Ήταν μια ιδιαίτερα κρύα νύχτα του Οκτώβρη. Αναπηδώντας ελαφρά για να διατηρήσω τα άκρα μου ζεστά, έβριζα την τύχη και τον …κακό μου τον καιρό, στην κυριολεξία. Οι προηγούμενες μέρες ήταν οι θερμότερες της τελευταίας δεκαετίας, μα σήμερα η θερμοκρασία έκανε βουτιά δεκαπέντε ολόκληρους βαθμούς. Όλοι, εκτός από μένα, στην νότια πτέρυγα δέχτηκαν την αναπάντεχη δροσιά με χαρά και ανακούφιση. Εμένα όμως απασχολούσε περισσότερο η υγρασία. Όχι αυτή της ατμόσφαιρας, μα εκείνη που μοιραία και αμετάκλητα άρχισε να συσσωρεύεται στα …εν λειτουργία γυναικεία ντους. Είναι δε επιστημονικά και εμπειρικά τεκμηριωμένο πως όσο περισσότερο έπεφτε το κρύο τόσο περισσότεροι υδρατμοί γέμιζαν τα αποδυτήρια από το ζεστό νερό που ακουμπούσε στους παγωμένους τοίχους. Το φαινόμενο επίσημα ονομάζεται «θερμική γεφύρωση». Αυτό που εμένα με απασχολούσε δεν ήταν ο τίτλος μα οι συνέπειες και η επίδραση τους στο γενεσιουργό ερέθισμα της μιας και μοναδικής σεξουαλικής μου απόλαυσης: Της παρατήρησης γυμνών γυναικείων κορμιών καθ’ όλη τη διάρκεια της σωματικής περιποίησης και καθαριότητας τους. Το ρόλο του δίαυλου εκτόνωσης, της έστω και αλλόκοτης, λίμπιντο μου έτυχε να παίξει μια τυχαία οπή που με την πάροδο του χρόνου κατάφερα να αυξήσω τις διαστάσεις και προσβασιμότητα, για προφανείς λόγους . Πράξη υγιεινής η καθαριότητα του σώματος που αν και έπρεπε να είναι καθημερινή, η ανάγκη για οικονομικές περικοπές οδήγησε στην πρακτική σύμφωνα με την οποία τα λουτρά έπρεπε να λειτουργούν μια και μόνο φορά την βδομάδα ανεξάρτητα των εκάστοτε καιρικών συνθηκών και καταστάσεων. Έτσι η σημερινή μέρα λίγα είχε να προσφέρει στο πάθος μου. Και αν προσθέσω πως ο μακροχρόνιος εγκλεισμός μου γιγάντωσε αυτό το πάθος σε σημείο που σταδιακά να αντικαταστήσει την φυσιολογική σεξουαλική μου δυναμική, γίνεται κατανοητό το μέγεθος της απογοήτευσης μου.Έκανα μια τελευταία επόπτευση μιας και διαφαινόταν πως η αρρωστημένη τελετουργία έφτανε στο τέλος της, όταν ξαφνικά αισθάνθηκα το δυνατό σφίξιμο στον αριστερό καρπό του χεριού μου, από χαρακτηριστική λαβή ακινητοποίησης του πίσω από την ράχη μου. Πήγε να μου ξεφύγει βλαστήμια από τον πόνο που ένοιωσα, μα πρόλαβε μια τραχιά φωνή να με κάνει να αναπηδήσω εκθέτοντας ακόμη περισσότερο τον δύσμοιρο καρπό μου στο πόνο.
-Τι κάνεις ρε μαλάκα εδώ πέρα;
Η αλήθεια είναι πως πράγματι δεν γνώριζε αυτός που με ρωτούσε τι έκανα, μιας και η στάση του κορμιού μου κάλυπτε εξ ολοκλήρου την οπή μέσα από την οποία γινόμουν κοινωνός της ξεχωριστής εκείνης στιγμής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου