Ο ΥΖΙ-3430 έχει επισκεπτήριο, επαναλαμβάνω ο ΥΖΙ στην κεντρική πύλη.-Α δεν σου είπα μαλάκα…Η γυναίκα σου έχει έρθει να σε δει, είπε ο Χρήστος χωρίς να κάνει καμιά προσπάθεια να κρύψει ένα ειρωνικό χαμόγελο.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2
Το όνειρο
Η γυναίκα μου; Η Ελένη εδώ πέρα; Τι να συνέβαινε άραγε;
Παράτησα το μοντάζ στην μέση και πριν προλάβει ο «εργοδότης» μου να πει κουβέντα είχα δρασκελίσει την έξοδο του «στούντιο». Φανταζόμουν το χαμόγελο του παγωμένο και μια ανάσα ικανοποίησης γέμιζε τα πνευμόνια μου.
Δρασκέλισα με βιάση την απόσταση που χώριζε το κάτω διάζωμα από την αίθουσα επισκεπτηρίου γεμάτος με σκέψεις και αναμνήσεις:
"-Μ’ αγαπάς;
-Μα βέβαια, αλλά λιγότερο από ότι με αγαπάς εσύ. "
Πέτρινα χρόνια, τα χρόνια της γνωριμίας μας και ακόμη πιο πέτρινα όταν αποφασίσαμε να μοιρασθούμε ευθύνες και αναπνοές. Την Ελένη την γνώρισα σε ένα αναμορφωτήριο. Εγώ στη αντρική πτέρυγα μετά από την σύλληψη μου για μικροκλοπές και εκείνη στην αντίστοιχη γυναικεία κατηγορούμενη ως συμμετέχουσα σε τρομοκρατική ομάδα.
Το βαλς του έρωτα μας κτισμένο σε ένα μπουκέτο από νοήματα και ματιές από αντικριστά παράθυρα. Μετά ήρθαν τα γράμματα. Στην αρχή διστακτικά, μετρημένα, απρόσωπα, έγιναν στη συνέχεια χειμαρρώδη, αποκαλυπτικά και στο τέλος απαιτητικά, ανυπόμονα.
Η ανυπομονησία, βουνό που θέριευε όσο περνούσε ο καιρός, έγινε χιονοστιβάδα όταν βρεθήκαμε συμπτωματικά έξω από το γραφείο του διευθυντή των φυλακών. Για μένα η Ελένη, μέχρι εκείνη την στιγμή δεν ήταν παρά μια φιγούρα ιδωμένη από τα πενήντα μέτρα με μιλιά χωρίς χροιά, όσο εκφραστικά και αν συνήθιζε να γράφει στην αλληλογραφία της. Τρόμαξα και δείλιασα όταν προσπάθησα να γεφυρώσω το χάσμα ανάμεσα στο φάντασμα του νου και στην πραγματικότητα της παρουσίας της. Τα χείλη μου στεγνά από την φλόγα που μου ‘καιγε τα σωθικά και τον πόθο που ανέδιδαν τα λαχανιασμένα στήθη της.
Η κοινωνία έκανε το χρέος της κρατώντας μας απομονωμένους από τον έξω κόσμο μέχρι ο τελευταίος να κατάφερει να πάρει μια ανάσα. Όταν η απομόνωση πήρε τέλος, προδομένοι από την αφέλεια που χαρακτηρίζει τα νιάτα, παλέψαμε να κερδίσουμε ξανά την επιστοσύνη της . Συμβιβασμός και αποδοχή ο γάμος μας και δούρειος ίππος τα τρία παιδιά, για την ανατροφή των οποίων μας διάλεξε. Συναινέσαμε σε αρκετά θέματα, αλλά κατορθώσαμε να κρατήσουμε τα περισσότερα δικά μας. Φαίνεται πως η κοινωνία ικανοποιήθηκε και μας άφησε να απολαύσουμε τον έρωτα μας, βέβαια για όσο καιρό δεν προκαλούσαμε την προσοχή της. Εγώ βρήκα δουλειά σε λιγνιτωρυχείο, τίμια δουλειά, αλλά εκείνη έστω και χαλαρά δεν έχασε την επαφή της από την ομάδα της.
Το όνειρο
Η γυναίκα μου; Η Ελένη εδώ πέρα; Τι να συνέβαινε άραγε;
Παράτησα το μοντάζ στην μέση και πριν προλάβει ο «εργοδότης» μου να πει κουβέντα είχα δρασκελίσει την έξοδο του «στούντιο». Φανταζόμουν το χαμόγελο του παγωμένο και μια ανάσα ικανοποίησης γέμιζε τα πνευμόνια μου.
Δρασκέλισα με βιάση την απόσταση που χώριζε το κάτω διάζωμα από την αίθουσα επισκεπτηρίου γεμάτος με σκέψεις και αναμνήσεις:
"-Μ’ αγαπάς;
-Μα βέβαια, αλλά λιγότερο από ότι με αγαπάς εσύ. "
Πέτρινα χρόνια, τα χρόνια της γνωριμίας μας και ακόμη πιο πέτρινα όταν αποφασίσαμε να μοιρασθούμε ευθύνες και αναπνοές. Την Ελένη την γνώρισα σε ένα αναμορφωτήριο. Εγώ στη αντρική πτέρυγα μετά από την σύλληψη μου για μικροκλοπές και εκείνη στην αντίστοιχη γυναικεία κατηγορούμενη ως συμμετέχουσα σε τρομοκρατική ομάδα.
Το βαλς του έρωτα μας κτισμένο σε ένα μπουκέτο από νοήματα και ματιές από αντικριστά παράθυρα. Μετά ήρθαν τα γράμματα. Στην αρχή διστακτικά, μετρημένα, απρόσωπα, έγιναν στη συνέχεια χειμαρρώδη, αποκαλυπτικά και στο τέλος απαιτητικά, ανυπόμονα.
Η ανυπομονησία, βουνό που θέριευε όσο περνούσε ο καιρός, έγινε χιονοστιβάδα όταν βρεθήκαμε συμπτωματικά έξω από το γραφείο του διευθυντή των φυλακών. Για μένα η Ελένη, μέχρι εκείνη την στιγμή δεν ήταν παρά μια φιγούρα ιδωμένη από τα πενήντα μέτρα με μιλιά χωρίς χροιά, όσο εκφραστικά και αν συνήθιζε να γράφει στην αλληλογραφία της. Τρόμαξα και δείλιασα όταν προσπάθησα να γεφυρώσω το χάσμα ανάμεσα στο φάντασμα του νου και στην πραγματικότητα της παρουσίας της. Τα χείλη μου στεγνά από την φλόγα που μου ‘καιγε τα σωθικά και τον πόθο που ανέδιδαν τα λαχανιασμένα στήθη της.
Η κοινωνία έκανε το χρέος της κρατώντας μας απομονωμένους από τον έξω κόσμο μέχρι ο τελευταίος να κατάφερει να πάρει μια ανάσα. Όταν η απομόνωση πήρε τέλος, προδομένοι από την αφέλεια που χαρακτηρίζει τα νιάτα, παλέψαμε να κερδίσουμε ξανά την επιστοσύνη της . Συμβιβασμός και αποδοχή ο γάμος μας και δούρειος ίππος τα τρία παιδιά, για την ανατροφή των οποίων μας διάλεξε. Συναινέσαμε σε αρκετά θέματα, αλλά κατορθώσαμε να κρατήσουμε τα περισσότερα δικά μας. Φαίνεται πως η κοινωνία ικανοποιήθηκε και μας άφησε να απολαύσουμε τον έρωτα μας, βέβαια για όσο καιρό δεν προκαλούσαμε την προσοχή της. Εγώ βρήκα δουλειά σε λιγνιτωρυχείο, τίμια δουλειά, αλλά εκείνη έστω και χαλαρά δεν έχασε την επαφή της από την ομάδα της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου