Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 15o

-Το γνωρίζω… ,δηλαδή το γνωρίζουμε και έχουμε έτοιμες λύσεις και πρωτόκολλα αντιμετώπισης αντικοινωνικών συμπεριφορών. Μην πάει το μυαλό σου σε λοβοτομές και ψυχότροπες καταστολές. Όμως αυτά δεν σε αφορούν. Άλλωστε είναι το εύκολο κομμάτι του όλου εγχειρήματος.
Τους τελείωσαν τα ποντίκια, σκέφτηκα και αμέσως μετά την ξαναρώτησα:
-Και πως ή ακόμη περισσότερο ποιος θα καθορίσει τι σημαίνει αναμενόμενη συμπεριφορά. Με τι κριτήρια θα αναγνωρισθεί τι είναι επικίνδυνο και αντίθετο του κοινωνικού κατεστημένου; Δεν είναι επικίνδυνα ντετερμινιστικό να τυποποιούμε συμπεριφορές και αντιδράσεις. Δεν νομίζεις πως δίνετε ένα ισχυρό «άλλοθι» σε κάθε μορφή εξουσίας να ελέγχει ανεμπόδιστα την ανθρώπινη διαφορετικότητα και να καταστέλλει χωρίς αντιδράσεις την ελευθερία του να είσαι ο εαυτός σου, όσο καταστροφικό και να αποβαίνει αυτό για το κοινωνικό σύνολο; Θυμάσαι το λόγο που μπήκες φυλακή τότε. Ξέρεις, τότε που γνωρισθήκαμε. Πως θα σου φαινόταν να είχες «πεισθεί» πως είναι παθολογικό να παίρνεις μέρος σε αντιπολεμικό συλλαλητήριο;
Βροχή οι ερωτήσεις μα όπως το περίμενα η Ελένη είχε, όπως πάντα, έτοιμες απαντήσεις.
-Γνωρίζω τα προβλήματα που μου αναφέρεις, μα πρέπει να σου πως δεν έχουμε σκοπό να κάνουμε επικίνδυνες γενικεύσεις. Σκοπεύουμε να περιορισθούμε στην παραβατικότητα που ομολογουμένως έχει να κάνει με κριτήρια που θα την προσδιορίζουν με ακρίβεια και σαφήνεια. Για να καταλάβεις μιλάμε για υλικό τέτοιο σαν αυτό που βρίσκεται εδώ, στο «Βράχο». Έχουμε με λίγα λόγια να κάνουμε μόνο με φυλακισμένους του ποινικού μητρώου.
Περιφρόνηση έκρυβαν τα τελευταία λόγια και ήταν το λιγότερο που χρειαζόταν να μου υπενθυμίσουν ότι υπάρχουν δυο ειδών φυλακισμένοι: Αυτοί που τους συνοδεύει η αποδοκιμασία της κόσμου και αυτοί που ο εγκλεισμός τους αποτελεί απόδειξη καταξίωσης για τους αγώνες τους. Ήξερα πως με το τελευταίο που μου πέταξε, ήθελε περισσότερο να με μειώσει και να μου υποδείξει τα όρια μου σε σχέση με κείνη. Εγώ όμως συνέχισα απτόητος.
-Και η κυβέρνηση τι λέει; Μη μου πεις πως δέχτηκε.
-Μα φυσικά και δέχτηκε. Η πολιτεία έψαχνε από καιρό κάποια αφορμή από τη μια να περικόψει δαπάνες και από την άλλη να δείξει ένα περισσότερο αντιαυταρχικό πρόσωπο και έτσι βρήκε στην πρόταση μας ενδιαφέρουσα. Βλέπεις, εκλογές πλησιάζουν και οι ψήφοι των νέων ψηφοφόρων είναι το ζητούμενο. Αν συνυπολογίσεις και την κατάσταση των φυλακών, που καθώς είναι μεσαιωνικής κατασκευής βρίσκονται συνεχώς στις διεκδικήσεις του Αρχαιολογικού, υπάρχει άμεση ανάγκη για μεταφορά σας αλλού.
Την κοιτούσα και προσπαθούσα να συγκρίνω κάθε λεπτομέρεια του προσώπου της με κείνη την εικόνα που πριν από χρόνια ήταν η κατάληξη της κάθε επιθυμίας, σκέψης και ελπίδας μου.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 14o

-Σε παρακαλώ άκουσε με προσεκτικά.Ότι έχω να σου πω δεν θα το επαναλάβω.
