Please mind the gap!

Μπορεί να είμαι άυλο και άφυλο αλλά μπορώ να ονειρεύομαι πότε σα γυναίκα, πότε σαν άνδρας. Χθες ένοιωσα κάτι ανδρικό μέσα μου καθώς ονειρευόμουν και θέλω να το διηγηθώ:«Πιασμένος από την χειρολαβή του βαγονιού του Ηλεκτρικού ακούω αφηρημένα την μονότονη φωνή της υπαλλήλου να προειδοποιεί από τα μεγάφωνα: Please mind the gap!Λίγες ώρες νωρίτερα πέρασα αυτό το κενό με επιτυχία , χωρίς λαβωματιά και χωρίς να αφήσω ίχνη. Πέρασα στο μακρινό παρελθόν, γεμάτος περιέργεια, γεμάτος αμηχανία για να κλέψω κάτι από τα μάτια που με ζάλιζαν σε κάθε τους άγγιγμα, κάτι από τα μάτια που με ριγούσαν σε κάθε τους κάλεσμα. Σήμερα αυτά τα μάτια είχαν μια απορία για τα χρόνια που πέρασαν κρυμμένη πίσω από κούραση, ανυπομονησία και απελπισία. Δεν είχαν λάμψη, ούτε και φως να εκπέμψουν οπότε για πρώτη φορά μπόρεσα χωρίς κόπο να εισχωρήσω μέσα τους, για πρώτη φορά στη ζωή μου. Είδα ένα παλικάρι να περιμένει στην Εξαρχείων, σακατεμένο στο σώμα από την κούραση και την αϋπνία του πολύωρου ταξιδιού, μα με τα μάτια του έτοιμα να συλλάβουν την παραμικρή της κίνηση καθώς έστριβε από την οδό Μιαούλη. Άγρυπνος και ξαναμμένος μόνος εγώ στην γεμάτη από κόσμο πλατεία πέρναγα τρυφερά το μπράτσο μου από τον λαιμό της γέρνοντας τόσο όσο χρειαζόταν να βουτήξω σε αυτά τα μάτια σφραγίζοντας τα με ένα φιλί. Μα αυτά τα μάτια πλάι μου συνέχεια ξάγρυπνος και αναστατωμένος έκανα ένα γύρω την ζωή, για όσο χρόνο η άδεια ήθελε να μου επιτρέψει. Εικόνες, εικόνες, λέξεις, συναισθήματα, ρίγη στο κορμί και στο μυαλό μου. Όλα αυτά σαν μια ταινία με άγνωστους πρωταγωνιστές, μια ιστορία αγάπης μυστήρια πλημμυρισμένη με μυρωδιές άνοιξης, ιδρώτα νεανικού και απόγνωσης από φαντάρο στη σκοπιά του. -Please mind the gap! Ξανά η ίδια φωνή αυτή την φορά με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Στάση Αμπελοκήπων, και με το ζόρι απαγορεύω στην μνήμη μου να ξεφύγει, να δραπετεύσει. Όχι αυτό δεν θέλω να το νοιώσω πάλι, να το γευτώ ξανά. Είναι πολύ για μένα, πολύπλοκο για την κατάσταση που βρίσκομαι. Πάντα είμαι αναγκασμένος να περνάω από δω, βλέπεις δεν καταργούνται οι σταθμοί όταν μας πληγώνουν, αλλά σήμερα που είμαι ευαίσθητος σε κάθε πρόκληση από το παρελθόν, το νοιώθω εντονότερα. Βάζω τα δυνατά μου για να προσπεράσω το μπερδεμένο βήμα μου σε αυτές τις σκάλες που με βαριά καρδιά ανέβαινα κάθε πρωί για μια μαρτυρική παρτίδα πόκερ με τον θάνατο. Πανόρμου, Εθνική Άμυνα, Χολαργός...Please mind the gap! Μια νέα σταλιά από την ψυχή, ένα άλλο κομμάτι από την καρδιά μου. Καλοκαιρινά ξενύχτια φοιτητικά με ενδιάμεσες στάσεις σε αντικρινά μπαλκόνια. Αγια Παρασκευή......Δουκίσσης Πλακεντίας Please mind the gap! και κάτι καινούργιο. "Ο συρμός θα συνεχίσει προς Αεροδρόμιο" Ένας τελευταίος δρασκελισμός αυτή τη φορά στο μέλλον με προσοχή ανάμικτη με ανυπομονησία. Σε λίγο θα φανούν τα πρώτα κτίρια, η αιώνια λίμνη Χαλικοπούλου, λιμάνι όσων έζησαν πολλά χρόνια πίσω στο παρελθόν, λιμάνι σήμερα για όσους φτάνουν στο Νησί. Λιμάνι για μένα στην νέα μου ζωή που μπορεί να είχε αφετηρία 11 χρόνια πριν, μα μόλις που μετράει λιγοστά δευτερόλεπτα.»