Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 5o

Γύρισα απότομα και η αγριεμένη έκφραση του Χρήστου, επιβεβαίωσε όσα κατάλαβα νωρίτερα από την χροιά της φωνής του. Παραμέρισα και έτσι αποκάλυψα το ένοχο μυστικό μου. Σαν γαϊτανάκι οι αποκαλύψεις έδωσαν η μια στην άλλη την σειρά τους καθώς μάθαινα με τη σειρά μου πως στο ίδιο «αγώνισμα» δεν ήμουν μοναδικός αθλητής. Από κείνη τη στιγμή πλέον στο σημείο εκκίνησης είχα και συναγωνιστή τον Χρήστο. Και καλά εγώ που η κοινωνία έκρινε πως ούτε τα φόντα, ούτε και την δεδομένη ελευθερία να αποδεικνύω φυσιολογικά τον ανδρισμό μου είχα, ο τέλειος Χρήστος με ποια λογική εισέβαλε στα μίζερα και ανθυγιεινά «σαλόνια» του τροποποιημένου οίκου ανοχής μου. Μυστήρια η ζωή. Άλλοι γυρνάνε με άδεια τεράστια καλάθια και άλλοι με αγωνία κλείνουνε τις μικροσκοπικές τους χούφτες που με το ζόρι συγκρατούν όσα οι πρώτοι αδιάφορα προσπερνούν. Η συνήθεια αυτή του δεσμοφύλακα δεν θα ήταν παρά μια μικρή λεπτομέρεια στην όλη ιστορία αν δεν συμπληρωνόταν επιδέξια και αποτελεσματικά από μια άλλη διάσημη συνήθεια: την αγάπη για το χρήμα μπολιασμένη από την, τις περισσότερες φορές, συμπορεύουσα, απληστία. Έτσι με την δική μου συνενοχή και σύμπραξη η ηδονόπηγος οπή έγινε το "κέρας της Αμάλθειας" των οικονομικών και των δυο μας. Κρατούμενοι πρόθυμοι να καταβάλουν κάθε τίμημα, με συστηματικό και μυστικό τρόπο ομαδοποιημένοι, με πρόσχημα την παρακολούθηση κινηματογραφικών έργων μετέρχονταν πραγματική «τσόντα» πριν «ξεδιψάσουν» με οποιοδήποτε τρόπο την συσσωρευμένη ανάγκη τους. Το υπουργείο Δικαιοσύνης δεν μπόρεσε ποτέ να κατανοήσει την αθρόα προσέλευση υποδίκων σε ταινίες σκηνοθετών όπως ο Αγγελόπουλος και απορούσαν πως τα κύματα βίας που μοιραία προκαλούν στερημένα άτομα είχαν αρχίσει να υποχωρούν μυστηριωδώς. Όσα για τα οικονομικά μας, εμένα και του Χρήστου είχαν πάρει την άγουσα μιας και η επιχείρηση πέρασε και στο διαδίκτυο. Μαζί δε με την μικρή επιχείρηση ναρκωτικών που διατηρούσα σε διάφορες εκκλησιαστικές σχολές από τότε που ήμουν ελεύθερος, είχα φτάσει να κατέχω την πλειοψηφία μετοχών δυο αθλητικών εφημερίδων, ενός καναλιού και είκοσι τοις εκατό των μετοχών του Google. Έτσι λοιπόν και γνώρισα τον Χρήστο. Καθώς μάλιστα οι τύχες μας είχαν τυλιχθεί τόσο στενά μεταξύ τους, πολλές φορές μπερδεύαμε τους ρόλους μας ως κρατούμενου και δεσμοφύλακα, ευτυχώς πάντοτε όποτε τύχαινε να βρεθούμε μόνοι μας. Σε διαφορετική περίπτωση γινόταν τόσο βίαιος και βάναυσος που εξέπληττε και τρόμαζε τους περισσότερους. Η εξήγηση που μου έδινε κατά καιρούς για την περίεργη αποκλειστικότητα που μου «πρόσφερε», ήταν πως ενεργούσε έτσι ώστε να μην κινήσουμε υποψίες για τις υπόγειες δραστηριότητες μας.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 4o

Ήταν μια ιδιαίτερα κρύα νύχτα του Οκτώβρη. Αναπηδώντας ελαφρά για να διατηρήσω τα άκρα μου ζεστά, έβριζα την τύχη και τον …κακό μου τον καιρό, στην κυριολεξία. Οι προηγούμενες μέρες ήταν οι θερμότερες της τελευταίας δεκαετίας, μα σήμερα η θερμοκρασία έκανε βουτιά δεκαπέντε ολόκληρους βαθμούς. Όλοι, εκτός από μένα, στην νότια πτέρυγα δέχτηκαν την αναπάντεχη δροσιά με χαρά και ανακούφιση. Εμένα όμως απασχολούσε περισσότερο η υγρασία. Όχι αυτή της ατμόσφαιρας, μα εκείνη που μοιραία και αμετάκλητα άρχισε να συσσωρεύεται στα …εν λειτουργία γυναικεία ντους. Είναι δε επιστημονικά και εμπειρικά τεκμηριωμένο πως όσο περισσότερο έπεφτε το κρύο τόσο περισσότεροι υδρατμοί γέμιζαν τα αποδυτήρια από το ζεστό νερό που ακουμπούσε στους παγωμένους τοίχους. Το φαινόμενο επίσημα ονομάζεται «θερμική γεφύρωση». Αυτό που εμένα με απασχολούσε δεν ήταν ο τίτλος μα οι συνέπειες και η επίδραση τους στο γενεσιουργό ερέθισμα της μιας και μοναδικής σεξουαλικής μου απόλαυσης: Της παρατήρησης γυμνών γυναικείων κορμιών καθ’ όλη τη διάρκεια της σωματικής περιποίησης και καθαριότητας τους. Το ρόλο του δίαυλου εκτόνωσης, της έστω και αλλόκοτης, λίμπιντο μου έτυχε να παίξει μια τυχαία οπή που με την πάροδο του χρόνου κατάφερα να αυξήσω τις διαστάσεις και προσβασιμότητα, για προφανείς λόγους . Πράξη υγιεινής η καθαριότητα του σώματος που αν και έπρεπε να είναι καθημερινή, η ανάγκη για οικονομικές περικοπές οδήγησε στην πρακτική σύμφωνα με την οποία τα λουτρά έπρεπε να λειτουργούν μια και μόνο φορά την βδομάδα ανεξάρτητα των εκάστοτε καιρικών συνθηκών και καταστάσεων. Έτσι η σημερινή μέρα λίγα είχε να προσφέρει στο πάθος μου. Και αν προσθέσω πως ο μακροχρόνιος εγκλεισμός μου γιγάντωσε αυτό το πάθος σε σημείο που σταδιακά να αντικαταστήσει την φυσιολογική σεξουαλική μου δυναμική, γίνεται κατανοητό το μέγεθος της απογοήτευσης μου.
Έκανα μια τελευταία επόπτευση μιας και διαφαινόταν πως η αρρωστημένη τελετουργία έφτανε στο τέλος της, όταν ξαφνικά αισθάνθηκα το δυνατό σφίξιμο στον αριστερό καρπό του χεριού μου, από χαρακτηριστική λαβή ακινητοποίησης του πίσω από την ράχη μου. Πήγε να μου ξεφύγει βλαστήμια από τον πόνο που ένοιωσα, μα πρόλαβε μια τραχιά φωνή να με κάνει να αναπηδήσω εκθέτοντας ακόμη περισσότερο τον δύσμοιρο καρπό μου στο πόνο.
-Τι κάνεις ρε μαλάκα εδώ πέρα;
Η αλήθεια είναι πως πράγματι δεν γνώριζε αυτός που με ρωτούσε τι έκανα, μιας και η στάση του κορμιού μου κάλυπτε εξ ολοκλήρου την οπή μέσα από την οποία γινόμουν κοινωνός της ξεχωριστής εκείνης στιγμής.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 3o

Tο πρόσωπο της ήταν χαρακωμένο από την κούραση και την αϋπνία, έτσι όπως έδειξε δρασκελίζοντας το κεφαλόσκαλο. Τα χέρια μου έτρεμαν και πάνω στην νευρικότητα μου, άφησα άθελα να γλιστρήσει το τεχνητό συμπλήρωμα της αδειανής οφθαλμική μου κόγχης. Διαγράφοντας την τροχιά που του επέβαλε η πανταχού παραμονεύουσα βαρύτητα, προσγειώθηκε αναπηδώντας στον αριστερό ώμο του μακάρια κοιμώμενου «συντρόφου» και κυλώντας γλίστρησε πίσω από το λεκιασμένο μαξιλάρι του. Με ένα σάλτο βρέθηκα στο έδαφος και βιαστικά έχωσα το χέρι να το πιάσω πριν χαθεί στο πίσω μέρος της κουκέτας.
Όταν τελικά κατάφερα να το ανασύρω, όντας χωμένο πίσω από το συρμάτινο σομιέ, το νυσταγμένο σούρσιμο της πρωινής βάρδιας επιβεβαίωνε αυτό που ο ήλιος είχε εδώ και λίγα λεπτά αρχίσει να μου γνωστοποιεί μέσα από το καγκελωτό παραπέτασμα του κελιού μου: τον ερχομό της καινούργιας μέρας. Έφερα το καθρεπτάκι έξω από τα κάγκελα της πόρτας ώστε να μπορώ να παρατηρώ με όση ευκρίνεια μου επέτρεπαν οι διαστάσεις του, όσα εξελίσσονταν στον εσωτερικό χώρο. Χάρηκα όταν εντόπισα τον δεσμοφύλακα Χρήστο να πλησιάζει την πτέρυγα μου και ο ήχος από το χτύπημα του κλομπ πάνω στα κάγκελα μαρτυρούσε πως δεν θα αργούσε να φτάσει στο ύψος μου.
Ο Χρήστος…..Νέος, ωραίος και γεροδεμένος. Το όνειρο κάθε γυναικείας ψυχής. Είχαν πολλά ακουστεί για κάποιους δεσμοφύλακες που έκαναν χρήση της εξουσίας τους για να χορτάσουν τις σεξουαλικές και σαδιστικές φαντασιώσεις τους, μα για τον Χρήστο που η γοητεία του έκανε την εξουσία περιττή δεν είχε ακουστεί ποτέ τίποτε. Έτσι είχε την φήμη ψυχρού απαθούς, ατόμου γενικά χωρίς αισθήματα και κενό πάθους. Την ίδια εντύπωση είχα και ‘γω μέχρι την στιγμή που η τύχη διάλεξε αποκλειστικά εμένα να διαπιστώσω πως τίποτε δεν είναι πάντα όπως φαίνεται να είναι και ακόμη περισσότερο πως τίποτε δεν μένει κρυφό για πολύ, ακόμη και σε αυτό το γεμάτο αποκλεισμούς περιβάλλον:
Ήταν μια ιδιαίτερα κρύα νύχτα του Οκτώβρη. Αναπηδώντας ελαφρά για να διατηρήσω τα άκρα μου ζεστά……..

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 2o

Έξω η νύχτα άρχιζε να υποχωρεί μπρος στην επιμονή του ήλιου να περάσει τα αντικρινά βουνά του Υμηττού και να ξεχυθεί στο κατάφωτο λεκανοπέδιο.
Ο «συνάδελφος» ποτέ δεν κατάφερε να είναι παρών σε κάποια από αυτές τις καθημερινές αλλαγές μιας και μόνο η μυρωδιά του πρωινού είχε αρκετή δύναμη να του ανοίξει τα πρησμένα από ύπνο βλέφαρα του. Το μουγκρητό του ροχαλητού του και κάποιοι ακαθόριστοι και βαρυφορτωμένοι με αηδιαστική μυρωδιά ήχοι από το κατώτερο πεπτικό του σύστημα ήταν το μόνο που πρόδιδε την παρουσία του στο κελί.
Αυτή τη νύχτα οι τελευταίοι θόρυβοι είχαν καταντήσει μαρτύριο, μιας και το απογευματινό φαΐ, που σερβιρίστηκε επίτηδες λίγο πριν λήξει η τελευταία ημερήσια βάρδια, είχε αποκλειστική σύνθεση τα όσπρια. Αυτά είχαν εκτός των άλλων παρασκευασθεί χωρίς πρώτα να αφεθούν, ως συνηθίζεται, από νωρίς στο νερό με σόδα για να μαλακώσουν.
Έτσι το στάδιο της αρχικής ζύμωσης, μετατέθηκε για τη στιγμή που θα έφταναν αισίως στο κατώτερο πεπτικό σύστημα αυτών που τα κατανάλωσαν. Η στιγμή αυτή συνέπιπτε χρονικά με την βάρδια των μαθητευομένων δεσμοφυλάκων. Ένα «μυρωμένο» και θορυβώδες καλωσόρισμα στην καινούργια τους δουλεία. Ένα συναδελφικό καψώνι των παλιών στους νέους. Αυτή η δοκιμασία είχε διπλή σημασία και αποτέλεσμα. Να ισχυροποιήσει την αντοχή τους και επιπλέον να σκληρύνει την στάση τους στους ατυχείς κατάδικους, την πηγή του σημερινού μαρτυρίου τους.
Όλο αυτό το πολύβουο σκηνικό δεν μπόρεσε να κρύψει τους ήχους από τις πρωινές προσαγωγές των νεοφερμένων κατάδικων. Έφερα το καθρεπτάκι κοντά στα κάγκελα με τέτοια γωνία που να μπορώ να διακρίνω το προαύλιο και για περάσει η ώρα μου μελετούσα τις φιγούρες των καινούργιων συγκατοίκων. Άλλοι γνωστοί, εξοικειωμένοι με την ισχύουσα διαδικασία και άλλοι νεόφερτοι, μερικοί δε φοβισμένοι και αναστατωμένοι. Ξάφνου το βλέμμα μου στάθηκε σε μια γυναικεία φιγούρα γνωστή μεν αλλά αδύνατο να καταλάβω από πού την ήξερα και γιατί άρχισε να με αναστατώνει η παρουσία της. Εκείνη σαν να κατάλαβε την παρουσία μου, στύλωσε το βλέμμα της στο παράθυρο μου. Τότε μου ήρθαν όλα στο μυαλό και το γυάλινο μου μάτι άρχισε πάλι να πηγαινοέρχεται νευρικά από την παλάμη μου στην θέση για την οποία φτιάχτηκε να γεμίζει και να κοσμεί, αποτέλεσμα της γνωστής μου νευρικότητας. Ήταν εκείνη η λυγερόκορμη ζητιάνα η Πασχαλιά που για χάρη της δεν μπόρεσα να κοιμηθώ τρεις νύχτες την περασμένη βδομάδα. Το πρόσωπο της ήταν….

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "δραπετεύειν" Επεισόδιο 1ο

Πίσω από το μασίφ καγκελωτό παραπέτασμα στο πάνω κρεβάτι της κουκέτας αντί να "τρέχω" το τελευταίο γύρο της πάλης μου με τον Μορφέα έχω αφιερώσει το κάτω μέρος της αριστερής παντόφλας μου στον αφανισμού ενός θηλυκού πολλά υποσχόμενου (όχι για μένα) κουνουπιού. Ο "συνάδελφος" από κάτω δεν φαίνεται να έχει προβλήματα με τον υπέροχο κατά τα άλλα κόσμο των εντόμων, μιας και το ροχαλητό του προδίδει το πόσο αφιερωμένος είναι σε αυτόν που τον τελευταίο καιρό σπάνια έχω την τιμή να συναντώ.
Μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες και αφού άρχισα να ενοχλώ τον βιαστή της απέναντι πτέρυγας και τον φρουρό στην πύλη επιτέλους κατάφερα και έσπασα ένα μικρό κομμάτι στην ζωική αλυσίδα μαζί με εκατοντάδες άλλα στην κοιλιά του που ήταν έτοιμα να επαναλάβουν το αρχέγονο βασανιστήριο: Την αναζήτηση τροφής μέσα στο σώμα μου, με τον ανορθόδοξο και βασανιστικό τρόπο του δήγματος.
Έξυσα το αξύριστο πρόσωπο μου ψάχνοντας για το τελευταίο "επισκεπτήριο" του φτερωτού μου θύματος και έκλεισα τα μάτια μου όχι με την ελπίδα πως θα συνεχίσω τον ύπνο μου αλλά με την επιθυμία να νοιώσω πως τίποτε δεν έχει αλλάξει από κείνη την στιγμή λίγο πριν πιαστώ σε μια καλοστημένη ενέδρα της αστυνομίας, τότε που τριγύρναγα ανέμελα, μετά την τελευταία μου απόδραση.
Ήμουν φοβερά πεινασμένος, βρώμικος και άυπνος δυο ολόκληρες μέρες εκείνη την βραδιά που αποφάσισα να εφαρμόσω όσα έμαθα από την μακρόχρονη πορεία μου στα σωφρονιστικά ιδρύματα. Οι, σχετικές με διάρρηξη, γνώσεις μου βέβαια ελάχιστες μιας και μόνο βιασμούς, εμπρησμούς και δολοφονίες ήξερα να κάνω, μα ας είναι καλά η θείτσα-Τατιάνα που ήξερε τα κόλπα και φρόντιζε να μου τα δείχνει όσες φορές τύχαινε να εκκλησιάζονται από κοινού άνδρες και γυναίκες του ίδιου σωφρονιστικού καταστήματος. Εκείνες τις εποχές ο διευθυντής της φυλακής Κώστας (επίθετο δεν ενθυμούμαι) ενόψει εκλογών ήθελε να δείξει ένα προοδευτικό πρόσωπο στην κοινωνία και στα πλαίσια της φιλευθεροποίησης, μας πήγαινε τακτικά να εκκλησιασθούμε στην μητρόπολη των Αθηνών. Φαντάζεστε την απελπισία του κόσμου και ειδικά κάποιων μεστωμένων υπέργηρων κυριών όταν εκατοντάδες αλυσίδες κτυπούσαν στο μαρμάρινο διάδρομο κάθε φορά που μπαινοβγαίναμε στο εξομολογητήριο. Οι "εκδρομικές" αυτές εξορμήσεις μας, κάποτε σταμάτησαν μιας και θα κινδύνευε η φυλακή να μείνει μόνο με τον διευθυντή αφού τόσο οι κρατούμενοι για γνωστούς λόγους όσο και οι υπάλληλοι για άλλους γνωστούς λόγους κατάφερναν να ξεγλιστρούν διακριτικά, κάθε φορά με αυξανόμενο ρυθμό. Κείνη την εποχή θυμάμαι ζητιάνα στα σκαλιά της εκκλησίας ήταν λυγερόκορμη κορασίδα ονόματι Πασχαλιά που η διασταύρωση του βλέμματος της με το δικό μου είχε πολλά να πει και να προδώσει. Εγώ τότε νόμιζα πως με κοίταγε τόσο επίμονα εξ αιτίας του γυάλινου ματιού μου που είχα την συνήθεια να βγάζω και να βάζω με μεγάλη συχνότητα όταν συναντούσα άτομο του άλλου φύλου έχοντας κυριευτεί από αχαλίνωτη αμηχανία. Παπάς της ενορίας ήταν ο Παπά-Γιάννης που σε κάθε κήρυγμα του δεν παρέλειπε να αναφέρεται στους αρχαίους προγόνους μας, σε χαμένες Ατλαντίδες και διάφορα άλλα που δεν καταλάβαινα. Εξαιτίας των ικανοτήτων του και της συνήθειας του διευθυντή μας, κάθε φορά που λειτουργούσε δεν έπεφτε καρφίτσα, τόσο λόγου του ασφυκτικού του χώρου όσο κα για τον λόγο που οι καρφίτσες ήταν δυσεύρετες ανάμεσα στους κρατούμενους, μιας και όταν δεν ήταν για να στερεώσουν τα μεσοφόρια τους λειτουργούσαν σαν εργαλείο δουλειάς, ξέρετε εσείς.
Μα που σας πήγα πλατειάζοντας……
Η συνέχεια με το ίδιο κέφι όποτε μου κάνει κέφι !