Φυσικά γνωρίζεις την οργάνωση στην οποία είμαι ενταγμένη. Μια από τις κλαδικές της οργάνωσης, η δική μου, έχει αναπτύξει μια καταπληκτική ιδέα.
Τα μάτια της φωτίσθηκαν για μια στιγμή και συνέχισε..
-Μια συντονισμένη προσπάθεια με στόχο την επανένταξη στην κοινωνία, ατόμων καταδικασμένων για σοβαρά αδικήματα. Η κεντρική ολομέλεια στην αρχή αντέδρασε θεωρώντας ότι κυνηγάμε χίμαιρες και ότι διακινδυνεύουμε την ενότητα της ομάδας. Εμείς παρουσιάσαμε λεπτομερή μελέτη του εγχειρήματος, σχεδιαζόταν τέσσερα ολόκληρα χρόνια, και αφού επενδύσαμε σε μια σειρά ατράνταχτα επιχειρήματα τελικά το Προεδρείο συναίνεσε πλήρως. Το πρώτο πράγμα που κάναμε, ήταν να βρούμε από πού θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε. Έπρεπε να επιλέξουμε μια φυλακή, ένα σημείο αναφοράς που να συγκεντρώνει τις περισσότερες προδιαγραφές και προαπαιτούμενα που είχαμε θέσει ευθύς εξ αρχής.
-Και που θα μπορούσατε να βρείτε ένα τέτοιο μέρος;
-Ο «Βράχος», το ξέρεις βέβαια καλά αυτό, είναι η «απόλυτη» φυλακή. Είναι ένα μέρος προορισμένο για τέτοια κατηγορία φυλακισμένων. Έτσι τον διαλέξαμε σαν σημείο αναφοράς. Ξεκινήσαμε λοιπόν να πιέζουμε την κυβέρνηση να δεχτεί τα αιτήματα μας:
Λευτεριά στους κρατουμένους και απόλυση τους υπό όρους, σύμφωνα με ένα συγκεκριμένο πλάνο και διαδικασία.
-Σαν σύνθημα ακούγεται αυτό. Εμάς μας ρώτησε κανείς; Είπαμε εμείς την γνώμη μας;
Με κοίταξε παραξενεμένη.
-Μπα από πότε αποκτήσατε επιλογές; Θέλεις δηλαδή να το διαπραγματευτούμε; Αν θες έχε τις αντιρρήσεις σου αλλά σε συμβουλεύω μην τις διατυπώσεις ποτέ μπροστά στο βιαστή του απέναντι κελιού ή τον επί μισθώσει δολοφόνο που βρίσκεται πιθανά στο ίδιο κελί με σένα.
Είχε πραγματικά δίκιο και δεν μου έμεινε άλλο παρά να κουνήσω συγκαταβατικά το κεφάλι μου.
-Συνέχισε, λοιπόν.
-Για να γίνω πιο συγκεκριμένη θέλουμε να φτιάξουμε κάτι σαν «πάρκο» από οικισμούς, με διακριτά επίπεδα αυτονομίας και ανεξαρτησίας. Οι κορυφαίοι οικισμοί θα είναι τόσο ανοικτοί και ελεύθεροι που δεν θα ξεχωρίζουν καθόλου από τον έξω κόσμο. Η θέση που θα έχει το κάθε μέλος μέσα στο «πάρκο», ο οικισμός δηλαδή στον οποίο θα ενταχθεί, εξαρτάται από το ιστορικό του και την κινητικότητα, θετική φυσικά, που θα επιδείξει.
-Μια καινούργια «Αυστραλία» δηλαδή.
-Όχι φυσικά. Η Αυστραλία αποτέλεσε την αποθήκη του δυτικού κόσμου. Χωρίς μελέτη, χωρίς προοπτική. Εσείς θα έχετε επιστημονική επιτήρηση……
-Να και ο Μεγάλος «Αδελφός».
