Ήταν η πανσέληνος του φθινοπώρου που, μέσα από το μικρό παράθυρο, τράβηξε την προσοχή μου. Άναψα τσιγάρο και βάλθηκα να στέλνω δακτυλίδια καπνού στο ταβάνι. Από το μέρος που καθόμουν μπορούσα να παρατηρώ τις απέναντι ακτές πέρα από το χρυσό, χάρη στο φως του φθινοπωρινού φεγγαριού, κανάλι θάλασσας. Τα λιγοστά φωτάκια που στόλιζαν τις δαντελωτές ακτές πρόδιδαν την ύπαρξη μικρής πόλης. Την ήξερα αυτή την πόλη, ή τουλάχιστον είχα την αίσθηση πως την γνωρίζω. Πάει πολύς καιρός από την τελευταία μέρα, λίγο πριν με σπρώξουν στο ταχύπλοο που θα με οδηγούσε στο Νησί. Η εικόνα που κουβαλούσα μέσα μου απ αυτή την πόλη, ήταν ένα ξανθό κοριτσάκι με κατακόκκινα μάγουλα. Είχε στυλώσει το βλέμμα πάνω μου και κάθε λογικός άνθρωπος θα ήξερε τι τράβηξε την προσοχή ενός μικρού κοριτσιού από την εμφάνιση ενός καταδίκου. Εγώ όμως ένοιωθα πως η ματιά της δεν στεκόταν στις βαριές και θορυβώδεις αλυσίδες, στο σκληρό και αξύριστο πρόσωπο μου αλλά έκανε αγωνιώδεις προσπάθειες να εισβάλλει μέσα στο μυαλό μου. Αυτή η εικόνα ορμούσε από την μνήμη μου και γέμιζε τον νου το ίδιο έντονα και απρόβλεπτα, κάθε φορά που τύχαινε να κοιτάξω απέναντι στην ηπειρωτική χώρα.Με αυτές τις σκέψεις απορροφημένος, ξαφνιάστηκα όταν ο Χρήστος μπήκε στο «στούντιο» με ένα πλατύ χαμόγελο και υπερβολική για την ιδιοσυγκρασία του διάθεση. Το σόου έφτανε στο τέλος του και η επιτυχία του ήταν πέρα από κάθε αναμενόμενο. Οι παραγγελίες και οι αγορές χρόνου παρακολούθησης, διπλάσιες του συνηθισμένου μπλοκάρισαν το σύστημα όταν η διαδικασία «καλωσορίσματος» των νεοφερμένων είχε φτάσει στο τέλος της. Αυτές τις τελευταίες σκηνές, καταφέραμε να τις προωθήσουμε υπό μορφή συλλεκτικού CD, με πωλήσεις που άγγιζαν διαστάσεις πλατινένιου.
-Λοιπόν είσαι ευχαριστημένος; ρώτησα.
-Απόλυτα. Τα κέρδη μας έχουν φτάσει σε απίστευτα νούμερα. Να φαντασθείς πως κατάφερα να τραβήξω την προσοχή της Μαφίας που επιθυμεί να επενδύσει τεράστια ποσά και να συνεργασθεί μαζί μας.
-Αυτό μας έλειπε. Μουρμούρισα και αμέσως μετά είπα δήθεν αδιάφορα:
-Να πηγαίνω τώρα στο αναρρωτήριο, όπως συμφωνήσαμε.
-Λυπάμαι, αλλά δεν νομίζω ότι γίνεται. Τουλάχιστον για τώρα. Περιμένουμε τον Υπουργό Δικαιοσύνης και δεν μπορώ να σου επιτρέψω κάτι τέτοιο.
Κατά βάθος το περίμενα, οπότε δεν έδειξα την παραμικρή έκπληξη. Δεν ξέρω αν τα περί υπουργού ήταν αλήθεια, αλλά κάτι θα έδινε την ευκαιρία στον Χρήστο να αθετήσει την υπόσχεση του. Κατά βάθος ήξερε πως κάτι έτρεχε μέσα μου και πως η επιθυμία μου να επισκεφτώ την θείτσα είχε άμεση σχέση με την αλλαγή της στάσης μου. Για μένα η συμβουλή της είχε μεγάλη δύναμη και όποτε αναζητούσα την παρουσία της είχα σοβαρό σκοπό και λόγο να το κάνω.
Δεν είπα λέξη και συνέχισα με το μοντάζ των τελευταίων σκηνών όταν η μονότονη φωνή του φρουρού της κεντρικής πύλης ανήγγειλε:
-Ο ΥΖΙ-3430 έχει επισκεπτήριο, επαναλαμβάνω ο ΥΖ………………………
1 σχόλιο:
Φίλε μου. Το κείμενό σου είναι υπέροχο. Το ξέρεις δεν περιμένεις κανέναν να σου το πεί. Όμως ομολογώ πως δεν έχω διαβάσει όλες τις συνέχειες. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα το κάνω όσο πιό γρήγορα καταφέρω να βρώ χρόνο να το απολαύσω.
Ξέρεις είχα φυλακίσει και εγώ την ψυχή μου σε ένα κλουβί. Δεν έφταιξε κανείς Μόν- μου το είχα αποφασίσει..
Πρίν λίγο κοίταξα πίσω από μιά χαραμάδα φωτός. Είπα πως αν έπερνα τις διαστάσεις του σημείου (καθώς ορίζεται από την Ευκλείδιο γεωμετρία) θα τα κατάφερνα να περάσω έξω στο φως. Και έγινε.
βρήκα χιλιάδες πράγματα να με περιμένουν. Δεν προφτάνω να τελειώσω το ένα και ενσκήπτει το άλλο. Νιώθω λίγο σαν τους σκηνοθέτες του Ιταλικού Νεορεαλισμού. Που περίμεναν να πέσει ο Μουσολίνι..Όμως θα βρώ το χρόνο που μου χρειάζεται. Και για να διαβάσω το κείμενό σου και για να το κουβεντιάσω αν και εσύ θα το ήθελες. Οι ευχαριστίες σου είναι περιτές, Η απόλαυση είναι δική μου.
φίλε μου.
Δημοσίευση σχολίου