Με όλες αυτές τις σκέψεις στριμωγμένες στο μυαλό μου, κατρακύλησα τα τελευταία σκαλοπάτια που με χώριζαν από την αίθουσα του επισκεπτηρίου. Τότε ήταν που αντιλήφθηκα δυνατές φωνές και οχλοβοή από τον εξωτερικό χώρο της φυλακής. Πρέπει να ήταν οι ήχοι που από πολύ νωρίς ακούγονταν σε όλη την πτέρυγα του κελιού μου, πάνω από τον απόκρημνο βράχο της ανατολικής πλευράς του νησιού. Τότε, ο παφλασμός και η πληγωμένη βουή των κυμάτων που πάλευαν με την ανατομική ιδιαιτερότητα αυτού του τμήματος του νησιού, δεν άφηναν πολλά περιθώρια στο να τους αναγνωρίσω. Τώρα όμως μπορούσα να διακρίνω καλύτερα και να αντιληφτώ περισσότερα. Έτσι κοντοστάθηκα αφουγκραζόμενος, μιας και από κει που ήμουν δεν μπορούσα να έχω την παραμικρή οπτική μαρτυρία των όσων τύχαιναν εκεί έξω. Από όσα αποσπασματικά κατάφερα να αντιληφτώ, πρέπει να βρισκόταν σε εξέλιξη συλλαλητήριο από ένα μικρό αλλά αρκετά μαχητικό κοπάδι ανθρώπων. Δεν είχα πολύ χρόνο στην διάθεση μου για περισσότερη ανάλυση και συνέχισα τον δρόμο μου φορτωμένος ερωτηματικά και περιέργεια.
Δυο βήματα πιο πέρα διέκρινα την γνώριμη φιγούρα που κάποτε κυριάρχησε ολοκληρωτικά πάνω στο θυμοειδές και το επιθυμητικό της ύπαρξης μου. Προχώρησα προσποιητά σταθερά και αδιάφορα με τρόπο όμως που τελικά πρόδωσε την αναμφισβήτητη ταραχή μου. Πήρα όμως αναπάντεχα θάρρος και κοίταξα ίσια, παλεύοντας να πιάσω το βλέμμα της. Μόνο για ένα κλάσμα του χρόνου ένοιωσα το φως από το βάθος της ψυχής της να με πλημμυρίζει και αμέσως μετά οι σκόρπιες ρυτίδες γύρω από τα δυο αναμμένα κάρβουνα πλήθυναν με τέτοια ταχύτητα που γρήγορα το ανάγκασαν να σβήσει αναπάντεχα. Φρόντισα να κρυφτώ πίσω από το αμήχανο χαμόγελο που μου επέβαλε η αινιγματική σιωπή της πρώτης σαστιμάρας και αμέσως όλα επέστρεψαν στην λογική και το πρωτόκολλο της συνδιαλλαγής δυο καθημερινών ανθρώπων:
-Καλησπέρα
-Καλησπέρα
-Τι σε έφερε ως εδώ πέρα; Συμβαίνει κάτι με τα παιδιά;
Το τελευταίο ήταν προσχηματικό αντανακλαστικό και η ανησυχία προκάλυμμα μιας και δεν νοιαζόμουν ούτε στο παραμικρό για το μοναδικό κοινό σημείο που μπορεί ακόμη να μας συνέδεε.
-Μην ανησυχείς δεν κρύβει κάτι κακό η παρουσία μου. Αντίθετα, φέρνω καλά νέα για σένα!
Σκίρτησα για μια στιγμή, αφού κατάφερε να φτάσει εκεί που το μυαλό μου συνηθίζει να καταχωνιάζει ευχάριστες αναμνήσεις και προσδοκίες. Μα φευ, η συνέχεια ήταν τραγικά μη συμβατή με τις προσδοκίες μου αφού..
-Αλήθεια; Τι εννοείς;
-Θα άκουσες πως έχει προγραμματισθεί να σας επισκεφτεί ο υπουργός.
-Ο υπουργός;
Συνέχισε αδιαφορώντας για την απορία μου.
-Καλά δεν ακούς τις φωνές έξω;
-……..
Ανασήκωσα αδιάφορα τους ώμους μου. Αυτό μάλλον την εκνεύρισε μιας και δεν το περίμενε και την αιφνιδίασε. Ποτέ δεν της άρεσε να την αιφνιδιάζουν, πόσο μάλιστα που τώρα είχε το πρώτο χέρι. Έσμιξε τα φρύδια της και συνέχισε με τρόπο που πρόδιδε ότι όλα όσα είχε να πει θα τα έλεγε όσο πιο γρήγορα γινόταν χωρίς διακοπές και ότι δεν θα περνούσε σε περαιτέρω επεξηγήσεις.
Δυο βήματα πιο πέρα διέκρινα την γνώριμη φιγούρα που κάποτε κυριάρχησε ολοκληρωτικά πάνω στο θυμοειδές και το επιθυμητικό της ύπαρξης μου. Προχώρησα προσποιητά σταθερά και αδιάφορα με τρόπο όμως που τελικά πρόδωσε την αναμφισβήτητη ταραχή μου. Πήρα όμως αναπάντεχα θάρρος και κοίταξα ίσια, παλεύοντας να πιάσω το βλέμμα της. Μόνο για ένα κλάσμα του χρόνου ένοιωσα το φως από το βάθος της ψυχής της να με πλημμυρίζει και αμέσως μετά οι σκόρπιες ρυτίδες γύρω από τα δυο αναμμένα κάρβουνα πλήθυναν με τέτοια ταχύτητα που γρήγορα το ανάγκασαν να σβήσει αναπάντεχα. Φρόντισα να κρυφτώ πίσω από το αμήχανο χαμόγελο που μου επέβαλε η αινιγματική σιωπή της πρώτης σαστιμάρας και αμέσως όλα επέστρεψαν στην λογική και το πρωτόκολλο της συνδιαλλαγής δυο καθημερινών ανθρώπων:
-Καλησπέρα
-Καλησπέρα
-Τι σε έφερε ως εδώ πέρα; Συμβαίνει κάτι με τα παιδιά;
Το τελευταίο ήταν προσχηματικό αντανακλαστικό και η ανησυχία προκάλυμμα μιας και δεν νοιαζόμουν ούτε στο παραμικρό για το μοναδικό κοινό σημείο που μπορεί ακόμη να μας συνέδεε.
-Μην ανησυχείς δεν κρύβει κάτι κακό η παρουσία μου. Αντίθετα, φέρνω καλά νέα για σένα!
Σκίρτησα για μια στιγμή, αφού κατάφερε να φτάσει εκεί που το μυαλό μου συνηθίζει να καταχωνιάζει ευχάριστες αναμνήσεις και προσδοκίες. Μα φευ, η συνέχεια ήταν τραγικά μη συμβατή με τις προσδοκίες μου αφού..
-Αλήθεια; Τι εννοείς;
-Θα άκουσες πως έχει προγραμματισθεί να σας επισκεφτεί ο υπουργός.
-Ο υπουργός;
Συνέχισε αδιαφορώντας για την απορία μου.
-Καλά δεν ακούς τις φωνές έξω;
-……..
Ανασήκωσα αδιάφορα τους ώμους μου. Αυτό μάλλον την εκνεύρισε μιας και δεν το περίμενε και την αιφνιδίασε. Ποτέ δεν της άρεσε να την αιφνιδιάζουν, πόσο μάλιστα που τώρα είχε το πρώτο χέρι. Έσμιξε τα φρύδια της και συνέχισε με τρόπο που πρόδιδε ότι όλα όσα είχε να πει θα τα έλεγε όσο πιο γρήγορα γινόταν χωρίς διακοπές και ότι δεν θα περνούσε σε περαιτέρω επεξηγήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου