ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΕΣ ΟΡΜΟΝΕΣ

Όσο περισσότερο σκέπτομαι, όσο περισσότερο αναζητώ και ερευνώ, τόσο μακρύτερα βρίσκομαι από την αλήθεια που ψάχνω. Συνέχεια παγιδευμένος στο σώμα μου, που ανελέητα κουρδίζεται από εκατοντάδες ρολόγια και φόρμουλες, είμαι γεμάτος ψευδαισθήσεις ότι μπορώ να αισθανθώ όπως ακριβώς αυτή τη στιγμή η πραγματικότητα μου βιώνει. Μα αλίμονο, η δεξαμενή με τα συναισθήματα φαίνεται να μπαίνει στο κόκκινο και όσο κι αν η λογική θέλει να πιστεύει ότι όσα είμαι και ελέγχω βρίσκονται ψηλά, αισθάνομαι δυστυχισμένος και χαμηλότερα από ποτέ. Συνήθως περιμένω έως το επόμενο πρωινό όταν με απογοήτευση αντιλαμβάνομαι πως όλα έγιναν και πάλι εξαίσια και πανέμορφα. Λέω με απογοήτευση μιας και ενόσω τίποτε δεν έχει αλλάξει έξω από εμένα, τα πάντα άλλαξαν μέσα μου και από το ναδίρ να ’μαι και πάλι στο ζενίθ. Καταραμένες ορμόνες και πρωτεΐνες, κάνετε ότι σας κατέβει χωρίς να με υπολογίζετε, χωρίς να ρίξετε μια ματιά στην λογική μου. Σαν μπαταρίες που αδειάζουν τα συναισθήματα μου, μπλοκάρουν κάθε λογική μου σκέψη. Και ενώ θα έπρεπε να ήμουν χαρούμενος για ότι ευχάριστο έχω στη διάθεση μου το αίσθημα «χαρά» μπαίνει στο κόκκινο, αδειάζει. Αντίθετα όταν μεγάλη δυστυχία γεμίζει την καρδιά μου, φτάνει η στιγμή που νοιώθω το αντίθετο και πιάνω τον εαυτό μου να διασκεδάσει με τις πληγές και τους πόνους που έρχονται αναπόφευκτα στον δρόμο μου. Γιατί να είμαστε προϊόντα μηχανής με ψευδαίσθηση λειτουργίας λογικού προγράμματος; Και το χειρότερο γιατί όσο περισσότερο λειτουργούμε αυτή τη μηχανή τόσο λιγότερη φαίνεται πως την ελέγχουμε και οδηγούμε;