το κάθε μέλος μέσα στο «πάρκο», ο οικισμός δηλαδή στον οποίο θα ενταχθεί, εξαρτάται από το ιστορικό του και την κινητικότητα, θετική φυσικά, που θα επιδείξει.
-Μια καινούργια «Αυστραλία» δηλαδή.
-Όχι φυσικά. Η Αυστραλία αποτέλεσε την αποθήκη του δυτικού κόσμου. Χωρίς μελέτη, χωρίς προοπτική. Εσείς θα έχετε επιστημονική επιτήρηση……

-Να και ο Μεγάλος «Αδελφός».
-……και βοήθεια. Θα έχετε την δυνατότητα να σπουδάσετε, να ανοίξετε επιχειρήσεις, να αρχίσετε από την αρχή σε γερές βάσεις.

-Και καλά εμένα με πείθεις. Πως θα πείσεις τον μανιακό δολοφόνο, τον ψυχοπαθή, τον πρεζάκια έμπορο ναρκωτικών, να αλλάξει αφού το πιθανότερο η συμπεριφορά του να είναι γραμμένη στο DNA του;

-Το γνωρίζω… ,δηλαδή το γνωρίζουμε και έχουμε έτοιμες λύσεις και δοκιμασμένα πρωτόκολλα θεραπείας.

-Σας τελείωσαν δηλαδή τα ποντίκια, ε; Είπα με ειρωνική διάθεση.

. Μην πάει το μυαλό σου σε λοβοτομές και ψυχότροπες καταστολές. Πάντως το πώς θα το πετύχουμε είναι κάτι που δεν σε αφορά αφού δεν μπορείς να καταλάβεις.

-Και πως ή ακόμη περισσότερο ποιος θα καθορίσει ποια πρέπει να είναι η αναμενόμενη, η πρέπουσα δηλαδή συμπεριφορά; Τι μπορεί να είναι τόσο επικίνδυνο ώστε να επιβουλεύεται τη σταθερότητα του κοινωνικού κατεστημένου; Δεν είναι επικίνδυνα ντετερμινιστικό να τυποποιούμε ανθρώπινες συμπεριφορές; Δεν νομίζεις πως δίνετε ένα ισχυρό «άλλοθι» σε κάθε μορφή εξουσίας να ελέγχει ανεμπόδιστα την ανθρώπινη διαφορετικότητα και να καταστέλλει χωρίς αντιδράσεις την ελευθερία του να είσαι ο εαυτός σου, όσο καταστροφικό και να αποβαίνει αυτό για το κοινωνικό σύνολο; Θυμάσαι το λόγο που μπήκες φυλακή τότε. Ξέρεις, τότε που γνωρισθήκαμε. Πως θα σου φαινόταν αν προσπαθούσαν να σε «πείσουν» πως δεν είναι φυσιολογικό να παίρνεις μέρος σε αντιπολεμικά συλλαλητήρια;

Βροχή οι ερωτήσεις μα όπως το περίμενα η Ελένη είχε, όπως πάντα, έτοιμες απαντήσεις.

-Γνωρίζω τα προβλήματα που αναφέρεις, μα πρέπει να σου πως δεν έχουμε σκοπό να κάνουμε επικίνδυνες γενικεύσεις. Σκοπεύουμε να περιορισθούμε σε μορφές αποκλίνουσας συμπεριφοράς που προσδιορίζονται με ακρίβεια και σαφήνεια. Για να καταλάβεις μιλάμε για υλικό τέτοιο σαν αυτό που βρίσκεται εδώ, στο «Βράχο». Έχουμε με λίγα λόγια να κάνουμε μόνο με φυλακισμένους του κοινού ποινικού εγκλήματος. Δεν υπάρχει ιδεολογική δομή και οργάνωση τέτοια, στα όρια της κοινής λογικής βέβαια, που να μην βλέπει όσους διαπράττουν τέτοιας μορφής αδικήματα, εμπόδιο στην κοινωνική σταθερότητα και ανάπτυξη.

Περιφρόνηση έκρυβαν τα τελευταία λόγια και ήταν το λιγότερο που χρειαζόταν για να μου υπενθυμίσουν ότι υπάρχουν δυο ειδών φυλακισμένοι: Αυτοί που τους συνοδεύει η αποδοκιμασία της κόσμου και αυτοί που ο εγκλεισμός τους αποτελεί απόδειξη καταξίωσης για τους αγώνες τους. Ήξερα πως το τελευταίο που μου πέταξε, το κάνε περισσότερο για να με μειώσει παρά για να τονίσει τις διαφορές ανάμεσα σε μένα και σε κείνη.

-Πως άλλαξες έτσι βρε Ελένη. Που βρίσκετε η ευθύτητα της κρίσης σου; Πως ονομάζεις περιθώριο, ανθρώπους σαν τον Γιάννη Αγιάννη ή ακόμη και σαν την «Φόνισσα» που γέννησε η πένα του Παπαδιαμάντη; Πόσοι άνθρωποι δεν αναγκάσθηκαν να παρανομήσουν παρορμούμενοι από ένστικτα όπως η πείνα, η αίσθηση της αδικίας ή ακόμη και κάποιος φλογερός έρωτας;

.-Μα αυτούς ακριβώς θέλουμε να προστατεύσουμε. Αυτούς που βασανισμένοι από τύψεις εξαργυρώνουν λύτρωση και μετάνοια με το να κτίζουν τοίχους και κάγκελα γύρω από το τυραννισμένο τους μυαλό.

Και όσοι δεν βρήκαν το κουράγιο, δεν τόλμησαν ή ακόμη περισσότερο δεν θέλησαν να τολμήσουν;

-Υπάρχει η επιστημονική βοήθεια, εννοείται αν και μόνο αν οι ίδιοι το θελήσουν.

-Κι αν αρνηθούν;

-Δικό τους πρόβλημα. Εμείς θέλουμε να φτιάξουμε κάτι σαν το «Νησί» του Χάξλευ….

-Η σαν τον «Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο» θα τολμούσα να πω.

-Όχι, ποτέ αυτό. Οι ιδιαιτερότητες είναι και παραμένουν σεβαστές. Δεν δημιουργούμε αυτοτελείς ομάδες μέσα στην στο σύνολο της κοινωνίας. Θέλουμε να δημιουργήσουμε μια κρησάρα, ένα φίλτρο δηλαδή που δεν θα απομονώνει αλλά θα προσαρμόζει!

-Και η κυβέρνηση τι λέει; Μη μου πεις πως δέχτηκε.

-Μα φυσικά και δέχτηκε. Η πολιτεία έψαχνε από καιρό κάποια αφορμή από τη μια να περικόψει δαπάνες και από την άλλη να δείξει ένα περισσότερο αντιαυταρχικό πρόσωπο και έτσι βρήκε στην πρόταση μας ενδιαφέρουσα. Βλέπεις, εκλογές πλησιάζουν και οι ψήφοι των νέων ψηφοφόρων είναι το ζητούμενο. Αν συνυπολογίσεις και την κατάσταση των φυλακών, που καθώς είναι μεσαιωνικής κατασκευής βρίσκονται συνεχώς στις διεκδικήσεις του Αρχαιολογικού, υπάρχει άμεση ανάγκη για μεταφορά σας αλλού.

Την κοιτούσα και προσπαθούσα να συγκρίνω κάθε λεπτομέρεια του προσώπου της με κείνη την εικόνα που πριν από χρόνια ήταν η κατάληξη της κάθε επιθυμίας, σκέψης και ελπίδας μου.

Τίποτε δεν έδειχνε, παρά μόνο κάποιες απρόσκλητες ρυτίδες, κάτι το διαφορετικό από αυτό που ήξερα και αγαπούσα. Υπήρχε όμως κάτι το απόμακρο σε αυτή την εικόνα, κάτι το διαφορετικό που με έθλιβε. Όση ώρα την παρατηρούσα εκείνη μιλούσε ασταμάτητα. Έτσι παρά τις αρχικές της προθέσεις, έλεγε πολλές φορές τα ίδια πράγματα. Ίσως ήθελε να μου δώσει χρόνο για την «εξερεύνηση» που προσπαθούσα να πετύχω εδώ και μερικά λεπτά πάνω στο πρόσωπο της. Ένοιωσα όπως τότε που ξέραμε να μιλάμε χωρίς να χρειάζεται να αρθρώσουμε την παραμικρή λέξη. Η «κουβέντα» όμως αυτή δεν γίνονταν όπως την κάναμε παλιά. Τώρα απλά ήθελε να με αφήσει να αισθανθώ την άρνηση και την απόρριψη χωρίς να χρειασθεί να αναλωθεί σε περιττές κουβέντες.

-Και τα χρήματα πως θα βρεθούν; Ανέφερες πως η κυβέρνηση βολευόταν με μια τέτοια κίνηση, με την προοπτική να αποφύγει το οικονομικό κόστος της συντήρησης του «Βράχου». Τι θα την έσπρωχνε να κλείσει μια τρύπα στον ισολογισμό της, ανοίγοντας μια μεγαλύτερη;

Φάνηκε προετοιμασμένη και για αυτήν την ερώτηση αλλά ήθελε να την αποφύγει. Πήρε ανάσα και συνέχισε.

-Υπάρχει ένας όμιλος από φαρμακευτικές εταιρείες που μας διαβεβαίωσε πως θα επιχορηγήσει πλήρως το συνολικό εγχείρημα και..

-Α! Τώρα κατάλαβα. Εκεί στοχεύουν τα «όνειρα» σας. Να δοκιμάζετε φάρμακα σε ανθρώπους. Οι «επιστήμονες» θα ικανοποιούν την ερευνητική τους ματαιοδοξία, οι φαρμακέμποροι θα αυξήσουν τα έσοδα τους, εσείς να δρέψετε δάφνες και εμείς θα καταλήξουμε στην χωματερή των αχρείαστων πειραματόζωων.

-Δεν είναι όπως τα βλέπεις. Εχ…

-Είναι και παραείναι. Την διέκοψα απότομα και συνέχισα τον χείμαρρο που ξεχύθηκε από την ένταση των συνειρμών που προκάλεσαν οι κουβέντες της.

-Μα πως καταντήσατε, εσείς οι αντάρτες των πόλεων, οι σύγχρονοι Ρομπέν των Δασών, οι ιδεαλιστές; Να γίνετε σερβιτόροι του Κεφαλαίου. Που είναι τα ιδανικά που γέμιζαν τα μυαλά και τα στομάχια σας, που…

Έσκυψε ελαφρά το κεφάλι με τρόπο που πότε δεν μου είχε δείξει. Συνήλθε όμως αμέσως και με έκοψε απότομα.

-Δεν έχεις το παραμικρό δικαίωμα να κρίνεις την οργάνωση μου, όπως και εγώ ποτέ δεν έκρινα την ζωή σου. Δεν στο επιτρέπω.

Είχε δίκιο, το παράκανα. Πήρα ένα πιο συγκαταβατικό ύφος και όταν κατάλαβα πως το δέχτηκε θετικά συνέχισα.

-Καλά, καλά έχεις δίκιο, αλλά με τυραννάει μια ακόμη απορία. Τι στην ευχή θέλετε ανάμεσα στους «καρχαρίες». Αυτοί ποτέ δεν δίνουν …. ψίχουλο αν δεν υπάρχει λόγος. Γιατί σας χρειάζονται; Α! κατάλαβα και να με συγχωρείς, θέλουν να έχουν «βιτρίνα», θέλουν άλλοθι, ενθουσιασμό και έπαρση.

Όλες οι λέξεις από το σταυρόλεξο είχαν βρει την θέση τους. Όλες εκτός από αυτήν, την τελευταία: " Που κολλάει η Ελένη σε όλα αυτά; Γιατί ήρθε ως εδώ;" και κείνη κατάλαβε πως ήρθε η συγκεκριμένη στιγμή να ολοκληρώσει την εικόνα, να αποκαλύψει αυτό που την ανάγκασε να ‘ρθει μέχρι εδώ.

-Έχουμε λόγους που θέλουμε να συμμετέχουμε ενεργά στο όλο εγχείρημα, όχι απλά επειδή εμείς το προτείναμε αλλά περισσότερο επειδή θέλαμε να έχουμε τον πρώτο λόγο στην υλοποίηση της ισόβιας «υιοθεσίας»…

- Της ισόβιας «υιοθεσίας»; επανέλαβα ερωτηματικά.

- Ναι. Κάθε κρατούμενος θα πρέπει να «υιοθετηθεί» με την έννοια πως θα υπάρχει υπεύθυνος, επιλεγμένος από τα μέλη της οργάνωσης μου, για την παρακολούθηση και αξιολόγηση του προστατευόμενου του…

-Δηλαδή θα με υιοθετήσεις; πετάχτηκα με μια ανάμικτη διάθεση ειρωνείας και προσδοκίας.

-…….

-Γιατί δεν απαντάς;

-Ναι, αποφάσισα να σε υιοθετήσω. Είπε διστακτικά.

-Άρα.....

-Άρα τίποτε.

-Ε τότε πως;

-Ας είναι καλά η κόρη σου.

Η Ευρυδίκη. Αλήθεια πόσο με πόνεσε αυτό το τελευταίο. Η κόρη μου. Που δεν της αφιέρωσα ούτε ένα δευτερόλεπτο σκέψης όλα αυτά τα χρόνια. Με αγαπάει παρόλη την απόρριψη που την γέμισα.

- Εννοείς πως η Ευρυδίκη σε έπεισε να έρθεις ως εδώ. Πως σου ζήτησε να με αναλάβεις;

- Έτσι ακριβώς. Αλήθεια ξέρεις πόσο χρονών είναι σήμερα η κόρη σου; Τι κάνει, πως πορεύεται; Έχεις συνειδητοποιήσει το πόσο σκληρά της φέρθηκες εκείνη την περίοδο;

Το πόσο χρονών είναι σήμερα εύκολα μπορούσα να το καταλάβω, ακόμη και στο επίπεδο των «πληγωμένων» από τις χαρακιές τοίχων του κελιού μου. Το πόσο σκληρά της φέρθηκα εκείνη την εποχή, δεν ήξερα πως θα μπορούσα να μετρήσω.

Εκείνη η περίοδος, ήταν τότε που γύρναγα τα δικαστήριο σε δικαστήριο αντιμετωπίζοντας τις συνέπειες του ξεπεσμού μου. Ήταν τότε που ο χωρισμός μου με την Ελένη έφερε πίσω τον εφιάλτη, το κομμάτι δηλαδή του εαυτού μου που κράταγα καλά κλεισμένο για όσο καιρό μου έδινε κουράγιο και δύναμη η αγάπη της. Κι όταν στέρεψε και το τελευταίο απόθεμα από την μαγεία, έχασα κάθε διάθεση να περιορίζω τον πραγματικό μου εαυτό. Σε όλη αυτή την κατρακύλα μοναδική φιγούρα να με παρακολουθεί, εκτός από αυτές των περιέργων, ήταν η κόρη μου, η Ευρυδίκη. Δεν άντεχα να την βλέπω να στέκεται έτσι ακίνητη, καταρρακωμένη ανάμεσα σε όλο εκείνο το βουερό σμάρι από πολυπράγμονες δικηγόρους, κατήγορους, ηθικολόγους φιγουρατζήδες. Με το δικό μου τον παράξενο και ακατανόητο τρόπο, της έδωσα μια σπρωξιά ακόμη παρακάτω. Απαίτησα να εξαφανισθεί από τη ζωή μου. Της είπα ακόμη, πως δεν είναι ικανή να μου συμπαραστέκεται, πως δεν το αξίζει! Νόμιζα πως αν τιμωρούσα εκείνο το ανυπεράσπιστο πλασματάκι που έστεκε σαν χαμένο μπρος στην οργή μου θα μπορούσα να πληγώσω αυτή που έφταιγε για την κατάντια μου. Έφυγε με λυγμούς και από τότε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης φρόντισε να γεμίσει το κενό που άφησε στην καρδιά μου η απουσία της και η συμπεριφορά μου.

- Η Ευρυδίκη μου, ξανάπα πνικτά.

Δεν μπορούσα να ακούσω τι είπε η Ελένη στην συνέχεια, ή το πιθανότερο ήταν να μην είπε κουβέντα . Μια σιωπή που κράτησε όσο χρειάσθηκε να ξαναρχίσει η καρδιά μου να κτυπά και τα πνευμόνια μου να ανασάνουν. Μια ολόκληρη αιωνιότητα. Σηκώθηκα αργά και χωρίς να πω την παραμικρή λέξη σκυφτός κατευθύνθηκα στην έξοδο. Ένοιωθα το βλέμμα της πάνω μου γεμάτο ερωτηματικά. Όμως, ούτε αυτή κατάφερε να αρθρώσει λέξη. Η συζήτηση ξεκίνησε με μια ελπίδα και κατέληξε σε μια αποδοκιμασία και μια μαχαιριά στην καρδιά. Άκουσα τον δεσμοφύλακα να της ζητάει να τον ακολουθήσει και λίγο πριν ξεκινήσω να ανεβαίνω τα σκαλιά που οδηγούν στην πτέρυγα μου, άκουσα την βαρεία πόρτα της φυλακής να κλείνει με θόρυβο. Οι φωνές και τα τραγούδια είχαν σταματήσει. Το μόνο που ακούγονταν αδύναμα ήταν το ασταμάτητο βουητό των κυμάτων που έσκαγαν στα πόδια του κελιού μου. Ήταν σαν μακρινό κάλεσμα για κει που ανήκα και έπρεπε να επιστρέψω. Συνειδητοποίησα πως το προνόμιο να κυκλοφορώ ελεύθερα έληγε σύντομα και τάχυνα το βήμα μου να φτάσω εκεί που οι αναμνήσεις δεν μπορούσαν να με ξετρυπώσουν. Ένοιωσα ένα περίσσευμα από χρόνια να βαραίνει την πλάτη μου, όταν αισθάνθηκα την γνώριμη μυρουδιά του κελιού μου. Πέρασα το καγκελωτό διάφραγμα χωρίς να πω κουβέντα και μαζεύτηκα στο κρεβάτι μου προσπαθώντας να διώξω την παγομάρα που γέμιζε το κορμί μου. Ο Μορφέας που επιδεικτικά με αγνοούσε τον τελευταίο καιρό, ήρθε σα λύτρωση στο ταραγμένο συνειδητό μου. Βυθίσθηκα σχεδόν αμέσως σε έναν βαθύ ύπνο γεμάτο όνειρα και εφιάλτες.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 15o

-Το γνωρίζω… ,δηλαδή το γνωρίζουμε και έχουμε έτοιμες λύσεις και πρωτόκολλα αντιμετώπισης αντικοινωνικών συμπεριφορών. Μην πάει το μυαλό σου σε λοβοτομές και ψυχότροπες καταστολές. Όμως αυτά δεν σε αφορούν. Άλλωστε είναι το εύκολο κομμάτι του όλου εγχειρήματος.
Τους τελείωσαν τα ποντίκια, σκέφτηκα και αμέσως μετά την ξαναρώτησα:
-Και πως ή ακόμη περισσότερο ποιος θα καθορίσει τι σημαίνει αναμενόμενη συμπεριφορά. Με τι κριτήρια θα αναγνωρισθεί τι είναι επικίνδυνο και αντίθετο του κοινωνικού κατεστημένου; Δεν είναι επικίνδυνα ντετερμινιστικό να τυποποιούμε συμπεριφορές και αντιδράσεις. Δεν νομίζεις πως δίνετε ένα ισχυρό «άλλοθι» σε κάθε μορφή εξουσίας να ελέγχει ανεμπόδιστα την ανθρώπινη διαφορετικότητα και να καταστέλλει χωρίς αντιδράσεις την ελευθερία του να είσαι ο εαυτός σου, όσο καταστροφικό και να αποβαίνει αυτό για το κοινωνικό σύνολο; Θυμάσαι το λόγο που μπήκες φυλακή τότε. Ξέρεις, τότε που γνωρισθήκαμε. Πως θα σου φαινόταν να είχες «πεισθεί» πως είναι παθολογικό να παίρνεις μέρος σε αντιπολεμικό συλλαλητήριο;
Βροχή οι ερωτήσεις μα όπως το περίμενα η Ελένη είχε, όπως πάντα, έτοιμες απαντήσεις.
-Γνωρίζω τα προβλήματα που μου αναφέρεις, μα πρέπει να σου πως δεν έχουμε σκοπό να κάνουμε επικίνδυνες γενικεύσεις. Σκοπεύουμε να περιορισθούμε στην παραβατικότητα που ομολογουμένως έχει να κάνει με κριτήρια που θα την προσδιορίζουν με ακρίβεια και σαφήνεια. Για να καταλάβεις μιλάμε για υλικό τέτοιο σαν αυτό που βρίσκεται εδώ, στο «Βράχο». Έχουμε με λίγα λόγια να κάνουμε μόνο με φυλακισμένους του ποινικού μητρώου.
Περιφρόνηση έκρυβαν τα τελευταία λόγια και ήταν το λιγότερο που χρειαζόταν να μου υπενθυμίσουν ότι υπάρχουν δυο ειδών φυλακισμένοι: Αυτοί που τους συνοδεύει η αποδοκιμασία της κόσμου και αυτοί που ο εγκλεισμός τους αποτελεί απόδειξη καταξίωσης για τους αγώνες τους. Ήξερα πως με το τελευταίο που μου πέταξε, ήθελε περισσότερο να με μειώσει και να μου υποδείξει τα όρια μου σε σχέση με κείνη. Εγώ όμως συνέχισα απτόητος.
-Και η κυβέρνηση τι λέει; Μη μου πεις πως δέχτηκε.
-Μα φυσικά και δέχτηκε. Η πολιτεία έψαχνε από καιρό κάποια αφορμή από τη μια να περικόψει δαπάνες και από την άλλη να δείξει ένα περισσότερο αντιαυταρχικό πρόσωπο και έτσι βρήκε στην πρόταση μας ενδιαφέρουσα. Βλέπεις, εκλογές πλησιάζουν και οι ψήφοι των νέων ψηφοφόρων είναι το ζητούμενο. Αν συνυπολογίσεις και την κατάσταση των φυλακών, που καθώς είναι μεσαιωνικής κατασκευής βρίσκονται συνεχώς στις διεκδικήσεις του Αρχαιολογικού, υπάρχει άμεση ανάγκη για μεταφορά σας αλλού.
Την κοιτούσα και προσπαθούσα να συγκρίνω κάθε λεπτομέρεια του προσώπου της με κείνη την εικόνα που πριν από χρόνια ήταν η κατάληξη της κάθε επιθυμίας, σκέψης και ελπίδας μου.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 14o

-Σε παρακαλώ άκουσε με προσεκτικά.Ότι έχω να σου πω δεν θα το επαναλάβω.
Φυσικά γνωρίζεις την οργάνωση στην οποία είμαι ενταγμένη. Μια από τις κλαδικές της οργάνωσης, η δική μου, έχει αναπτύξει μια καταπληκτική ιδέα.
Τα μάτια της φωτίσθηκαν για μια στιγμή και συνέχισε..
-Μια συντονισμένη προσπάθεια με στόχο την επανένταξη στην κοινωνία, ατόμων καταδικασμένων για σοβαρά αδικήματα. Η κεντρική ολομέλεια στην αρχή αντέδρασε θεωρώντας ότι κυνηγάμε χίμαιρες και ότι διακινδυνεύουμε την ενότητα της ομάδας. Εμείς παρουσιάσαμε λεπτομερή μελέτη του εγχειρήματος, σχεδιαζόταν τέσσερα ολόκληρα χρόνια, και αφού επενδύσαμε σε μια σειρά ατράνταχτα επιχειρήματα τελικά το Προεδρείο συναίνεσε πλήρως. Το πρώτο πράγμα που κάναμε, ήταν να βρούμε από πού θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε. Έπρεπε να επιλέξουμε μια φυλακή, ένα σημείο αναφοράς που να συγκεντρώνει τις περισσότερες προδιαγραφές και προαπαιτούμενα που είχαμε θέσει ευθύς εξ αρχής.
-Και που θα μπορούσατε να βρείτε ένα τέτοιο μέρος;
-Ο «Βράχος», το ξέρεις βέβαια καλά αυτό, είναι η «απόλυτη» φυλακή. Είναι ένα μέρος προορισμένο για τέτοια κατηγορία φυλακισμένων. Έτσι τον διαλέξαμε σαν σημείο αναφοράς. Ξεκινήσαμε λοιπόν να πιέζουμε την κυβέρνηση να δεχτεί τα αιτήματα μας:
Λευτεριά στους κρατουμένους και απόλυση τους υπό όρους, σύμφωνα με ένα συγκεκριμένο πλάνο και διαδικασία.
-Σαν σύνθημα ακούγεται αυτό. Εμάς μας ρώτησε κανείς; Είπαμε εμείς την γνώμη μας;
Με κοίταξε παραξενεμένη.
-Μπα από πότε αποκτήσατε επιλογές; Θέλεις δηλαδή να το διαπραγματευτούμε; Αν θες έχε τις αντιρρήσεις σου αλλά σε συμβουλεύω μην τις διατυπώσεις ποτέ μπροστά στο βιαστή του απέναντι κελιού ή τον επί μισθώσει δολοφόνο που βρίσκεται πιθανά στο ίδιο κελί με σένα.
Είχε πραγματικά δίκιο και δεν μου έμεινε άλλο παρά να κουνήσω συγκαταβατικά το κεφάλι μου.
-Συνέχισε, λοιπόν.
-Για να γίνω πιο συγκεκριμένη θέλουμε να φτιάξουμε κάτι σαν «πάρκο» από οικισμούς, με διακριτά επίπεδα αυτονομίας και ανεξαρτησίας. Οι κορυφαίοι οικισμοί θα είναι τόσο ανοικτοί και ελεύθεροι που δεν θα ξεχωρίζουν καθόλου από τον έξω κόσμο. Η θέση που θα έχει το κάθε μέλος μέσα στο «πάρκο», ο οικισμός δηλαδή στον οποίο θα ενταχθεί, εξαρτάται από το ιστορικό του και την κινητικότητα, θετική φυσικά, που θα επιδείξει.
-Μια καινούργια «Αυστραλία» δηλαδή.
-Όχι φυσικά. Η Αυστραλία αποτέλεσε την αποθήκη του δυτικού κόσμου. Χωρίς μελέτη, χωρίς προοπτική. Εσείς θα έχετε επιστημονική επιτήρηση……
-Να και ο Μεγάλος «Αδελφός».
-……και βοήθεια. Θα έχετε την δυνατότητα να σπουδάσετε, να ανοίξετε επιχειρήσεις, να αρχίσετε από την αρχή σε γερές βάσεις.-Και καλά εμένα με πείθεις. Πως θα πείσεις τον μανιακό δολοφόνο, τον ψυχοπαθή, τον πρεζάκια έμπορο ναρκωτικών, να αλλάξει αφού το πιθανότερο η συμπεριφορά του να είναι γραμμένη στο DNA του;

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 13o

Με όλες αυτές τις σκέψεις στριμωγμένες στο μυαλό μου, κατρακύλησα τα τελευταία σκαλοπάτια που με χώριζαν από την αίθουσα του επισκεπτηρίου. Τότε ήταν που αντιλήφθηκα δυνατές φωνές και οχλοβοή από τον εξωτερικό χώρο της φυλακής. Πρέπει να ήταν οι ήχοι που από πολύ νωρίς ακούγονταν σε όλη την πτέρυγα του κελιού μου, πάνω από τον απόκρημνο βράχο της ανατολικής πλευράς του νησιού. Τότε, ο παφλασμός και η πληγωμένη βουή των κυμάτων που πάλευαν με την ανατομική ιδιαιτερότητα αυτού του τμήματος του νησιού, δεν άφηναν πολλά περιθώρια στο να τους αναγνωρίσω. Τώρα όμως μπορούσα να διακρίνω καλύτερα και να αντιληφτώ περισσότερα. Έτσι κοντοστάθηκα αφουγκραζόμενος, μιας και από κει που ήμουν δεν μπορούσα να έχω την παραμικρή οπτική μαρτυρία των όσων τύχαιναν εκεί έξω. Από όσα αποσπασματικά κατάφερα να αντιληφτώ, πρέπει να βρισκόταν σε εξέλιξη συλλαλητήριο από ένα μικρό αλλά αρκετά μαχητικό κοπάδι ανθρώπων. Δεν είχα πολύ χρόνο στην διάθεση μου για περισσότερη ανάλυση και συνέχισα τον δρόμο μου φορτωμένος ερωτηματικά και περιέργεια.
Δυο βήματα πιο πέρα διέκρινα την γνώριμη φιγούρα που κάποτε κυριάρχησε ολοκληρωτικά πάνω στο θυμοειδές και το επιθυμητικό της ύπαρξης μου. Προχώρησα προσποιητά σταθερά και αδιάφορα με τρόπο όμως που τελικά πρόδωσε την αναμφισβήτητη ταραχή μου. Πήρα όμως αναπάντεχα θάρρος και κοίταξα ίσια, παλεύοντας να πιάσω το βλέμμα της. Μόνο για ένα κλάσμα του χρόνου ένοιωσα το φως από το βάθος της ψυχής της να με πλημμυρίζει και αμέσως μετά οι σκόρπιες ρυτίδες γύρω από τα δυο αναμμένα κάρβουνα πλήθυναν με τέτοια ταχύτητα που γρήγορα το ανάγκασαν να σβήσει αναπάντεχα. Φρόντισα να κρυφτώ πίσω από το αμήχανο χαμόγελο που μου επέβαλε η αινιγματική σιωπή της πρώτης σαστιμάρας και αμέσως όλα επέστρεψαν στην λογική και το πρωτόκολλο της συνδιαλλαγής δυο καθημερινών ανθρώπων:
-Καλησπέρα
-Καλησπέρα
-Τι σε έφερε ως εδώ πέρα; Συμβαίνει κάτι με τα παιδιά;
Το τελευταίο ήταν προσχηματικό αντανακλαστικό και η ανησυχία προκάλυμμα μιας και δεν νοιαζόμουν ούτε στο παραμικρό για το μοναδικό κοινό σημείο που μπορεί ακόμη να μας συνέδεε.
-Μην ανησυχείς δεν κρύβει κάτι κακό η παρουσία μου. Αντίθετα, φέρνω καλά νέα για σένα!
Σκίρτησα για μια στιγμή, αφού κατάφερε να φτάσει εκεί που το μυαλό μου συνηθίζει να καταχωνιάζει ευχάριστες αναμνήσεις και προσδοκίες. Μα φευ, η συνέχεια ήταν τραγικά μη συμβατή με τις προσδοκίες μου αφού..
-Αλήθεια; Τι εννοείς;
-Θα άκουσες πως έχει προγραμματισθεί να σας επισκεφτεί ο υπουργός.
-Ο υπουργός;
Συνέχισε αδιαφορώντας για την απορία μου.
-Καλά δεν ακούς τις φωνές έξω;
-……..
Ανασήκωσα αδιάφορα τους ώμους μου. Αυτό μάλλον την εκνεύρισε μιας και δεν το περίμενε και την αιφνιδίασε. Ποτέ δεν της άρεσε να την αιφνιδιάζουν, πόσο μάλιστα που τώρα είχε το πρώτο χέρι. Έσμιξε τα φρύδια της και συνέχισε με τρόπο που πρόδιδε ότι όλα όσα είχε να πει θα τα έλεγε όσο πιο γρήγορα γινόταν χωρίς διακοπές και ότι δεν θα περνούσε σε περαιτέρω επεξηγήσεις.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 12o