-……και βοήθεια. Θα έχετε την δυνατότητα να σπουδάσετε, να ανοίξετε επιχειρήσεις, να αρχίσετε από την αρχή σε γερές βάσεις.-Και καλά εμένα με πείθεις. Πως θα πείσεις τον μανιακό δολοφόνο, τον ψυχοπαθή, τον πρεζάκια έμπορο ναρκωτικών, να αλλάξει αφού το πιθανότερο η συμπεριφορά του να είναι γραμμένη στο DNA του;

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 13o

Με όλες αυτές τις σκέψεις στριμωγμένες στο μυαλό μου, κατρακύλησα τα τελευταία σκαλοπάτια που με χώριζαν από την αίθουσα του επισκεπτηρίου. Τότε ήταν που αντιλήφθηκα δυνατές φωνές και οχλοβοή από τον εξωτερικό χώρο της φυλακής. Πρέπει να ήταν οι ήχοι που από πολύ νωρίς ακούγονταν σε όλη την πτέρυγα του κελιού μου, πάνω από τον απόκρημνο βράχο της ανατολικής πλευράς του νησιού. Τότε, ο παφλασμός και η πληγωμένη βουή των κυμάτων που πάλευαν με την ανατομική ιδιαιτερότητα αυτού του τμήματος του νησιού, δεν άφηναν πολλά περιθώρια στο να τους αναγνωρίσω. Τώρα όμως μπορούσα να διακρίνω καλύτερα και να αντιληφτώ περισσότερα. Έτσι κοντοστάθηκα αφουγκραζόμενος, μιας και από κει που ήμουν δεν μπορούσα να έχω την παραμικρή οπτική μαρτυρία των όσων τύχαιναν εκεί έξω. Από όσα αποσπασματικά κατάφερα να αντιληφτώ, πρέπει να βρισκόταν σε εξέλιξη συλλαλητήριο από ένα μικρό αλλά αρκετά μαχητικό κοπάδι ανθρώπων. Δεν είχα πολύ χρόνο στην διάθεση μου για περισσότερη ανάλυση και συνέχισα τον δρόμο μου φορτωμένος ερωτηματικά και περιέργεια.
Δυο βήματα πιο πέρα διέκρινα την γνώριμη φιγούρα που κάποτε κυριάρχησε ολοκληρωτικά πάνω στο θυμοειδές και το επιθυμητικό της ύπαρξης μου. Προχώρησα προσποιητά σταθερά και αδιάφορα με τρόπο όμως που τελικά πρόδωσε την αναμφισβήτητη ταραχή μου. Πήρα όμως αναπάντεχα θάρρος και κοίταξα ίσια, παλεύοντας να πιάσω το βλέμμα της. Μόνο για ένα κλάσμα του χρόνου ένοιωσα το φως από το βάθος της ψυχής της να με πλημμυρίζει και αμέσως μετά οι σκόρπιες ρυτίδες γύρω από τα δυο αναμμένα κάρβουνα πλήθυναν με τέτοια ταχύτητα που γρήγορα το ανάγκασαν να σβήσει αναπάντεχα. Φρόντισα να κρυφτώ πίσω από το αμήχανο χαμόγελο που μου επέβαλε η αινιγματική σιωπή της πρώτης σαστιμάρας και αμέσως όλα επέστρεψαν στην λογική και το πρωτόκολλο της συνδιαλλαγής δυο καθημερινών ανθρώπων:
-Καλησπέρα
-Καλησπέρα
-Τι σε έφερε ως εδώ πέρα; Συμβαίνει κάτι με τα παιδιά;
Το τελευταίο ήταν προσχηματικό αντανακλαστικό και η ανησυχία προκάλυμμα μιας και δεν νοιαζόμουν ούτε στο παραμικρό για το μοναδικό κοινό σημείο που μπορεί ακόμη να μας συνέδεε.
-Μην ανησυχείς δεν κρύβει κάτι κακό η παρουσία μου. Αντίθετα, φέρνω καλά νέα για σένα!
Σκίρτησα για μια στιγμή, αφού κατάφερε να φτάσει εκεί που το μυαλό μου συνηθίζει να καταχωνιάζει ευχάριστες αναμνήσεις και προσδοκίες. Μα φευ, η συνέχεια ήταν τραγικά μη συμβατή με τις προσδοκίες μου αφού..
-Αλήθεια; Τι εννοείς;
-Θα άκουσες πως έχει προγραμματισθεί να σας επισκεφτεί ο υπουργός.
-Ο υπουργός;
Συνέχισε αδιαφορώντας για την απορία μου.
-Καλά δεν ακούς τις φωνές έξω;
-……..
Ανασήκωσα αδιάφορα τους ώμους μου. Αυτό μάλλον την εκνεύρισε μιας και δεν το περίμενε και την αιφνιδίασε. Ποτέ δεν της άρεσε να την αιφνιδιάζουν, πόσο μάλιστα που τώρα είχε το πρώτο χέρι. Έσμιξε τα φρύδια της και συνέχισε με τρόπο που πρόδιδε ότι όλα όσα είχε να πει θα τα έλεγε όσο πιο γρήγορα γινόταν χωρίς διακοπές και ότι δεν θα περνούσε σε περαιτέρω επεξηγήσεις.