Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 9o

Η ελευθερία πρόσβασης στο φαρμακείο και η σχέση του με την Άννα μοιραία οδήγησαν σε κατάσταση σταδιακής ηθικής κατάρρευσης. Σε κάποιο αιφνιδιαστικό έλεγχο διαπιστώθηκε τεράστιο έλλειμμα ναρκωτικών ουσιών και σκευασμάτων στο Κέντρο Υγείας. Σαν υπεύθυνος αποπέμφθηκε από το ιατρικό σώμα χωρίς όμως να διωχθεί ποινικά μιας και δεν υπήρχαν στοιχεία για την ενοχή του. Αργότερα βρήκε τρόπο να εξαφανίσει τα ίχνη του και να προσχωρήσει στην Εκκλησία ως κληρικός. Χρησιμοποίησε το ιερατικό σχήμα για κάλυψη και έτσι κατάφερε να επεκτείνει την εμβέλεια των δραστηριοτήτων του στις φυλακές. Επίσημα λειτουργούσε ως εξομολογητής ανεπίσημα ως προμηθευτής θανάτου σε μορφή άσπρης σκόνης.
Έστριψα στην επόμενη γωνία, πέρασα το ιατρείο και έφτασα στο «στούντιο». Μπήκα στον χώρο χωρίς διάθεση. Στην αλλαγή των στάσης μου σημαντικό ρόλο έπαιξε η έλευση της Πασχαλιάς. Η παρουσία της επιδρούσε παράξενα πάνω μου και από τότε που εμφανίσθηκε ένοιωθα μια επιρροή εντελώς διαφορετική και ασυμβίβαστη με αυτή που θα δικαιολογούσε η διαφορετικότητα των φύλων μας.
Ένοιωθα επιτακτική την ανάγκη να διακόψω και να απομακρυνθώ από τις «δουλειές» που είχα ανοίξει. Αυτό όμως έμοιαζε ακατόρθωτο τώρα που η επιχείρηση είχε γιγαντωθεί απρόσμενα και ο κύκλος των εμπλεκομένων είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις. Ήμουν λοιπόν παγιδευμένος όπως ένα αγρίμι στην άκρη του γκρεμού, σε μια λεπτή ισορροπία διατηρούμενη με συναινέσεις και υποχωρήσεις. Από την άλλη, είχα ζήσει πολύ καιρό σε απομόνωση και αυτό μου χάρισε το προνόμιο να σκέπτομαι απλά και χωρίς σπασμωδικές κινήσεις και αντιδράσεις. Γνώριζα καλά και δεν είχα την παραμικρή ψευδαίσθηση για την πραγματικότητα και την λογική της ανθρώπινης φύσης. Οι κανόνες του παιχνιδιού σε θέματα σχέσεων ανάμεσα στους ανθρώπους δεν είχαν αλλάξει καθόλου από τότε που η κοινωνική συμβίωση έγινε μια αναγκαιότητα. Πάντα επικρατούσε ο νόμος του ισχυρού και τώρα ισχυρός δεν ήμουν εγώ αλλά ο Χρήστος. Σε ενδεχόμενη αποκάλυψη, τον Χρήστο τον περίμενε μια απόταξη, δηλ. μια απόλυση χωρίς σύνταξη. Εμένα όμως με περίμεναν οι ανώμαλοι, οι παιδεραστές και οι όλοι οι δυσαρεστημένοι από την διακοπή των «σειρών» και «επεισοδίων». Στο βάθος του μυαλού μου όμως υπήρχε η ελπίδα. Πίστευα πάντα ότι τη φύση δεν ενδιέφεραν οι ανθρώπινες επινοήσεις. Η εντροπία που αντιμάχεται την τάση για οργάνωση και συγκέντρωση της δύναμης και εξουσίας, προσφέρει απλόχερα την ευκαιρία στους αδύναμους να αντεπεξέρχονται στην καταπίεση και την επιβολή. Αρκεί να ψάξει κάποιος περισσότερο στα ψυχικά αποθέματα του και θα μπορέσει να διακρίνει εξυπνάδα, θάρρος, πίστη, επιμονή και ένα σωρό άλλες ικανότητες που σε έναν ισχυρό βρίσκονται παροπλισμένες και αδρανοποιημένες. Η παρακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, τα απελευθερωτικά κινήματα, η πρόοδος των μεταναστών παρά τις αντίξοες συνθήκες αποτελούν ελάχιστες αποδείξεις για το αληθές του συλλογισμού μου. Πάνω σε αυτή τη γνώση στηριζόμενος έκτιζα τις ελπίδες μου και αναζητούσα τα ψυχικά αποθέματα και δυνάμεις που θα μου έδιναν την λύτρωση.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 8o

-Έλα, τελείωνε ετοιμάσου. Ο Χρήστος ανυπόμονα μου έκανε νεύμα να βιαστώ. Όσο αργά κυλούσε ο χρόνος όλο το προηγούμενο βράδυ τόσο γρήγορα έπρεπε να γίνουν όλα τα επόμενα λεπτά.