Όλα έμοιαζαν να πηγαίνουν καλά, αν και στα οικονομικά παρουσιάσθηκαν αρκετές δυσκολίες και προβλήματα. Τα τελευταία με έφεραν σύντομα σε αδιέξοδο και όπως συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις αναζήτησα μια δεύτερη απασχόληση. Δουλειές του ποδαριού όπως συνηθίζεται να λέμε, μα γρήγορα κατάλαβα πως η οικοδομή μπορούσε να μου προσφέρει περισσότερα σε μικρότερο χρονικό διάστημα. Με τον καιρό εξοικειώθηκα με τον χώρο και σιγά -σιγά άρχισα να αναλαμβάνω μικρές εργολαβίες. Βέβαια η κύρια απασχόληση μου δεν μου επέτρεπε πολλά αλλά πάντα εύρισκα χρόνο τα απογεύματα να ενισχύω τα πενιχρά μας οικονομικά. Εκείνη την εποχή συνέβη και το ατύχημα με το μάτι μου. Ήταν, πάνω στην προσπάθεια να αφαιρέσω καρφί από σανίδα, που τραυματίσθηκα σοβαρά. Παρ όλες τις προσπάθειες των γιατρών το δεξί μάτι έπρεπε να αφαιρεθεί ολοκληρωτικά και για να σκεπάσω την αναπηρία μου τοποθέτησα μια απομίμηση. Η εταιρία ήταν έτοιμη να με απολύσει αλλά τελικά με μετέθεσε στις κεντρικές αποθήκες της σε θέση νυχτοφύλακα. Το πρωί επέστρεφα σπίτι, κοιμόμουν μερικές ώρες και πολύ πριν μεσημεριάσει βρισκόμουν στην οικοδομή. Την Ελένη την έβλεπα τα απογεύματα όταν δεν συναντούσε την ομάδα της και εγώ δεν πήγαινα σε κάποιο μπαρ να κουτσοπιώ. Τις παρέες της νιότης μου είχα καταφέρει να ξεπεράσω οπότε ο κίνδυνος να επιστρέψω στο αμαρτωλό παρελθόν είχε περιορισθεί σημαντικά. Οι φίλοι της Ελένης μου φαίνονταν αλλόκοτοι και παράξενοι και γενικά δεν ταιριάζαμε ούτε στις ιδέες ούτε στις μεθοδεύσεις που συνήθιζαν να ακολουθούν. Την Ελένη δεν έμοιαζε να απασχολεί αυτή η αντίθεση, αν και όπως έμαθα πιεζόταν πολύ από τον πυρήνα της οργάνωσης να διαλύσει την παράταιρη για τις αρχές τους σχέση. Η δική μου αντίθεση και αποδοκιμασία εκδηλωνόταν σε κάθε ευκαιρία φέρνοντας πάντα σε δύσκολη θέση την συμβία μου. Αρχικά έβλεπα αυτή την κατάσταση με διάθεση ειρωνική και πολλές φορές αδιάφορη. Η αδιαφορία μου άρχισε να μετατρεπεται σε ανησυχία όταν η απουσία της γινόταν ολοένα και συχνότερη. Οι σχέσεις μας άρχισαν να αγγίζουν καταστάσεις αδιέξοδου όταν άρχισε να λείπει και τις νύχτες, κάτι που δεν απασχολούσε μόνο εμένα αλλά και τα τρία παιδιά μας που μοιραία ήταν αναγκασμένα να «φιλοξενούνται» από την μητέρα της. Η τελευταία ήταν ανεπαρκής ως επικίνδυνη παραδομένη καθώς ήταν στην σαγήνη του φάντη και του βαλέ, φτάνοντας σε σημείο, πολλές φορές, να λησμονεί τις βασικές τους ανάγκες και προτεραιότητες. Τα παιδιά άρχισαν να δείχνουν σημάδια μελαγχολίας και πολλές φορές αντιμετώπιζαν συναισθηματική αστάθεια και ροπή προς την παραβατικότητα. Αν και φαινόταν να συνειδητοποιεί την κατάσταση δεν έδειχνε να προσπαθεί να αλλάξει. Ο χρόνος κατέληξε να μοιάζει με κρισάρα. Το «κοσκίνισμα» έμοιαζε να φτάνει στο τέρμα του, μιας και όλα όσα μπορούσαν να περάσουν μέσα από τις τρύπες, όλες οι ευχάριστες στιγμές και απολαύσεις έμοιαζαν να έχουν γλιστρήσει προ πολλού, αφήνοντας όσα προβλήματα δεν μπορούσαμε να ξεπεράσουμε κατακάθια σφηνωμένα στο μυαλό και στις καρδιές μας.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 11o

Ο ΥΖΙ-3430 έχει επισκεπτήριο, επαναλαμβάνω ο ΥΖΙ στην κεντρική πύλη.
-Α δεν σου είπα μαλάκα…Η γυναίκα σου έχει έρθει να σε δει, είπε ο Χρήστος χωρίς να κάνει καμιά προσπάθεια να κρύψει ένα ειρωνικό χαμόγελο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

Το όνειρο

Η γυναίκα μου; Η Ελένη εδώ πέρα; Τι να συνέβαινε άραγε;
Παράτησα το μοντάζ στην μέση και πριν προλάβει ο «εργοδότης» μου να πει κουβέντα είχα δρασκελίσει την έξοδο του «στούντιο». Φανταζόμουν το χαμόγελο του παγωμένο και μια ανάσα ικανοποίησης γέμιζε τα πνευμόνια μου.
Δρασκέλισα με βιάση την απόσταση που χώριζε το κάτω διάζωμα από την αίθουσα επισκεπτηρίου γεμάτος με σκέψεις και αναμνήσεις:
"-Μ’ αγαπάς;
-Μα βέβαια, αλλά λιγότερο από ότι με αγαπάς εσύ. "
Πέτρινα χρόνια, τα χρόνια της γνωριμίας μας και ακόμη πιο πέτρινα όταν αποφασίσαμε να μοιρασθούμε ευθύνες και αναπνοές. Την Ελένη την γνώρισα σε ένα αναμορφωτήριο. Εγώ στη αντρική πτέρυγα μετά από την σύλληψη μου για μικροκλοπές και εκείνη στην αντίστοιχη γυναικεία κατηγορούμενη ως συμμετέχουσα σε τρομοκρατική ομάδα.
Το βαλς του έρωτα μας κτισμένο σε ένα μπουκέτο από νοήματα και ματιές από αντικριστά παράθυρα. Μετά ήρθαν τα γράμματα. Στην αρχή διστακτικά, μετρημένα, απρόσωπα, έγιναν στη συνέχεια χειμαρρώδη, αποκαλυπτικά και στο τέλος απαιτητικά, ανυπόμονα.
Η ανυπομονησία, βουνό που θέριευε όσο περνούσε ο καιρός, έγινε χιονοστιβάδα όταν βρεθήκαμε συμπτωματικά έξω από το γραφείο του διευθυντή των φυλακών. Για μένα η Ελένη, μέχρι εκείνη την στιγμή δεν ήταν παρά μια φιγούρα ιδωμένη από τα πενήντα μέτρα με μιλιά χωρίς χροιά, όσο εκφραστικά και αν συνήθιζε να γράφει στην αλληλογραφία της. Τρόμαξα και δείλιασα όταν προσπάθησα να γεφυρώσω το χάσμα ανάμεσα στο φάντασμα του νου και στην πραγματικότητα της παρουσίας της. Τα χείλη μου στεγνά από την φλόγα που μου ‘καιγε τα σωθικά και τον πόθο που ανέδιδαν τα λαχανιασμένα στήθη της.
Η κοινωνία έκανε το χρέος της κρατώντας μας απομονωμένους από τον έξω κόσμο μέχρι ο τελευταίος να κατάφερει να πάρει μια ανάσα. Όταν η απομόνωση πήρε τέλος, προδομένοι από την αφέλεια που χαρακτηρίζει τα νιάτα, παλέψαμε να κερδίσουμε ξανά την επιστοσύνη της . Συμβιβασμός και αποδοχή ο γάμος μας και δούρειος ίππος τα τρία παιδιά, για την ανατροφή των οποίων μας διάλεξε. Συναινέσαμε σε αρκετά θέματα, αλλά κατορθώσαμε να κρατήσουμε τα περισσότερα δικά μας. Φαίνεται πως η κοινωνία ικανοποιήθηκε και μας άφησε να απολαύσουμε τον έρωτα μας, βέβαια για όσο καιρό δεν προκαλούσαμε την προσοχή της. Εγώ βρήκα δουλειά σε λιγνιτωρυχείο, τίμια δουλειά, αλλά εκείνη έστω και χαλαρά δεν έχασε την επαφή της από την ομάδα της.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 10o

Ήταν η πανσέληνος του φθινοπώρου που, μέσα από το μικρό παράθυρο, τράβηξε την προσοχή μου. Άναψα τσιγάρο και βάλθηκα να στέλνω δακτυλίδια καπνού στο ταβάνι. Από το μέρος που καθόμουν μπορούσα να παρατηρώ τις απέναντι ακτές πέρα από το χρυσό, χάρη στο φως του φθινοπωρινού φεγγαριού, κανάλι θάλασσας. Τα λιγοστά φωτάκια που στόλιζαν τις δαντελωτές ακτές πρόδιδαν την ύπαρξη μικρής πόλης. Την ήξερα αυτή την πόλη, ή τουλάχιστον είχα την αίσθηση πως την γνωρίζω. Πάει πολύς καιρός από την τελευταία μέρα, λίγο πριν με σπρώξουν στο ταχύπλοο που θα με οδηγούσε στο Νησί. Η εικόνα που κουβαλούσα μέσα μου απ αυτή την πόλη, ήταν ένα ξανθό κοριτσάκι με κατακόκκινα μάγουλα. Είχε στυλώσει το βλέμμα πάνω μου και κάθε λογικός άνθρωπος θα ήξερε τι τράβηξε την προσοχή ενός μικρού κοριτσιού από την εμφάνιση ενός καταδίκου. Εγώ όμως ένοιωθα πως η ματιά της δεν στεκόταν στις βαριές και θορυβώδεις αλυσίδες, στο σκληρό και αξύριστο πρόσωπο μου αλλά έκανε αγωνιώδεις προσπάθειες να εισβάλλει μέσα στο μυαλό μου. Αυτή η εικόνα ορμούσε από την μνήμη μου και γέμιζε τον νου το ίδιο έντονα και απρόβλεπτα, κάθε φορά που τύχαινε να κοιτάξω απέναντι στην ηπειρωτική χώρα.
Με αυτές τις σκέψεις απορροφημένος, ξαφνιάστηκα όταν ο Χρήστος μπήκε στο «στούντιο» με ένα πλατύ χαμόγελο και υπερβολική για την ιδιοσυγκρασία του διάθεση. Το σόου έφτανε στο τέλος του και η επιτυχία του ήταν πέρα από κάθε αναμενόμενο. Οι παραγγελίες και οι αγορές χρόνου παρακολούθησης, διπλάσιες του συνηθισμένου μπλοκάρισαν το σύστημα όταν η διαδικασία «καλωσορίσματος» των νεοφερμένων είχε φτάσει στο τέλος της. Αυτές τις τελευταίες σκηνές, καταφέραμε να τις προωθήσουμε υπό μορφή συλλεκτικού CD, με πωλήσεις που άγγιζαν διαστάσεις πλατινένιου.
-Λοιπόν είσαι ευχαριστημένος; ρώτησα.
-Απόλυτα. Τα κέρδη μας έχουν φτάσει σε απίστευτα νούμερα. Να φαντασθείς πως κατάφερα να τραβήξω την προσοχή της Μαφίας που επιθυμεί να επενδύσει τεράστια ποσά και να συνεργασθεί μαζί μας.
-Αυτό μας έλειπε. Μουρμούρισα και αμέσως μετά είπα δήθεν αδιάφορα:
-Να πηγαίνω τώρα στο αναρρωτήριο, όπως συμφωνήσαμε.
-Λυπάμαι, αλλά δεν νομίζω ότι γίνεται. Τουλάχιστον για τώρα. Περιμένουμε τον Υπουργό Δικαιοσύνης και δεν μπορώ να σου επιτρέψω κάτι τέτοιο.
Κατά βάθος το περίμενα, οπότε δεν έδειξα την παραμικρή έκπληξη. Δεν ξέρω αν τα περί υπουργού ήταν αλήθεια, αλλά κάτι θα έδινε την ευκαιρία στον Χρήστο να αθετήσει την υπόσχεση του. Κατά βάθος ήξερε πως κάτι έτρεχε μέσα μου και πως η επιθυμία μου να επισκεφτώ την θείτσα είχε άμεση σχέση με την αλλαγή της στάσης μου. Για μένα η συμβουλή της είχε μεγάλη δύναμη και όποτε αναζητούσα την παρουσία της είχα σοβαρό σκοπό και λόγο να το κάνω.
Δεν είπα λέξη και συνέχισα με το μοντάζ των τελευταίων σκηνών όταν η μονότονη φωνή του φρουρού της κεντρικής πύλης ανήγγειλε:
-Ο ΥΖΙ-3430 έχει επισκεπτήριο, επαναλαμβάνω ο ΥΖ………………………

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 9o

Η ελευθερία πρόσβασης στο φαρμακείο και η σχέση του με την Άννα μοιραία οδήγησαν σε κατάσταση σταδιακής ηθικής κατάρρευσης. Σε κάποιο αιφνιδιαστικό έλεγχο διαπιστώθηκε τεράστιο έλλειμμα ναρκωτικών ουσιών και σκευασμάτων στο Κέντρο Υγείας. Σαν υπεύθυνος αποπέμφθηκε από το ιατρικό σώμα χωρίς όμως να διωχθεί ποινικά μιας και δεν υπήρχαν στοιχεία για την ενοχή του. Αργότερα βρήκε τρόπο να εξαφανίσει τα ίχνη του και να προσχωρήσει στην Εκκλησία ως κληρικός. Χρησιμοποίησε το ιερατικό σχήμα για κάλυψη και έτσι κατάφερε να επεκτείνει την εμβέλεια των δραστηριοτήτων του στις φυλακές. Επίσημα λειτουργούσε ως εξομολογητής ανεπίσημα ως προμηθευτής θανάτου σε μορφή άσπρης σκόνης.
Έστριψα στην επόμενη γωνία, πέρασα το ιατρείο και έφτασα στο «στούντιο». Μπήκα στον χώρο χωρίς διάθεση. Στην αλλαγή των στάσης μου σημαντικό ρόλο έπαιξε η έλευση της Πασχαλιάς. Η παρουσία της επιδρούσε παράξενα πάνω μου και από τότε που εμφανίσθηκε ένοιωθα μια επιρροή εντελώς διαφορετική και ασυμβίβαστη με αυτή που θα δικαιολογούσε η διαφορετικότητα των φύλων μας.
Ένοιωθα επιτακτική την ανάγκη να διακόψω και να απομακρυνθώ από τις «δουλειές» που είχα ανοίξει. Αυτό όμως έμοιαζε ακατόρθωτο τώρα που η επιχείρηση είχε γιγαντωθεί απρόσμενα και ο κύκλος των εμπλεκομένων είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις. Ήμουν λοιπόν παγιδευμένος όπως ένα αγρίμι στην άκρη του γκρεμού, σε μια λεπτή ισορροπία διατηρούμενη με συναινέσεις και υποχωρήσεις. Από την άλλη, είχα ζήσει πολύ καιρό σε απομόνωση και αυτό μου χάρισε το προνόμιο να σκέπτομαι απλά και χωρίς σπασμωδικές κινήσεις και αντιδράσεις. Γνώριζα καλά και δεν είχα την παραμικρή ψευδαίσθηση για την πραγματικότητα και την λογική της ανθρώπινης φύσης. Οι κανόνες του παιχνιδιού σε θέματα σχέσεων ανάμεσα στους ανθρώπους δεν είχαν αλλάξει καθόλου από τότε που η κοινωνική συμβίωση έγινε μια αναγκαιότητα. Πάντα επικρατούσε ο νόμος του ισχυρού και τώρα ισχυρός δεν ήμουν εγώ αλλά ο Χρήστος. Σε ενδεχόμενη αποκάλυψη, τον Χρήστο τον περίμενε μια απόταξη, δηλ. μια απόλυση χωρίς σύνταξη. Εμένα όμως με περίμεναν οι ανώμαλοι, οι παιδεραστές και οι όλοι οι δυσαρεστημένοι από την διακοπή των «σειρών» και «επεισοδίων». Στο βάθος του μυαλού μου όμως υπήρχε η ελπίδα. Πίστευα πάντα ότι τη φύση δεν ενδιέφεραν οι ανθρώπινες επινοήσεις. Η εντροπία που αντιμάχεται την τάση για οργάνωση και συγκέντρωση της δύναμης και εξουσίας, προσφέρει απλόχερα την ευκαιρία στους αδύναμους να αντεπεξέρχονται στην καταπίεση και την επιβολή. Αρκεί να ψάξει κάποιος περισσότερο στα ψυχικά αποθέματα του και θα μπορέσει να διακρίνει εξυπνάδα, θάρρος, πίστη, επιμονή και ένα σωρό άλλες ικανότητες που σε έναν ισχυρό βρίσκονται παροπλισμένες και αδρανοποιημένες. Η παρακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, τα απελευθερωτικά κινήματα, η πρόοδος των μεταναστών παρά τις αντίξοες συνθήκες αποτελούν ελάχιστες αποδείξεις για το αληθές του συλλογισμού μου. Πάνω σε αυτή τη γνώση στηριζόμενος έκτιζα τις ελπίδες μου και αναζητούσα τα ψυχικά αποθέματα και δυνάμεις που θα μου έδιναν την λύτρωση.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 8o

-Έλα, τελείωνε ετοιμάσου. Ο Χρήστος ανυπόμονα μου έκανε νεύμα να βιαστώ. Όσο αργά κυλούσε ο χρόνος όλο το προηγούμενο βράδυ τόσο γρήγορα έπρεπε να γίνουν όλα τα επόμενα λεπτά.
-Μα πρέπει να φάω το πρωινό μου, μούγκρισα με αγανάκτηση.
-Θα στο φέρω εγώ στο «στούντιο».
Το «στούντιο» ήταν ένα μικρό δωμάτιο από όπου διηύθυνα κάθε φορά το σόου. Εξοπλισμένο με υπολογιστές, κάμερες, οθόνες, όλα τελευταία λέξη της τεχνολογίας, βρίσκονταν στην άλλη πλευρά της πτέρυγας και ο Χρήστος φρόντιζε να με μεταφέρει εκεί λίγα λεπτά πριν το πρωινό συσσίτιο. Όταν είχαμε καινούργια φουρνιά από κρατούμενες κατάφερνα να παραμένω εκεί μέχρι αργά το βράδυ. Ποτέ δεν έμαθα πως ο Χρήστος κάλυπτε την απουσία μου, αλλά πάντα περνούσα απαρατήρητος όσο βρισκόμουν μέσα εκεί.
Άνοιξε την σιδερένια πόρτα και με έσπρωξε έξω. Κατεβήκαμε τα πρώτα σκαλιά και προχωρήσαμε στον μακρύ διάδρομο. Το κτήριο, βυζαντινό φρούριο σε απόκρημνο νησί είχε κτισθεί την περίοδο του Ιουστινιανού με σκοπό να φυλακιστούν οι συμμετέχοντες στην «Στάση του Νίκα». Σύμφωνα με τους υπεύθυνους θα έκλεινε σύντομα και θα μας μετάφεραν σε άλλη φυλακή, λόγω παλαιότητας της κατασκευής. Υποσχέσεις των τελευταίων χρόνων που δυνάμωναν πριν από κάθε εκλογική περίοδο και έσβηναν απότομα μετά το άνοιγμα της κάλπης. Η αλήθεια είναι πως λειτουργικά κόστιζε αρκετά αλλά το όλο ζήτημα κολλούσε στο γεγονός της άρνησης των άλλων σωφρονιστικών ιδρυμάτων να «φιλοξενήσουν» την αφρόκρεμα των καταδίκων της επικράτειας. Έτσι με τον καιρό η ερήμωση του χώρου και η ανθρώπινη δραστηριότητα διαμόρφωναν ένα ιδιόρρυθμο περιβάλλον. Ιδιόρρυθμο όπως ασυνήθιστο όπως είναι να βλέπει κανείς μια μισογκρεμισμένη φυλακή από όπου κανείς δεν μπορούσε να αποδράσει. Αυτό δικαιολογείτο από το ότι η θάλασσα φιλοξενούσε πάντα ισχυρά ρεύματα που οδηγούσαν σε βαθιές καταβόθρες. Έτσι όσοι είχαν αποτολμήσει να δραπετεύσουν δεν κατάφερναν να επιπλεύσουν περισσότερο από δέκα λεπτά πριν τα κρύα και ισχυρά ρεύματα τους παρασύρουν στην άβυσσο. Η επικοινωνία γινόταν με μεγάλα σκάφη που μπορούσαν να αντέξουν την μανία της φύσης.
Βαδίσαμε με ταχύ βήμα τα τελευταία μέτρα. Μετά από τα ουρητήρια και λίγο πριν φτάσουμε στο ύψος του ιατρείου υπήρχε ένα δωμάτιο όπου ο παπά-Γιάννης, ο παπάς με τα περίεργα κυρήγματα που λειτουργούσε στην Μητρόπολη , έκανε εξομολόγηση. Η εβδομαδιαία άφιξη του στην φυλακή ενδιέφερε πολλούς, μιας και ήταν κοινό μυστικό ο πραγματικός λόγος της επίσκεψης του. Η ιστορία του παπά-Γιάννη ήταν παρόμοια με αυτή της θείτσας-Τατιάνας. Διάσημος παθολόγος με περγαμηνές απέδειξε πόσο καθοριστικό ρόλο μπορεί να παίξει στην ζωή ενός άνδρα η εμφάνιση μιας μοιραίας γυναίκας. Η Άννα γυναίκα-δηλητήριο εμφανίσθηκε ξαφνικά στην ζωή του μια καλοκαιρινή νύχτα. Έκτοτε τα νήματα που είχε πλέξει επιδέξια γύρω του έγιναν βρόγχος σφικτός για την ζωή και την καριέρα του γιατρού. Γνωρίζοντας την ομορφιά και σαγήνη του παρουσιαστικού της και το κυριότερο τον τρόπο να την προβάλλει στους άλλους κατάφερε σε μια νύχτα να κάνει τον γιατρό άβουλο υποτακτικό της. Ο Γιάννης δούλευε σε ένα τεράστιο Κέντρο Υγείας και ήταν ο υπεύθυνος διάθεσης και διακίνησης των οπιούχων ουσιών και σκευασμάτων. Ή ιδιότητα αυτή……

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 7o

Η θείτσα-Τατιάνα ήταν περίεργος άνθρωπος. Αν θέλαμε να την περιγράψουμε με μια λέξη , η πιο πρόσφορη που θα μπορούσαμε να βρούμε είναι η λέξη απροσδιόριστη. Απροσδιόριστη τόσο όσον αφορά στην ηλικία της και στο …φύλο της. Κανείς, ούτε υποκειμενικά ούτε αντικειμενικά, μπόρεσε να μάθει ποτέ την ηλικία της. Το υπερβολικό πάχος και οι τεράστιες ποσότητες οινοπνεύματος αλλοίωναν, όσα σημάδια μπορούσαν να αποκαλύψουν τις Άνοιξες ή τα Φθινόπωρα που πέρασαν πάνω από το στεγνό κορμί της. Λέγεται πως ο εγκλεισμός της στις φυλακές ξεκίνησε από τραγικό λάθος.
Όταν κάποτε επισκέφτηκε αστυνομικό τμήμα για να ζητήσει γνήσιο της υπογραφής, μετά από λανθασμένη υπόδειξη νεοδιοριζόμενου και άμυαλου τινός αστυνομικού αντί να μπει στο γραφείο του αξιωματικού υπηρεσίας, πέρασε στα κρατητήρια. Από κακή της τύχη, εκείνη ακριβώς την στιγμή ξέσπασε φωτιά από τσιγάρο που αβασάνιστα πέταξε στην δεξαμενή καυσίμων ο άμυαλος φρουρός.
Όταν μετά από ώρες κατάφεραν να σβήσουν την φωτιά, αντίκρισαν την θείτσα-Τατιάνα να στέκεται ακίνητη σε μια γωνία του κρατητηρίου και να κοιτάει ανέκφραστα το κενό, ανίκανη να αρθρώσει την παραμικρή λέξη. Οι προσπάθειες ταυτοποίησης έπεσαν στο κενό μιας και ούτε η ίδια μπορούσε, ούτε τα δακτυλικά της αποτυπώματα ήταν ικανά ( αλλοιωμένα από την θερμοκρασία) να δώσουν ακριβή στοιχεία. Συν τοις άλλοις η παραμονή της σε χώρους χωρίς κάγκελα της δημιουργούσαν φοβερή ανασφάλεια και έντονη αυτοκαταστροφική τάση. Το πρόβλημα ποτέ δεν μπόρεσε να λυθεί παρά την ψυχολογική υποστήριξη και τα φάρμακα που κατανάλωνε. Το ότι δεν την αναζήτησε κανείς και η ηρεμία που έδειχνε πίσω από την ασφάλεια της φυλακής, οδήγησαν σε μονιμοποίηση του εγκλεισμού της. Ο κόσμος της ήταν το κελί της. Αρνιόταν πεισματικά να το εγκαταλείψει, παρά το γεγονός ότι το απροσδιόριστο του φύλου της είχε επιφέρει αναστάτωση ανάμεσα στις κρατούμενες. Την ακολούθησε νέα κακοτυχία, όταν μια πυρκαγιά ξέσπασε και πάλι, αυτή τη φορά στην πτέρυγα της. Από την καταστροφή σώθηκε σαν από θαύμα την τελευταία στιγμή. Μεταφέρθηκε αμέσως στο αναρρωτήριο για τις πρώτες βοήθειες και για μερικές μέρες παρέμεινε στο χώρο προσωρινά. Το προσωρινό βοήθησαν να γίνει μόνιμο, ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες ότι η θείτσα-Τατιάνα στο παρελθόν είχε σπουδάσει Ιατρική. Ο Διοικητής των φυλακών βρήκε την ευκαιρία να πετύχει πολλά, χρίζοντας την δύστυχη γυναίκα νοσοκόμα. Απομόνωσε την πηγή των αντιδράσεων λόγω της απροσδιοριστίας του φύλου της, επάνδρωσε το αναρρωτήριο έστω και τυπικά και το σπουδαιότερο είχε ένα κελί επιπλέον μιας και το πάχος της θείτσας-Τατιάνας δεν άφηνε περιθώρια για συγκατοίκηση, όσο βρισκόταν στην πτέρυγα. Οι φήμες την ήθελαν ασκούμενη παιδίατρο. Όταν όμως ήταν στην ειδικότητα, ακούστηκε πως ξυλοκόπησε ζωηρό ασθενή όταν ενοχλήθηκε από το συνεχές κλάμα του. Το τελευταίο της στέρησε κάθε ελπίδα να ακολουθήσει το όνειρο της με αποτέλεσμα να το ρίξει στο ποτό και στα χάμπουγκερς. Το βάρος της αυξήθηκε σε βαθμό που να μην μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί με άνεση και το ποτό κατέστρεψε ότι μπορούσε να χαρακτηριστεί έκφραση θηλυκότητας στο πρόσωπο της.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 6o

Αυτός ήταν ο δεσμοφύλακας Χρήστος και έτσι όπως περιέγραψα έμελλαν να εξελιχθούν οι σχέσεις μας. Είναι μοιραίο όποτε οι άνθρωποι συγχρωτίζονται, με το ζόρι ή με δική τους συναίνεση και επιθυμία, να αλλάζουν. Με τον καιρό η πανταχού παρούσα εντροπία και το κοινό συμφέρον και ανάγκη αμβλύνει και τις πιο διακριτές διαφορές δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο ομάδες με ομοιόμορφη συμπεριφορά και δυναμική. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά σε όλες τις μορφές και εντάσεις. Είναι γνωστή η αλληλεγγύη ανάμεσα στους στρατευμένους αλλά το ίδιο εύκολα μπορεί να εξηγηθεί η οικογενειακή συνοχή και αρμονία. Μέσα σε τέτοιες κοινωνικές ομάδες τα συνηθισμένα και αυτονόητα πολλές φορές ξεπερνιούνται όπως ξεπεράσαμε εγώ και ο Χρήστος την ενδογενή απόσταση ανάμεσα στους κρατούμενους και δεσμοφύλακες. Το κοινό συμφέρον και ανάγκη ήταν αρκετό να γεφυρώσει αυτήν την απόσταση από την μια στιγμή στην άλλη.
Αυτά σκεπτόμουν όσο διέκρινα την φιγούρα του να πλησιάζει προς το κελί μου. Παρόλο το αδιάφορο του βαδίσματος διέκρινα μια συγκρατημένη ανυπομονησία να τον πλημμυρίζει. Όταν μάλιστα έφτασε επιτέλους στο ύψος μου η ανυπομονησία του έγινε χείμαρρος ασυγκράτητος:
-Βρε μαλάκα ετοιμάσου να χεστούμε στο τάλιρο. Μόλις μας προέκυψε τεφαρίκι. Μια σούπερ γκόμενα βρίσκεται στην «αίθουσα υποδοχής» για τα «τυπικά».
Κατάλαβα αμέσως πως η νεοσύλλεκτη που ανέφερε ο Χρήστος ήταν η δική μου Πασχαλιά και το άκουσμα των λεγομένων του μου δημιούργησε ένα κύμα ζήλιας και απόγνωσης. Τα «τυπικά» ήταν μια διαδικασία που η παρακολούθηση της είχε έξτρα χρέωση και εμπορευσιμότητα. Είχαμε φροντίσει να τοποθετήσουμε κρυφές κάμερες με τέτοιο τρόπο και σύστημα που να μας εξασφαλίσει ένα σίγουρο πενηντάλεπτο χωρίς να υπολογίσουμε τις διαφημίσεις και διάφορα μηνύματα. Τα «τυπικά» περιελάμβαναν γδύσιμο, εντελλεχή εξέταση φυσικών κρυπτών για ναρκωτικά κυρίως και στο τέλος, πριν οι κρατούμενοι φορέσουν την ομοιόμορφη αμφίεση της φυλακής, η διαδικασία των λουτρών. Ένα πακέτο που ισοδυναμούσε σε εισπράξεις, με τα συνηθισμένα «γυρίσματα» ενός ολόκληρου μήνα. Φαντάστηκα την σκηνή που η αγαπημένη μου Πασχαλιά γινόταν ακούσια πρωταγωνίστρια σε αυτό το παράλογο σκηνικό και μελαγχόλησα.
-Πήρα άδεια για πάρτη σου. Θέλω τις καλλίτερες λήψεις και αν τα καταφέρουμε θα είμαστε έτοιμοι να κατακτήσουμε την αγορά ολοκληρωτικά.
-Κοίτα Χρήστο, είπα με βαριά καρδιά. Θα σε βοηθήσω αλλά θέλω μετά από όλα αυτά, να φροντίσεις να δω την θείτσα-Τατιάνα. Θέλω να εξασφαλίσεις την παραμονή μου στο αναρρωτήριο για τουλάχιστον μια μέρα.
-Έγινε ρε μαλάκα. Αλλά τι έπαθες. Για να θέλεις συνάντηση με την γριά, κάτι σε απασχολεί. Πρόσεχε γιατί δεν στέκει καλά τον τελευταίο καιρό. Χθες μου ζήτησε να …βάλω σήτα στο παράθυρο του ιατρείου γιατί.. ακούς… είδε φίδια να ανεβαίνουν τον τρίμετρο τοίχο.
Γέλασε πνιχτά και συνέχισε.
-Δεν θα σου συνιστούσα να την επισκεφτείς αυτές της μέρες.
-Δεν πειράζει Χρήστο, πιστεύω πως θα βρω τρόπο να επικοινωνήσω μαζί της.
Η θείτσα-Τατιάνα ήταν………

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 5o

Γύρισα απότομα και η αγριεμένη έκφραση του Χρήστου, επιβεβαίωσε όσα κατάλαβα νωρίτερα από την χροιά της φωνής του. Παραμέρισα και έτσι αποκάλυψα το ένοχο μυστικό μου. Σαν γαϊτανάκι οι αποκαλύψεις έδωσαν η μια στην άλλη την σειρά τους καθώς μάθαινα με τη σειρά μου πως στο ίδιο «αγώνισμα» δεν ήμουν μοναδικός αθλητής. Από κείνη τη στιγμή πλέον στο σημείο εκκίνησης είχα και συναγωνιστή τον Χρήστο. Και καλά εγώ που η κοινωνία έκρινε πως ούτε τα φόντα, ούτε και την δεδομένη ελευθερία να αποδεικνύω φυσιολογικά τον ανδρισμό μου είχα, ο τέλειος Χρήστος με ποια λογική εισέβαλε στα μίζερα και ανθυγιεινά «σαλόνια» του τροποποιημένου οίκου ανοχής μου. Μυστήρια η ζωή. Άλλοι γυρνάνε με άδεια τεράστια καλάθια και άλλοι με αγωνία κλείνουνε τις μικροσκοπικές τους χούφτες που με το ζόρι συγκρατούν όσα οι πρώτοι αδιάφορα προσπερνούν. Η συνήθεια αυτή του δεσμοφύλακα δεν θα ήταν παρά μια μικρή λεπτομέρεια στην όλη ιστορία αν δεν συμπληρωνόταν επιδέξια και αποτελεσματικά από μια άλλη διάσημη συνήθεια: την αγάπη για το χρήμα μπολιασμένη από την, τις περισσότερες φορές, συμπορεύουσα, απληστία. Έτσι με την δική μου συνενοχή και σύμπραξη η ηδονόπηγος οπή έγινε το "κέρας της Αμάλθειας" των οικονομικών και των δυο μας. Κρατούμενοι πρόθυμοι να καταβάλουν κάθε τίμημα, με συστηματικό και μυστικό τρόπο ομαδοποιημένοι, με πρόσχημα την παρακολούθηση κινηματογραφικών έργων μετέρχονταν πραγματική «τσόντα» πριν «ξεδιψάσουν» με οποιοδήποτε τρόπο την συσσωρευμένη ανάγκη τους. Το υπουργείο Δικαιοσύνης δεν μπόρεσε ποτέ να κατανοήσει την αθρόα προσέλευση υποδίκων σε ταινίες σκηνοθετών όπως ο Αγγελόπουλος και απορούσαν πως τα κύματα βίας που μοιραία προκαλούν στερημένα άτομα είχαν αρχίσει να υποχωρούν μυστηριωδώς. Όσα για τα οικονομικά μας, εμένα και του Χρήστου είχαν πάρει την άγουσα μιας και η επιχείρηση πέρασε και στο διαδίκτυο. Μαζί δε με την μικρή επιχείρηση ναρκωτικών που διατηρούσα σε διάφορες εκκλησιαστικές σχολές από τότε που ήμουν ελεύθερος, είχα φτάσει να κατέχω την πλειοψηφία μετοχών δυο αθλητικών εφημερίδων, ενός καναλιού και είκοσι τοις εκατό των μετοχών του Google. Έτσι λοιπόν και γνώρισα τον Χρήστο. Καθώς μάλιστα οι τύχες μας είχαν τυλιχθεί τόσο στενά μεταξύ τους, πολλές φορές μπερδεύαμε τους ρόλους μας ως κρατούμενου και δεσμοφύλακα, ευτυχώς πάντοτε όποτε τύχαινε να βρεθούμε μόνοι μας. Σε διαφορετική περίπτωση γινόταν τόσο βίαιος και βάναυσος που εξέπληττε και τρόμαζε τους περισσότερους. Η εξήγηση που μου έδινε κατά καιρούς για την περίεργη αποκλειστικότητα που μου «πρόσφερε», ήταν πως ενεργούσε έτσι ώστε να μην κινήσουμε υποψίες για τις υπόγειες δραστηριότητες μας.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 4o

