-Έλα, τελείωνε ετοιμάσου. Ο Χρήστος ανυπόμονα μου έκανε νεύμα να βιαστώ. Όσο αργά κυλούσε ο χρόνος όλο το προηγούμενο βράδυ τόσο γρήγορα έπρεπε να γίνουν όλα τα επόμενα λεπτά.-Μα πρέπει να φάω το πρωινό μου, μούγκρισα με αγανάκτηση.
-Θα στο φέρω εγώ στο «στούντιο».
Το «στούντιο» ήταν ένα μικρό δωμάτιο από όπου διηύθυνα κάθε φορά το σόου. Εξοπλισμένο με υπολογιστές, κάμερες, οθόνες, όλα τελευταία λέξη της τεχνολογίας, βρίσκονταν στην άλλη πλευρά της πτέρυγας και ο Χρήστος φρόντιζε να με μεταφέρει εκεί λίγα λεπτά πριν το πρωινό συσσίτιο. Όταν είχαμε καινούργια φουρνιά από κρατούμενες κατάφερνα να παραμένω εκεί μέχρι αργά το βράδυ. Ποτέ δεν έμαθα πως ο Χρήστος κάλυπτε την απουσία μου, αλλά πάντα περνούσα απαρατήρητος όσο βρισκόμουν μέσα εκεί.
Άνοιξε την σιδερένια πόρτα και με έσπρωξε έξω. Κατεβήκαμε τα πρώτα σκαλιά και προχωρήσαμε στον μακρύ διάδρομο. Το κτήριο, βυζαντινό φρούριο σε απόκρημνο νησί είχε κτισθεί την περίοδο του Ιουστινιανού με σκοπό να φυλακιστούν οι συμμετέχοντες στην «Στάση του Νίκα». Σύμφωνα με τους υπεύθυνους θα έκλεινε σύντομα και θα μας μετάφεραν σε άλλη φυλακή, λόγω παλαιότητας της κατασκευής. Υποσχέσεις των τελευταίων χρόνων που δυνάμωναν πριν από κάθε εκλογική περίοδο και έσβηναν απότομα μετά το άνοιγμα της κάλπης. Η αλήθεια είναι πως λειτουργικά κόστιζε αρκετά αλλά το όλο ζήτημα κολλούσε στο γεγονός της άρνησης των άλλων σωφρονιστικών ιδρυμάτων να «φιλοξενήσουν» την αφρόκρεμα των καταδίκων της επικράτειας. Έτσι με τον καιρό η ερήμωση του χώρου και η ανθρώπινη δραστηριότητα διαμόρφωναν ένα ιδιόρρυθμο περιβάλλον. Ιδιόρρυθμο όπως ασυνήθιστο όπως είναι να βλέπει κανείς μια μισογκρεμισμένη φυλακή από όπου κανείς δεν μπορούσε να αποδράσει. Αυτό δικαιολογείτο από το ότι η θάλασσα φιλοξενούσε πάντα ισχυρά ρεύματα που οδηγούσαν σε βαθιές καταβόθρες. Έτσι όσοι είχαν αποτολμήσει να δραπετεύσουν δεν κατάφερναν να επιπλεύσουν περισσότερο από δέκα λεπτά πριν τα κρύα και ισχυρά ρεύματα τους παρασύρουν στην άβυσσο. Η επικοινωνία γινόταν με μεγάλα σκάφη που μπορούσαν να αντέξουν την μανία της φύσης.
Βαδίσαμε με ταχύ βήμα τα τελευταία μέτρα. Μετά από τα ουρητήρια και λίγο πριν φτάσουμε στο ύψος του ιατρείου υπήρχε ένα δωμάτιο όπου ο παπά-Γιάννης, ο παπάς με τα περίεργα κυρήγματα που λειτουργούσε στην Μητρόπολη , έκανε εξομολόγηση. Η εβδομαδιαία άφιξη του στην φυλακή ενδιέφερε πολλούς, μιας και ήταν κοινό μυστικό ο πραγματικός λόγος της επίσκεψης του. Η ιστορία του παπά-Γιάννη ήταν παρόμοια με αυτή της θείτσας-Τατιάνας. Διάσημος παθολόγος με περγαμηνές απέδειξε πόσο καθοριστικό ρόλο μπορεί να παίξει στην ζωή ενός άνδρα η εμφάνιση μιας μοιραίας γυναίκας. Η Άννα γυναίκα-δηλητήριο εμφανίσθηκε ξαφνικά στην ζωή του μια καλοκαιρινή νύχτα. Έκτοτε τα νήματα που είχε πλέξει επιδέξια γύρω του έγιναν βρόγχος σφικτός για την ζωή και την καριέρα του γιατρού. Γνωρίζοντας την ομορφιά και σαγήνη του παρουσιαστικού της και το κυριότερο τον τρόπο να την προβάλλει στους άλλους κατάφερε σε μια νύχτα να κάνει τον γιατρό άβουλο υποτακτικό της. Ο Γιάννης δούλευε σε ένα τεράστιο Κέντρο Υγείας και ήταν ο υπεύθυνος διάθεσης και διακίνησης των οπιούχων ουσιών και σκευασμάτων. Ή ιδιότητα αυτή……
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου