Λέγεται συρματόπλεγμα. Μπορεί να γίνει όσο λεπτό θέλουμε, όσο μακρύ επιθυμούμε και προπάντων προσφέρει πολλές και χρήσιμες εφαρμογές. Προστατεύει τις περιουσίες μας, ξεχωρίζει κράτη, ασφαλίζει την κοινωνία από όσους την υπονομεύουν. Παίρνει πολλά και ενδιαφέροντα σχήματα, βγαίνει και σε διάφορα χρώματα μα η μεγαλύτερη επιτυχία είναι ότι μπορούμε να του δώσουμε χρώμα….αόρατο.
Έτσι δεν μας προβλημάτισε δεν μας ανησύχησε, δεν μας ενόχλησε καθόλου όταν καταφέραμε να απλώσουμε χιλιόμετρα από δαύτο σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Τρίτος Κόσμος, πεινασμένα στόματα μαντρωμένα και στοιβαγμένα από την άλλη μεριά.
Έπειτα μας περισσεύει αρκετό από δαύτο να κλείσουμε και άλλους χώρους. Μετανάστες, ελπίδες χαμένες που ζητούν ελπίδα, ζωή, να αναπνεύσουν.
Μα ακόμη μας περισσεύει αρκετό από δαύτο να κλείσουμε και άλλους χώρους.
Ψυχές απομόνωση, άρνηση, καχυποψία.
Μα ακόμη μας περισσεύει αρκετό από δαύτο να κλείσουμε και άλλους χώρους.
Ιδέες, σκέψεις, απαγόρευση, απογοήτευση.
Συρματοπλέγματα παντού στις ψυχές, στους ανθρώπους, στις ιδέες. Ένας πλανήτης γεμάτος.
Μια πίεση που ολοένα αυξάνει.
Μα ακόμη και τώρα που έχουμε πολλά τοποθετήσει, μας περισσεύει αρκετό από δαύτο. Πρέπει να βρούμε και άλλους χώρους να κλείσουμε.
Πόσους ακόμη, ποιους άραγε και μέχρι πότε;
Ήδη υπάρχουν ρωγμές, παρατηρούνται ασυνέχειες όσο κι αν το σύστημα καραδοκεί, όσο κι αν έχει τα μέσα να επισκευάζει συνέχεια. Είναι πολλά τα χιλιόμετρα δεν προλαβαίνουμε όσο ανθεκτικά κι αν το φτιάξαμε.
Και τότε..
Έτσι δεν μας προβλημάτισε δεν μας ανησύχησε, δεν μας ενόχλησε καθόλου όταν καταφέραμε να απλώσουμε χιλιόμετρα από δαύτο σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Τρίτος Κόσμος, πεινασμένα στόματα μαντρωμένα και στοιβαγμένα από την άλλη μεριά.
Έπειτα μας περισσεύει αρκετό από δαύτο να κλείσουμε και άλλους χώρους. Μετανάστες, ελπίδες χαμένες που ζητούν ελπίδα, ζωή, να αναπνεύσουν.
Μα ακόμη μας περισσεύει αρκετό από δαύτο να κλείσουμε και άλλους χώρους.
Ψυχές απομόνωση, άρνηση, καχυποψία.
Μα ακόμη μας περισσεύει αρκετό από δαύτο να κλείσουμε και άλλους χώρους.
Ιδέες, σκέψεις, απαγόρευση, απογοήτευση.
Συρματοπλέγματα παντού στις ψυχές, στους ανθρώπους, στις ιδέες. Ένας πλανήτης γεμάτος.
Μια πίεση που ολοένα αυξάνει.
Μα ακόμη και τώρα που έχουμε πολλά τοποθετήσει, μας περισσεύει αρκετό από δαύτο. Πρέπει να βρούμε και άλλους χώρους να κλείσουμε.
Πόσους ακόμη, ποιους άραγε και μέχρι πότε;
Ήδη υπάρχουν ρωγμές, παρατηρούνται ασυνέχειες όσο κι αν το σύστημα καραδοκεί, όσο κι αν έχει τα μέσα να επισκευάζει συνέχεια. Είναι πολλά τα χιλιόμετρα δεν προλαβαίνουμε όσο ανθεκτικά κι αν το φτιάξαμε.
Και τότε..
Η Μαρία Αντουανέτα θα πάψει επιτέλους να νοιώθει μόνη της.
9 σχόλια:
Φίλε Φεγγάρι, πολύ εύστοχο. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι με μια αράδα λέξεις θα μπορούσε να περιγράψει κανείς τη ζωή όλων μας.
Να είσαι καλά και να έχεις πάντα τέτοιες εμπνεύσεις. Καλό απόγευμα gskastro
Φίλε gskastro, σε ευχαριστώ για το σχολιασμό. Το μήνυμα με χαροποίησε επίσης, μιας και μου φανέρωσε πως για όσα συρματοπλέγματα παλεύω να ξεπεράσω τον τελευταίο καιρό, βρήκα άξιους συνοδοιπόρους και συναγωνιστές. Καλό σου απόγευμα.
Καλησπέρα,
μου φαίνεται διαβάζω την σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.
Σε βρίσκω λίγο μελαγχολικό αλλά πολύ εύστοχο.
Καλό βράδυ
Καλησπέρα και σε σένα Κωνσταντινιά (με τα μεγάλα χέρια).
Ευτυχώς αυτή δεν είναι η σκοτεινή πλευρά, ούτε είναι μελαγχολία. Μελαγχολία έχω, όταν δεν ξέρω τι μου φταίει. Σήμερα ευτυχώς ξέρω πολύ καλά.
Καληνύχτα
"Φεγγάρι,,μάγια μούκανες..."
΄΄΄΄
"Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί,
ένα χελιδονάκι,
να πάει να χτίσει τη φωλιά
στου κήπου την κορομηλιά
κάτω απ το μπαλκονάκι..."
Μην εξαφανίζεσαι. Όσο συννεφιά και αν έχει βρήσκε τη χαραμάδα του ουρανού "να χτίσεις μιά φωλιά στου κήπου την κορομηλιά, κάτω απ. το μπαλκονάκι."
Αγαπητέ συνοδοιπόρε Fractal
ευχαριστώ για την πρόσκληση. Για να την δεχτώ, μένει να αποδείξω πως την δικαιούμαι. Μέχρι εκείνη τη στιγμή θάρχομαι συχνά πυκνά για καφέ στο μπαλκονάκι, ακόμα κι αν χαραμάδα δεν βρήσκω πουθενά.
Φεγγάρι μου. Πάντα θα ΄έρχομαι με τον ίδιο ύμνο στις γειτονιές του ουρανού που μένεις. "Φεγγάρι, μάγια μούκανες.." Ελπίζω πως τον ξέρεις αυτό τον ύμνο . Και θα σου εξομολογηθώ γιατί το τραγούδι αυτό το λέω ύμνο. Όταν γυρίζω από τις απογευματινες μου εξορμήσεις "με την τσάντα στους ώμους" και φτάνω στον κάμπο που είναι λίγο πριν μπώ στο χωριό, συνήθως έχει νυχτώσει. Ξαπλώνω πάντα μέσα σε ένα αλώνι (αν δεν ξέρεις τι είναι το αλώνι θα σου πω). Γεμίζω τους πνεύμονές μου αέρα και σιγά σιγά ο αέρας δραπετεύει από μέσα μου ψέλνοντας αυτό τον ύμνο σε σένα.. "Φεγγάρι μάγια μούκανες"
Φεγγάρι το τραπεζάκι στο μπαλκονάκι μου σε περιμένει. Είναι στρωμένο με άσπρο τραπεζομάντηλο για να μην φαίνονται τα σκουπίδια από τα γιασεμιά που με το παραμικρό φύσημα του αγέρα πέφτουν. ¨οσο για την κορομηλιά στην δική μου περίπτωση είναι λεμονιά.. Πάντα θα σε περιμένω εκεί...
Σε ευχαριστώ φίλε.
Είμαι φίλη
Δημοσίευση σχολίου