Tο πρόσωπο της ήταν χαρακωμένο από την κούραση και την αϋπνία, έτσι όπως έδειξε δρασκελίζοντας το κεφαλόσκαλο. Τα χέρια μου έτρεμαν και πάνω στην νευρικότητα μου, άφησα άθελα να γλιστρήσει το τεχνητό συμπλήρωμα της αδειανής οφθαλμική μου κόγχης. Διαγράφοντας την τροχιά που του επέβαλε η πανταχού παραμονεύουσα βαρύτητα, προσγειώθηκε αναπηδώντας στον αριστερό ώμο του μακάρια κοιμώμενου «συντρόφου» και κυλώντας γλίστρησε πίσω από το λεκιασμένο μαξιλάρι του. Με ένα σάλτο βρέθηκα στο έδαφος και βιαστικά έχωσα το χέρι να το πιάσω πριν χαθεί στο πίσω μέρος της κουκέτας.Όταν τελικά κατάφερα να το ανασύρω, όντας χωμένο πίσω από το συρμάτινο σομιέ, το νυσταγμένο σούρσιμο της πρωινής βάρδιας επιβεβαίωνε αυτό που ο ήλιος είχε εδώ και λίγα λεπτά αρχίσει να μου γνωστοποιεί μέσα από το καγκελωτό παραπέτασμα του κελιού μου: τον ερχομό της καινούργιας μέρας. Έφερα το καθρεπτάκι έξω από τα κάγκελα της πόρτας ώστε να μπορώ να παρατηρώ με όση ευκρίνεια μου επέτρεπαν οι διαστάσεις του, όσα εξελίσσονταν στον εσωτερικό χώρο. Χάρηκα όταν εντόπισα τον δεσμοφύλακα Χρήστο να πλησιάζει την πτέρυγα μου και ο ήχος από το χτύπημα του κλομπ πάνω στα κάγκελα μαρτυρούσε πως δεν θα αργούσε να φτάσει στο ύψος μου.
Ο Χρήστος…..Νέος, ωραίος και γεροδεμένος. Το όνειρο κάθε γυναικείας ψυχής. Είχαν πολλά ακουστεί για κάποιους δεσμοφύλακες που έκαναν χρήση της εξουσίας τους για να χορτάσουν τις σεξουαλικές και σαδιστικές φαντασιώσεις τους, μα για τον Χρήστο που η γοητεία του έκανε την εξουσία περιττή δεν είχε ακουστεί ποτέ τίποτε. Έτσι είχε την φήμη ψυχρού απαθούς, ατόμου γενικά χωρίς αισθήματα και κενό πάθους. Την ίδια εντύπωση είχα και ‘γω μέχρι την στιγμή που η τύχη διάλεξε αποκλειστικά εμένα να διαπιστώσω πως τίποτε δεν είναι πάντα όπως φαίνεται να είναι και ακόμη περισσότερο πως τίποτε δεν μένει κρυφό για πολύ, ακόμη και σε αυτό το γεμάτο αποκλεισμούς περιβάλλον:
Ήταν μια ιδιαίτερα κρύα νύχτα του Οκτώβρη. Αναπηδώντας ελαφρά για να διατηρήσω τα άκρα μου ζεστά……..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου