ΤΟ ΕΞΟΧΙΚΟ

Είναι ακόμη πολύ νωρίς, όχι όμως τόσο για να προλάβω το πρώτο άγγιγμα του ήλιου πάνω από το καταπληκτικό αυτό μέρος, πάνω από το κτήμα μας. Αυτό όμως που με θλίβει αφάνταστα είναι πως το μικρό αυτό κομμάτι από την καρδιά μου βρίσκεται κάθε μέρα όλο και περισσότερο στα χέρια ανθρώπων που δεν έχουν μάθει να το σέβονται. Κομμάτι της καρδιάς του πεθερού μου, προίκα μοναδική, με κατέκτησε από νωρίς. Από όλους όσους γοητεύθηκαν από την, στέρφα κατά τ’ άλλα, αυτή γη εγώ πρέπει να ήμουν ο μόνος που γνώρισε το μεγαλείο της στιγμής όταν το φως αφού καβαλήσει τα αντικρινά βουνά, κατρακυλήσει μέσα από τα πανέμορφα πεύκα και κληματαριές και έρθει να ακουμπήσει στη γη όσων μόχθησαν παίρνοντας όσα έπρεπε να πάρουν χωρίς υπερβολές και ακρότητες. Τώρα ο άνθρωπος δεν κάνει έρωτα αλλά βιάζει. Δεν ξελαφρώνει, αλλά γυμνώνει κάθε φορά και περισσότερο την μάνα που τον γέννησε. Και ‘γω που έχω την ατυχία να βλέπω αυτόν τον τόπο όλο και πιο σπάνια, το πρώτο άγγιγμα της μέρας δεν μου φέρνει πάντα τα ίδια με το παρελθόν συναισθήματα, αλλά μα ολοένα και πιο έντονα την επιθυμία να φύγω, να σβήσω αυτό τον τόπο από την καρδιά μου. Με πνίγει η οργή, ανθρώπου που αδικείται, ανθρώπου που κάθε μέρα βρίσκεται όλο και περισσότερο αντιμέτωπος με την καταστροφή. Με πνίγει η θλίψη που μένω ανίσχυρος και ανίκανος να αντιδράσω. Μα περισσότερο από όλα με πνίγει η ντροπή γιατί ανάμεσα σε όλους αυτούς και όλο και πιο καθαρά βλέπω τον εαυτό μου, βλέπω τις συνήθειες μου, βλέπω την συνενοχή μου.

«Ξέρω πως τίποτε δεν είναι δικό μου

Εκτός από την σκέψη που ανεμπόδιστα

Κυλάει από την ψυχή μου.

Κι ακόμη κάθε όμορφη στιγμή

Που η καλή η μοίρα

Μ’ αφήνει ολόψυχα να χαρώ.»