Έξω η νύχτα άρχιζε να υποχωρεί μπρος στην επιμονή του ήλιου να περάσει τα αντικρινά βουνά του Υμηττού και να ξεχυθεί στο κατάφωτο λεκανοπέδιο.
Ο «συνάδελφος» ποτέ δεν κατάφερε να είναι παρών σε κάποια από αυτές τις καθημερινές αλλαγές μιας και μόνο η μυρωδιά του πρωινού είχε αρκετή δύναμη να του ανοίξει τα πρησμένα από ύπνο βλέφαρα του. Το μουγκρητό του ροχαλητού του και κάποιοι ακαθόριστοι και βαρυφορτωμένοι με αηδιαστική μυρωδιά ήχοι από το κατώτερο πεπτικό του σύστημα ήταν το μόνο που πρόδιδε την παρουσία του στο κελί.
Αυτή τη νύχτα οι τελευταίοι θόρυβοι είχαν καταντήσει μαρτύριο, μιας και το απογευματινό φαΐ, που σερβιρίστηκε επίτηδες λίγο πριν λήξει η τελευταία ημερήσια βάρδια, είχε αποκλειστική σύνθεση τα όσπρια. Αυτά είχαν εκτός των άλλων παρασκευασθεί χωρίς πρώτα να αφεθούν, ως συνηθίζεται, από νωρίς στο νερό με σόδα για να μαλακώσουν.
Έτσι το στάδιο της αρχικής ζύμωσης, μετατέθηκε για τη στιγμή που θα έφταναν αισίως στο κατώτερο πεπτικό σύστημα αυτών που τα κατανάλωσαν. Η στιγμή αυτή συνέπιπτε χρονικά με την βάρδια των μαθητευομένων δεσμοφυλάκων. Ένα «μυρωμένο» και θορυβώδες καλωσόρισμα στην καινούργια τους δουλεία. Ένα συναδελφικό καψώνι των παλιών στους νέους. Αυτή η δοκιμασία είχε διπλή σημασία και αποτέλεσμα. Να ισχυροποιήσει την αντοχή τους και επιπλέον να σκληρύνει την στάση τους στους ατυχείς κατάδικους, την πηγή του σημερινού μαρτυρίου τους.
Όλο αυτό το πολύβουο σκηνικό δεν μπόρεσε να κρύψει τους ήχους από τις πρωινές προσαγωγές των νεοφερμένων κατάδικων. Έφερα το καθρεπτάκι κοντά στα κάγκελα με τέτοια γωνία που να μπορώ να διακρίνω το προαύλιο και για περάσει η ώρα μου μελετούσα τις φιγούρες των καινούργιων συγκατοίκων. Άλλοι γνωστοί, εξοικειωμένοι με την ισχύουσα διαδικασία και άλλοι νεόφερτοι, μερικοί δε φοβισμένοι και αναστατωμένοι. Ξάφνου το βλέμμα μου στάθηκε σε μια γυναικεία φιγούρα γνωστή μεν αλλά αδύνατο να καταλάβω από πού την ήξερα και γιατί άρχισε να με αναστατώνει η παρουσία της. Εκείνη σαν να κατάλαβε την παρουσία μου, στύλωσε το βλέμμα της στο παράθυρο μου. Τότε μου ήρθαν όλα στο μυαλό και το γυάλινο μου μάτι άρχισε πάλι να πηγαινοέρχεται νευρικά από την παλάμη μου στην θέση για την οποία φτιάχτηκε να γεμίζει και να κοσμεί, αποτέλεσμα της γνωστής μου νευρικότητας. Ήταν εκείνη η λυγερόκορμη ζητιάνα η Πασχαλιά που για χάρη της δεν μπόρεσα να κοιμηθώ τρεις νύχτες την περασμένη βδομάδα. Το πρόσωπο της ήταν….
Ο «συνάδελφος» ποτέ δεν κατάφερε να είναι παρών σε κάποια από αυτές τις καθημερινές αλλαγές μιας και μόνο η μυρωδιά του πρωινού είχε αρκετή δύναμη να του ανοίξει τα πρησμένα από ύπνο βλέφαρα του. Το μουγκρητό του ροχαλητού του και κάποιοι ακαθόριστοι και βαρυφορτωμένοι με αηδιαστική μυρωδιά ήχοι από το κατώτερο πεπτικό του σύστημα ήταν το μόνο που πρόδιδε την παρουσία του στο κελί.
Αυτή τη νύχτα οι τελευταίοι θόρυβοι είχαν καταντήσει μαρτύριο, μιας και το απογευματινό φαΐ, που σερβιρίστηκε επίτηδες λίγο πριν λήξει η τελευταία ημερήσια βάρδια, είχε αποκλειστική σύνθεση τα όσπρια. Αυτά είχαν εκτός των άλλων παρασκευασθεί χωρίς πρώτα να αφεθούν, ως συνηθίζεται, από νωρίς στο νερό με σόδα για να μαλακώσουν.
Έτσι το στάδιο της αρχικής ζύμωσης, μετατέθηκε για τη στιγμή που θα έφταναν αισίως στο κατώτερο πεπτικό σύστημα αυτών που τα κατανάλωσαν. Η στιγμή αυτή συνέπιπτε χρονικά με την βάρδια των μαθητευομένων δεσμοφυλάκων. Ένα «μυρωμένο» και θορυβώδες καλωσόρισμα στην καινούργια τους δουλεία. Ένα συναδελφικό καψώνι των παλιών στους νέους. Αυτή η δοκιμασία είχε διπλή σημασία και αποτέλεσμα. Να ισχυροποιήσει την αντοχή τους και επιπλέον να σκληρύνει την στάση τους στους ατυχείς κατάδικους, την πηγή του σημερινού μαρτυρίου τους.
Όλο αυτό το πολύβουο σκηνικό δεν μπόρεσε να κρύψει τους ήχους από τις πρωινές προσαγωγές των νεοφερμένων κατάδικων. Έφερα το καθρεπτάκι κοντά στα κάγκελα με τέτοια γωνία που να μπορώ να διακρίνω το προαύλιο και για περάσει η ώρα μου μελετούσα τις φιγούρες των καινούργιων συγκατοίκων. Άλλοι γνωστοί, εξοικειωμένοι με την ισχύουσα διαδικασία και άλλοι νεόφερτοι, μερικοί δε φοβισμένοι και αναστατωμένοι. Ξάφνου το βλέμμα μου στάθηκε σε μια γυναικεία φιγούρα γνωστή μεν αλλά αδύνατο να καταλάβω από πού την ήξερα και γιατί άρχισε να με αναστατώνει η παρουσία της. Εκείνη σαν να κατάλαβε την παρουσία μου, στύλωσε το βλέμμα της στο παράθυρο μου. Τότε μου ήρθαν όλα στο μυαλό και το γυάλινο μου μάτι άρχισε πάλι να πηγαινοέρχεται νευρικά από την παλάμη μου στην θέση για την οποία φτιάχτηκε να γεμίζει και να κοσμεί, αποτέλεσμα της γνωστής μου νευρικότητας. Ήταν εκείνη η λυγερόκορμη ζητιάνα η Πασχαλιά που για χάρη της δεν μπόρεσα να κοιμηθώ τρεις νύχτες την περασμένη βδομάδα. Το πρόσωπο της ήταν….
1 σχόλιο:
Καλό κουράγιο!!
Δημοσίευση σχολίου