Ήταν μια ιδιαίτερα κρύα νύχτα του Οκτώβρη. Αναπηδώντας ελαφρά για να διατηρήσω τα άκρα μου ζεστά, έβριζα την τύχη και τον …κακό μου τον καιρό, στην κυριολεξία. Οι προηγούμενες μέρες ήταν οι θερμότερες της τελευταίας δεκαετίας, μα σήμερα η θερμοκρασία έκανε βουτιά δεκαπέντε ολόκληρους βαθμούς. Όλοι, εκτός από μένα, στην νότια πτέρυγα δέχτηκαν την αναπάντεχη δροσιά με χαρά και ανακούφιση. Εμένα όμως απασχολούσε περισσότερο η υγρασία. Όχι αυτή της ατμόσφαιρας, μα εκείνη που μοιραία και αμετάκλητα άρχισε να συσσωρεύεται στα …εν λειτουργία γυναικεία ντους. Είναι δε επιστημονικά και εμπειρικά τεκμηριωμένο πως όσο περισσότερο έπεφτε το κρύο τόσο περισσότεροι υδρατμοί γέμιζαν τα αποδυτήρια από το ζεστό νερό που ακουμπούσε στους παγωμένους τοίχους. Το φαινόμενο επίσημα ονομάζεται «θερμική γεφύρωση». Αυτό που εμένα με απασχολούσε δεν ήταν ο τίτλος μα οι συνέπειες και η επίδραση τους στο γενεσιουργό ερέθισμα της μιας και μοναδικής σεξουαλικής μου απόλαυσης: Της παρατήρησης γυμνών γυναικείων κορμιών καθ’ όλη τη διάρκεια της σωματικής περιποίησης και καθαριότητας τους. Το ρόλο του δίαυλου εκτόνωσης, της έστω και αλλόκοτης, λίμπιντο μου έτυχε να παίξει μια τυχαία οπή που με την πάροδο του χρόνου κατάφερα να αυξήσω τις διαστάσεις και προσβασιμότητα, για προφανείς λόγους . Πράξη υγιεινής η καθαριότητα του σώματος που αν και έπρεπε να είναι καθημερινή, η ανάγκη για οικονομικές περικοπές οδήγησε στην πρακτική σύμφωνα με την οποία τα λουτρά έπρεπε να λειτουργούν μια και μόνο φορά την βδομάδα ανεξάρτητα των εκάστοτε καιρικών συνθηκών και καταστάσεων. Έτσι η σημερινή μέρα λίγα είχε να προσφέρει στο πάθος μου. Και αν προσθέσω πως ο μακροχρόνιος εγκλεισμός μου γιγάντωσε αυτό το πάθος σε σημείο που σταδιακά να αντικαταστήσει την φυσιολογική σεξουαλική μου δυναμική, γίνεται κατανοητό το μέγεθος της απογοήτευσης μου.
Έκανα μια τελευταία επόπτευση μιας και διαφαινόταν πως η αρρωστημένη τελετουργία έφτανε στο τέλος της, όταν ξαφνικά αισθάνθηκα το δυνατό σφίξιμο στον αριστερό καρπό του χεριού μου, από χαρακτηριστική λαβή ακινητοποίησης του πίσω από την ράχη μου. Πήγε να μου ξεφύγει βλαστήμια από τον πόνο που ένοιωσα, μα πρόλαβε μια τραχιά φωνή να με κάνει να αναπηδήσω εκθέτοντας ακόμη περισσότερο τον δύσμοιρο καρπό μου στο πόνο.
-Τι κάνεις ρε μαλάκα εδώ πέρα;
Η αλήθεια είναι πως πράγματι δεν γνώριζε αυτός που με ρωτούσε τι έκανα, μιας και η στάση του κορμιού μου κάλυπτε εξ ολοκλήρου την οπή μέσα από την οποία γινόμουν κοινωνός της ξεχωριστής εκείνης στιγμής.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 3o

Tο πρόσωπο της ήταν χαρακωμένο από την κούραση και την αϋπνία, έτσι όπως έδειξε δρασκελίζοντας το κεφαλόσκαλο. Τα χέρια μου έτρεμαν και πάνω στην νευρικότητα μου, άφησα άθελα να γλιστρήσει το τεχνητό συμπλήρωμα της αδειανής οφθαλμική μου κόγχης. Διαγράφοντας την τροχιά που του επέβαλε η πανταχού παραμονεύουσα βαρύτητα, προσγειώθηκε αναπηδώντας στον αριστερό ώμο του μακάρια κοιμώμενου «συντρόφου» και κυλώντας γλίστρησε πίσω από το λεκιασμένο μαξιλάρι του. Με ένα σάλτο βρέθηκα στο έδαφος και βιαστικά έχωσα το χέρι να το πιάσω πριν χαθεί στο πίσω μέρος της κουκέτας.
Όταν τελικά κατάφερα να το ανασύρω, όντας χωμένο πίσω από το συρμάτινο σομιέ, το νυσταγμένο σούρσιμο της πρωινής βάρδιας επιβεβαίωνε αυτό που ο ήλιος είχε εδώ και λίγα λεπτά αρχίσει να μου γνωστοποιεί μέσα από το καγκελωτό παραπέτασμα του κελιού μου: τον ερχομό της καινούργιας μέρας. Έφερα το καθρεπτάκι έξω από τα κάγκελα της πόρτας ώστε να μπορώ να παρατηρώ με όση ευκρίνεια μου επέτρεπαν οι διαστάσεις του, όσα εξελίσσονταν στον εσωτερικό χώρο. Χάρηκα όταν εντόπισα τον δεσμοφύλακα Χρήστο να πλησιάζει την πτέρυγα μου και ο ήχος από το χτύπημα του κλομπ πάνω στα κάγκελα μαρτυρούσε πως δεν θα αργούσε να φτάσει στο ύψος μου.
Ο Χρήστος…..Νέος, ωραίος και γεροδεμένος. Το όνειρο κάθε γυναικείας ψυχής. Είχαν πολλά ακουστεί για κάποιους δεσμοφύλακες που έκαναν χρήση της εξουσίας τους για να χορτάσουν τις σεξουαλικές και σαδιστικές φαντασιώσεις τους, μα για τον Χρήστο που η γοητεία του έκανε την εξουσία περιττή δεν είχε ακουστεί ποτέ τίποτε. Έτσι είχε την φήμη ψυχρού απαθούς, ατόμου γενικά χωρίς αισθήματα και κενό πάθους. Την ίδια εντύπωση είχα και ‘γω μέχρι την στιγμή που η τύχη διάλεξε αποκλειστικά εμένα να διαπιστώσω πως τίποτε δεν είναι πάντα όπως φαίνεται να είναι και ακόμη περισσότερο πως τίποτε δεν μένει κρυφό για πολύ, ακόμη και σε αυτό το γεμάτο αποκλεισμούς περιβάλλον:
Ήταν μια ιδιαίτερα κρύα νύχτα του Οκτώβρη. Αναπηδώντας ελαφρά για να διατηρήσω τα άκρα μου ζεστά……..

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 2o

Έξω η νύχτα άρχιζε να υποχωρεί μπρος στην επιμονή του ήλιου να περάσει τα αντικρινά βουνά του Υμηττού και να ξεχυθεί στο κατάφωτο λεκανοπέδιο.
Ο «συνάδελφος» ποτέ δεν κατάφερε να είναι παρών σε κάποια από αυτές τις καθημερινές αλλαγές μιας και μόνο η μυρωδιά του πρωινού είχε αρκετή δύναμη να του ανοίξει τα πρησμένα από ύπνο βλέφαρα του. Το μουγκρητό του ροχαλητού του και κάποιοι ακαθόριστοι και βαρυφορτωμένοι με αηδιαστική μυρωδιά ήχοι από το κατώτερο πεπτικό του σύστημα ήταν το μόνο που πρόδιδε την παρουσία του στο κελί.
Αυτή τη νύχτα οι τελευταίοι θόρυβοι είχαν καταντήσει μαρτύριο, μιας και το απογευματινό φαΐ, που σερβιρίστηκε επίτηδες λίγο πριν λήξει η τελευταία ημερήσια βάρδια, είχε αποκλειστική σύνθεση τα όσπρια. Αυτά είχαν εκτός των άλλων παρασκευασθεί χωρίς πρώτα να αφεθούν, ως συνηθίζεται, από νωρίς στο νερό με σόδα για να μαλακώσουν.
Έτσι το στάδιο της αρχικής ζύμωσης, μετατέθηκε για τη στιγμή που θα έφταναν αισίως στο κατώτερο πεπτικό σύστημα αυτών που τα κατανάλωσαν. Η στιγμή αυτή συνέπιπτε χρονικά με την βάρδια των μαθητευομένων δεσμοφυλάκων. Ένα «μυρωμένο» και θορυβώδες καλωσόρισμα στην καινούργια τους δουλεία. Ένα συναδελφικό καψώνι των παλιών στους νέους. Αυτή η δοκιμασία είχε διπλή σημασία και αποτέλεσμα. Να ισχυροποιήσει την αντοχή τους και επιπλέον να σκληρύνει την στάση τους στους ατυχείς κατάδικους, την πηγή του σημερινού μαρτυρίου τους.
Όλο αυτό το πολύβουο σκηνικό δεν μπόρεσε να κρύψει τους ήχους από τις πρωινές προσαγωγές των νεοφερμένων κατάδικων. Έφερα το καθρεπτάκι κοντά στα κάγκελα με τέτοια γωνία που να μπορώ να διακρίνω το προαύλιο και για περάσει η ώρα μου μελετούσα τις φιγούρες των καινούργιων συγκατοίκων. Άλλοι γνωστοί, εξοικειωμένοι με την ισχύουσα διαδικασία και άλλοι νεόφερτοι, μερικοί δε φοβισμένοι και αναστατωμένοι. Ξάφνου το βλέμμα μου στάθηκε σε μια γυναικεία φιγούρα γνωστή μεν αλλά αδύνατο να καταλάβω από πού την ήξερα και γιατί άρχισε να με αναστατώνει η παρουσία της. Εκείνη σαν να κατάλαβε την παρουσία μου, στύλωσε το βλέμμα της στο παράθυρο μου. Τότε μου ήρθαν όλα στο μυαλό και το γυάλινο μου μάτι άρχισε πάλι να πηγαινοέρχεται νευρικά από την παλάμη μου στην θέση για την οποία φτιάχτηκε να γεμίζει και να κοσμεί, αποτέλεσμα της γνωστής μου νευρικότητας. Ήταν εκείνη η λυγερόκορμη ζητιάνα η Πασχαλιά που για χάρη της δεν μπόρεσα να κοιμηθώ τρεις νύχτες την περασμένη βδομάδα. Το πρόσωπο της ήταν….