-Μα πρέπει να φάω το πρωινό μου, μούγκρισα με αγανάκτηση.
-Θα στο φέρω εγώ στο «στούντιο».
Το «στούντιο» ήταν ένα μικρό δωμάτιο από όπου διηύθυνα κάθε φορά το σόου. Εξοπλισμένο με υπολογιστές, κάμερες, οθόνες, όλα τελευταία λέξη της τεχνολογίας, βρίσκονταν στην άλλη πλευρά της πτέρυγας και ο Χρήστος φρόντιζε να με μεταφέρει εκεί λίγα λεπτά πριν το πρωινό συσσίτιο. Όταν είχαμε καινούργια φουρνιά από κρατούμενες κατάφερνα να παραμένω εκεί μέχρι αργά το βράδυ. Ποτέ δεν έμαθα πως ο Χρήστος κάλυπτε την απουσία μου, αλλά πάντα περνούσα απαρατήρητος όσο βρισκόμουν μέσα εκεί.
Άνοιξε την σιδερένια πόρτα και με έσπρωξε έξω. Κατεβήκαμε τα πρώτα σκαλιά και προχωρήσαμε στον μακρύ διάδρομο. Το κτήριο, βυζαντινό φρούριο σε απόκρημνο νησί είχε κτισθεί την περίοδο του Ιουστινιανού με σκοπό να φυλακιστούν οι συμμετέχοντες στην «Στάση του Νίκα». Σύμφωνα με τους υπεύθυνους θα έκλεινε σύντομα και θα μας μετάφεραν σε άλλη φυλακή, λόγω παλαιότητας της κατασκευής. Υποσχέσεις των τελευταίων χρόνων που δυνάμωναν πριν από κάθε εκλογική περίοδο και έσβηναν απότομα μετά το άνοιγμα της κάλπης. Η αλήθεια είναι πως λειτουργικά κόστιζε αρκετά αλλά το όλο ζήτημα κολλούσε στο γεγονός της άρνησης των άλλων σωφρονιστικών ιδρυμάτων να «φιλοξενήσουν» την αφρόκρεμα των καταδίκων της επικράτειας. Έτσι με τον καιρό η ερήμωση του χώρου και η ανθρώπινη δραστηριότητα διαμόρφωναν ένα ιδιόρρυθμο περιβάλλον. Ιδιόρρυθμο όπως ασυνήθιστο όπως είναι να βλέπει κανείς μια μισογκρεμισμένη φυλακή από όπου κανείς δεν μπορούσε να αποδράσει. Αυτό δικαιολογείτο από το ότι η θάλασσα φιλοξενούσε πάντα ισχυρά ρεύματα που οδηγούσαν σε βαθιές καταβόθρες. Έτσι όσοι είχαν αποτολμήσει να δραπετεύσουν δεν κατάφερναν να επιπλεύσουν περισσότερο από δέκα λεπτά πριν τα κρύα και ισχυρά ρεύματα τους παρασύρουν στην άβυσσο. Η επικοινωνία γινόταν με μεγάλα σκάφη που μπορούσαν να αντέξουν την μανία της φύσης.
Βαδίσαμε με ταχύ βήμα τα τελευταία μέτρα. Μετά από τα ουρητήρια και λίγο πριν φτάσουμε στο ύψος του ιατρείου υπήρχε ένα δωμάτιο όπου ο παπά-Γιάννης, ο παπάς με τα περίεργα κυρήγματα που λειτουργούσε στην Μητρόπολη , έκανε εξομολόγηση. Η εβδομαδιαία άφιξη του στην φυλακή ενδιέφερε πολλούς, μιας και ήταν κοινό μυστικό ο πραγματικός λόγος της επίσκεψης του. Η ιστορία του παπά-Γιάννη ήταν παρόμοια με αυτή της θείτσας-Τατιάνας. Διάσημος παθολόγος με περγαμηνές απέδειξε πόσο καθοριστικό ρόλο μπορεί να παίξει στην ζωή ενός άνδρα η εμφάνιση μιας μοιραίας γυναίκας. Η Άννα γυναίκα-δηλητήριο εμφανίσθηκε ξαφνικά στην ζωή του μια καλοκαιρινή νύχτα. Έκτοτε τα νήματα που είχε πλέξει επιδέξια γύρω του έγιναν βρόγχος σφικτός για την ζωή και την καριέρα του γιατρού. Γνωρίζοντας την ομορφιά και σαγήνη του παρουσιαστικού της και το κυριότερο τον τρόπο να την προβάλλει στους άλλους κατάφερε σε μια νύχτα να κάνει τον γιατρό άβουλο υποτακτικό της. Ο Γιάννης δούλευε σε ένα τεράστιο Κέντρο Υγείας και ήταν ο υπεύθυνος διάθεσης και διακίνησης των οπιούχων ουσιών και σκευασμάτων. Ή ιδιότητα αυτή……

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 7o

Η θείτσα-Τατιάνα ήταν περίεργος άνθρωπος. Αν θέλαμε να την περιγράψουμε με μια λέξη , η πιο πρόσφορη που θα μπορούσαμε να βρούμε είναι η λέξη απροσδιόριστη. Απροσδιόριστη τόσο όσον αφορά στην ηλικία της και στο …φύλο της. Κανείς, ούτε υποκειμενικά ούτε αντικειμενικά, μπόρεσε να μάθει ποτέ την ηλικία της. Το υπερβολικό πάχος και οι τεράστιες ποσότητες οινοπνεύματος αλλοίωναν, όσα σημάδια μπορούσαν να αποκαλύψουν τις Άνοιξες ή τα Φθινόπωρα που πέρασαν πάνω από το στεγνό κορμί της. Λέγεται πως ο εγκλεισμός της στις φυλακές ξεκίνησε από τραγικό λάθος.
Όταν κάποτε επισκέφτηκε αστυνομικό τμήμα για να ζητήσει γνήσιο της υπογραφής, μετά από λανθασμένη υπόδειξη νεοδιοριζόμενου και άμυαλου τινός αστυνομικού αντί να μπει στο γραφείο του αξιωματικού υπηρεσίας, πέρασε στα κρατητήρια. Από κακή της τύχη, εκείνη ακριβώς την στιγμή ξέσπασε φωτιά από τσιγάρο που αβασάνιστα πέταξε στην δεξαμενή καυσίμων ο άμυαλος φρουρός.
