Όλα στον κόσμο βρίσκονται σε ένα διαρκή κύκλο, από το νερό, τη μέρα, τις εποχές μέχρι ακόμη και την ψυχή. Το νερό γίνεται υδρατμός με την δύναμη του ήλιου, και ανεβαίνει ψηλά. Εκεί θα συναντήσει τη σκόνη που ο άνεμος άφησε νωρίτερα καθώς περνούσε. Κάθε κομματάκι σκόνης θα δεσμεύσει την υγρασία που μπορεί να σηκώσει, το μερίδιο από το νερό που μπορεί να αντέξει. Και όταν έρθει η ώρα, κολλημένοι και οι δυο, σκόνη και υγρασία, θα κατέβουν μαζί, κει από όπου ξεκίνησαν. Ένα μοναχικό ταξίδι προς τα πάνω χωριστά και μια επιστροφή με παρέα. Η ψυχή είναι σαν το νερό και το σώμα σαν τη σκόνη. Η ψυχή είναι παντού, όπως η υγρασία που γεμίζει τα πάντα. Κάθε άνθρωπος είναι ένα κομματάκι σκόνης που όταν γεννηθεί θα αποκτήσει το δικό του μερίδιο υγρασίας, την δική του ψυχή , μέρος του υγρού στοιχείο που τον περιβάλλει, τη δεξαμενή των ψυχών στο σύνολο τους. Κάποια στιγμή ο κύκλος θα κλείσει. Το σώμα και η ψυχή θα επιστρέψουν εκεί από όπου ξεκίνησαν, περιμένοντας μια νέα πνοή ανέμου, ένα νέο άγγιγμα του ήλιου να αρχίσει ένας καινούργιος κύκλος.Ο κύκλος της ζωής θα κινείται αδιάκοπα όσο φροντίζει η Φύση για το σώμα και ο Θεός, ο αόρατος σκηνοθέτης για μερικούς, για την ψυχή. Το σύμπαν είναι μια ατέλειωτη δεξαμενή ψυχών μια μεγάλη αποθήκη σωμάτων. Είναι ένα μέρος που είναι Αγάπη. Αγάπη, γιατί παντού υπάρχει ελευθερία. Δεν υπάρχει ιδιοκτησία και όλα είναι άναρχα ανακατεμένα και απροσδιόριστα. Η πρώτη ιδιοκτησία δημιουργείται στην γέννηση όταν το κάθε σώμα θα αποκτήσει ένα δικό της κομμάτι ψυχής. Ο άνθρωπος σε όλη την διάρκεια αυτού του "συνεταιρισμού" θα ονομάσει πολλά συναισθήματα αγάπη, ανάμνηση ασυνείδητη του παγκόσμιας, της συμπαντικής Αγάπης. Άλλοτε αυτά τα συναισθήματα μοιάζουν πολύ με την γνήσια, η μητρική αγάπη το περισσότερο, και άλλοτε είναι αποτυχημένα αντίγραφα της, σε διαφορετικό βαθμό και ένταση . Παρ όλη την αβεβαιότητα του συναισθήματος αυτού ο Άνθρωπος δεν σταματά ποτέ να αγαπά με όλες τις μορφές και τις εντάσεις που διαμορφώνουν οι συνθήκες. Φαίνεται πως έχει συνείδηση του από που προήλθε και πια είναι η αποστολή του. Από την άμετρη Ελευθερία ως την απόλυτη Κατοχή. Μια διαρκής μάχη, μια αγωνιώδης αναταραχή που πάντως έχει αποκτήσει το ομορφότερο όνομα που υπάρχει στον κόσμο. Τη λέμε Ζωή.
1 σχόλιο:
Παρ όλη την αβεβαιότητα του συναισθήματος αυτού ο Άνθρωπος δεν σταματά ποτέ να αγαπά με όλες τις μορφές και τις εντάσεις που διαμορφώνουν οι συνθήκες.
Πραγματικά η αγάπη είναι ένα αβέβαιο συναίσθημα μα, πιστεύω πως ο άνθρωπος σταματά κάποτε να αγαπά. Όχι να αγαπά γενικώς μα πως είναι δυνατό ν αλλάξει αισθήματα για ένα άτομο. Πιστεύω ακράδαντα πως μπορεί η αγάπη να ξεφτίσει,να περάσει στην αδιαφορία ακόμη ακόμη και στο μίσος.
Πάντως παρ όλες τις ενστάσεις μου οι σκέψεις σου μου άρεσαν.
Εύα
Δημοσίευση σχολίου