Όταν μετά από ώρες κατάφεραν να σβήσουν την φωτιά, αντίκρισαν την θείτσα-Τατιάνα να στέκεται ακίνητη σε μια γωνία του κρατητηρίου και να κοιτάει ανέκφραστα το κενό, ανίκανη να αρθρώσει την παραμικρή λέξη. Οι προσπάθειες ταυτοποίησης έπεσαν στο κενό μιας και ούτε η ίδια μπορούσε, ούτε τα δακτυλικά της αποτυπώματα ήταν ικανά ( αλλοιωμένα από την θερμοκρασία) να δώσουν ακριβή στοιχεία. Συν τοις άλλοις η παραμονή της σε χώρους χωρίς κάγκελα της δημιουργούσαν φοβερή ανασφάλεια και έντονη αυτοκαταστροφική τάση. Το πρόβλημα ποτέ δεν μπόρεσε να λυθεί παρά την ψυχολογική υποστήριξη και τα φάρμακα που κατανάλωνε. Το ότι δεν την αναζήτησε κανείς και η ηρεμία που έδειχνε πίσω από την ασφάλεια της φυλακής, οδήγησαν σε μονιμοποίηση του εγκλεισμού της. Ο κόσμος της ήταν το κελί της. Αρνιόταν πεισματικά να το εγκαταλείψει, παρά το γεγονός ότι το απροσδιόριστο του φύλου της είχε επιφέρει αναστάτωση ανάμεσα στις κρατούμενες. Την ακολούθησε νέα κακοτυχία, όταν μια πυρκαγιά ξέσπασε και πάλι, αυτή τη φορά στην πτέρυγα της. Από την καταστροφή σώθηκε σαν από θαύμα την τελευταία στιγμή. Μεταφέρθηκε αμέσως στο αναρρωτήριο για τις πρώτες βοήθειες και για μερικές μέρες παρέμεινε στο χώρο προσωρινά. Το προσωρινό βοήθησαν να γίνει μόνιμο, ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες ότι η θείτσα-Τατιάνα στο παρελθόν είχε σπουδάσει Ιατρική. Ο Διοικητής των φυλακών βρήκε την ευκαιρία να πετύχει πολλά, χρίζοντας την δύστυχη γυναίκα νοσοκόμα. Απομόνωσε την πηγή των αντιδράσεων λόγω της απροσδιοριστίας του φύλου της, επάνδρωσε το αναρρωτήριο έστω και τυπικά και το σπουδαιότερο είχε ένα κελί επιπλέον μιας και το πάχος της θείτσας-Τατιάνας δεν άφηνε περιθώρια για συγκατοίκηση, όσο βρισκόταν στην πτέρυγα. Οι φήμες την ήθελαν ασκούμενη παιδίατρο. Όταν όμως ήταν στην ειδικότητα, ακούστηκε πως ξυλοκόπησε ζωηρό ασθενή όταν ενοχλήθηκε από το συνεχές κλάμα του. Το τελευταίο της στέρησε κάθε ελπίδα να ακολουθήσει το όνειρο της με αποτέλεσμα να το ρίξει στο ποτό και στα χάμπουγκερς. Το βάρος της αυξήθηκε σε βαθμό που να μην μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί με άνεση και το ποτό κατέστρεψε ότι μπορούσε να χαρακτηριστεί έκφραση θηλυκότητας στο πρόσωπο της.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 6o

Αυτός ήταν ο δεσμοφύλακας Χρήστος και έτσι όπως περιέγραψα έμελλαν να εξελιχθούν οι σχέσεις μας. Είναι μοιραίο όποτε οι άνθρωποι συγχρωτίζονται, με το ζόρι ή με δική τους συναίνεση και επιθυμία, να αλλάζουν. Με τον καιρό η πανταχού παρούσα εντροπία και το κοινό συμφέρον και ανάγκη αμβλύνει και τις πιο διακριτές διαφορές δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο ομάδες με ομοιόμορφη συμπεριφορά και δυναμική. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά σε όλες τις μορφές και εντάσεις. Είναι γνωστή η αλληλεγγύη ανάμεσα στους στρατευμένους αλλά το ίδιο εύκολα μπορεί να εξηγηθεί η οικογενειακή συνοχή και αρμονία. Μέσα σε τέτοιες κοινωνικές ομάδες τα συνηθισμένα και αυτονόητα πολλές φορές ξεπερνιούνται όπως ξεπεράσαμε εγώ και ο Χρήστος την ενδογενή απόσταση ανάμεσα στους κρατούμενους και δεσμοφύλακες. Το κοινό συμφέρον και ανάγκη ήταν αρκετό να γεφυρώσει αυτήν την απόσταση από την μια στιγμή στην άλλη.
Αυτά σκεπτόμουν όσο διέκρινα την φιγούρα του να πλησιάζει προς το κελί μου. Παρόλο το αδιάφορο του βαδίσματος διέκρινα μια συγκρατημένη ανυπομονησία να τον πλημμυρίζει. Όταν μάλιστα έφτασε επιτέλους στο ύψος μου η ανυπομονησία του έγινε χείμαρρος ασυγκράτητος:
-Βρε μαλάκα ετοιμάσου να χεστούμε στο τάλιρο. Μόλις μας προέκυψε τεφαρίκι. Μια σούπερ γκόμενα βρίσκεται στην «αίθουσα υποδοχής» για τα «τυπικά».
Κατάλαβα αμέσως πως η νεοσύλλεκτη που ανέφερε ο Χρήστος ήταν η δική μου Πασχαλιά και το άκουσμα των λεγομένων του μου δημιούργησε ένα κύμα ζήλιας και απόγνωσης. Τα «τυπικά» ήταν μια διαδικασία που η παρακολούθηση της είχε έξτρα χρέωση και εμπορευσιμότητα. Είχαμε φροντίσει να τοποθετήσουμε κρυφές κάμερες με τέτοιο τρόπο και σύστημα που να μας εξασφαλίσει ένα σίγουρο πενηντάλεπτο χωρίς να υπολογίσουμε τις διαφημίσεις και διάφορα μηνύματα. Τα «τυπικά» περιελάμβαναν γδύσιμο, εντελλεχή εξέταση φυσικών κρυπτών για ναρκωτικά κυρίως και στο τέλος, πριν οι κρατούμενοι φορέσουν την ομοιόμορφη αμφίεση της φυλακής, η διαδικασία των λουτρών. Ένα πακέτο που ισοδυναμούσε σε εισπράξεις, με τα συνηθισμένα «γυρίσματα» ενός ολόκληρου μήνα. Φαντάστηκα την σκηνή που η αγαπημένη μου Πασχαλιά γινόταν ακούσια πρωταγωνίστρια σε αυτό το παράλογο σκηνικό και μελαγχόλησα.
-Πήρα άδεια για πάρτη σου. Θέλω τις καλλίτερες λήψεις και αν τα καταφέρουμε θα είμαστε έτοιμοι να κατακτήσουμε την αγορά ολοκληρωτικά.
-Κοίτα Χρήστο, είπα με βαριά καρδιά. Θα σε βοηθήσω αλλά θέλω μετά από όλα αυτά, να φροντίσεις να δω την θείτσα-Τατιάνα. Θέλω να εξασφαλίσεις την παραμονή μου στο αναρρωτήριο για τουλάχιστον μια μέρα.
-Έγινε ρε μαλάκα. Αλλά τι έπαθες. Για να θέλεις συνάντηση με την γριά, κάτι σε απασχολεί. Πρόσεχε γιατί δεν στέκει καλά τον τελευταίο καιρό. Χθες μου ζήτησε να …βάλω σήτα στο παράθυρο του ιατρείου γιατί.. ακούς… είδε φίδια να ανεβαίνουν τον τρίμετρο τοίχο.
Γέλασε πνιχτά και συνέχισε.
-Δεν θα σου συνιστούσα να την επισκεφτείς αυτές της μέρες.
-Δεν πειράζει Χρήστο, πιστεύω πως θα βρω τρόπο να επικοινωνήσω μαζί της.
Η θείτσα-Τατιάνα ήταν………