Έτσι έγινε με το πρώτο μου παιδί, τον Μίμη. Ατέλειωτοι περίπατοι, κουβέντες, μονόλογος δηλαδή, διαβάσματα βιβλίων και ...κάποια όμορφη ιδέα η "εφεύρεση" ενός καλού φίλου από πολύ μακριά. Ένας υποτιθέμενος φίλος που ζούσε μέσα από κουβέντες αποτυπωμένες σε γράμματα, επιδέξια "πλαστογραφημένα" από μένα και την Κατερίνα. Και το όνομα του;Ήταν τότε που τελειώνοντας αργά το βράδυ, ανέβαινα στην ταράτσα και κοιτούσα τα αστέρια. Τότε μου έκανε εντύπωση μεγάλη το θερινό τρίγωνο.
΄Ένας σχηματισμός που καταλαμβάνει μεγάλη έκταση στο ζενίθ του ουρανού τους καλοκαιρινούς μήνες. Πρόκειται για τρία αστέρια, που ανήκουν στους αστρικούς σχηματισμούς, της Λύρας, του Αετού και του Κύκνου. Το λαμπρότερο είναι ο Βέγας του αστερισμού της Λύρας. Αυτό το όνομα διάλεξα για το αστέρι του "αστεριού" μου. Και τι σύμπτωση. Ο Μίμης έχει "λύρα" στην ψυχή του. Ο επόμενος γιος μου ο Σωτήρης πήρε προίκα το όνομα του δεύτερου αστεριού, του Αλτάιρ. Αργότερα έμαθα δύο πράγματα: Ο Αλτάιρ ανήκει στον αστερισμό του Αετού και ο Σωτήρης στην κατηγορία των ανήσυχων και ατίθασων πνευμάτων. Το τελευταίο αστέρι ο Ντενέμπ έμεινε για τον Ερμή και ανήκει στον Κύκνο. Λέτε το ασκημόπαπο μου να μεταμορφωθεί σε ωραίο κύκνο; Ποιος ξέρει;

Yπάρχει φιλία μεταξύ φύλων;

Μιας και έχω πολλά να πω και ο φίλτατος gkastro μου έκανε παράπονα πως έχω χαθεί, μιας και εκμεταλλεύτηκα παραπάνω από το πρέπον την φιλοξενία της φίλη μου Κωνσταντινιά στο kouventoules.blogspot.com

είπα την απάντηση-σχόλιο στο υπάρχει φιλία μεταξύ φύλων να την κάνω δική μου ανάρτηση.

Είναι φοβερά δύσκολο και περικλείει μεγάλη πρόκληση να αποφύγω λογικά άλματα και αλχημείες στην ανάλυση μου αλλά θα προσπαθήσω και ζητώ προκαταβολικά την επιείκια σας.

Αρχικά θέλω να φτιάξω αξιώματα και όσοι συμφωνούν με αυτά, ελέγχουν στην συνέχεια τα προκύπτοντα θεωρήματα.
Αξίωμα 1ο:Έρωτας είναι βιολογική διεργασία απαραίτητη για την διαιώνιση του είδους.
Αξίωμα 2ο:Η φιλία είναι ανθρώπινη επινόηση αντίδοτο στην μοναξιά εσωτερική ή συμπαντική που του έχει επιβληθεί.
Θεώρημα 1ο: Ο έρωτας αποτελεί ανυπόστατο κομμάτι της μορφής του σώματος και της πνευματικής ικανότητας του φέροντος. Κανένας δεν ερωτεύεται τα σπλάχνα (ολονών μας έχουν την ίδια ακριβώς όψη) αλλά την μορφή κάποιου ή κάποιας. Η φιλία είναι πνευματική διαδικασία, «έρωτας» χωρίς σημεία εκκίνησης την σάρκα.
Θεώρημα 2ο: Τίποτε δεν αποκλείει και τα δυο να συνυπάρχουν ή να αλληλοδιαδέχονται ή να αλληλοαναιρούνται μιας και είναι ανεξάρτητες διαδικασίες και καταστάσεις, μόνο που η γέννηση τους δεν στηρίχθηκε στα παραπάνω αξιώματα.
Σύμφωνα με το Θεώρημα 1ο η πρόταση «Σαφώς και υπάρχει φιλία μεταξύ των δύο φύλων, από τις ηλικίες 0-4 ετών και 95-100 ετών.» της ανάρτησης http://kouventoules.blogspot.com/2008/07/blog-post_09.html της φίλτατης Κωνσταντινιάς ισχύει μέχρι το κόμμα.
Μετά το κόμμα υπάρχει αυτό που αναφέρω οργάνωση με την εκδηλούμενη έκφανση της, την κατηγοριοποίηση ανάλογα με την ηλικία στο «0-4 ετών και 95-100 ετών». Η οργάνωση έγινε για να ελέγχονται καλύτερα τα άτομα, οι καταστάσεις, οι συνθήκες. Ο άνθρωπος από θηρευτής, εκμεταλλευόμενος την ικανότητα να οργανώνει κατέληξε συλλέκτης, δημιουργήθηκαν κοινωνικές ομάδες, κοινωνικά στρώματα, επιβλήθηκαν ηγεσίες.
Μετά από τα παραπάνω και αν δεν έχω κάνει λογικά άλματα συμφωνώ πως:
Τίποτε δεν αποκλείει μια φιλία κάποτε να εξελιχθεί σε έρωτα. Μα σε αυτή τη περίπτωση ο όρος «φιλία» σύμφωνα με το θεώρημα 2ο δεν έχει ετυμολογική αρτιμέλεια.Στη ζωή δεν περιμένω γενικούς και απόλυτους κανόνες αλλά οδηγούς-αξιώματα που διαφεντεύουν την υπόσταση μου. Δεν αξιολογώ το «Ιερό πράγμα η φιλία, ανεξέλεγκτο ο έρωτας» μιας και σίγουρα θα κάνω λογικά άλματα. Η πολυμορφία είναι δεδομένη. Μηχανισμός της φύσης και δεν είναι αυτό που ξεχωρίζει τους ανθρώπους σε τάξεις, αλλά η οργάνωση που προανέφερα. Αποδέχομαι τα πάντα, πόσο μάλιστα την αλλαγή την συναισθημάτων μου. Τα αξιώματα μου όμως δεν μπορώ να τα αλλάξω μιας και λανθασμένα ή μη στηρίζω την προσωπική μου βιοθεωρία και εξέλιξη πάνω τους.

ΥΓ Η φωτό είναι από το site http://www.digital-camera.gr/

Γιατί blogάρουμε;

Τον τελευταίο καιρό έχω πολλά μες στο μυαλό μου, μα όσα και περισσότερα βάζω πάντα αυτό διαλέγει να έρχεται στην επιφάνεια, απρόσκλητο και με ένα σωρό παρελκόμενα:

Γιατί διαλέγουμε να επικοινωνούμε, γιατί επιμένουμε να κάνουμε ορατό ότι σε άλλες περιπτώσεις κρατάμε με προσοχή κρυμμένο μέσα μας;
Το πρώτο που έρχεται στο νου είναι πως γυρεύουμε βοήθεια.

Αμέσως μετά σκέπτομαι την μοναξιά που πιθανά σήμερα βρίσκει διέξοδο όχι στα πάλαι ποτέ ασβεστωμένα σκαλοπάτια μιας γειτονιάς αλλά στα βαρυφορτωμένα σύρματα του Internet.

Ίσως είναι ένας τρόπος επίδειξης κάτι που σε ένα blog που συνάντησα (http://ninac.wordpress.com/2007/06/15/every-little-girl-needs-a-teddy-bear-ii/) είχε τεκμηριωθεί πολλή εύστοχα ως:
"ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΗ ΤΗ ΒΛΑΚΩΔΗ ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΑ ΕΠΙΔΕΙΚΝΥΟΜΑΣΤΕ, ΚΑΙ ΠΟΥ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΑ, ΔΕΝ ΘΑ ΒΛΕΠΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΗΡΧΕ ΤΙΠΟΤΑ." ANTONIO PORCHIA

Και μετά μου έρχονται σκέψεις όπως «υπάρχει ανθρώπινη φιλία και ακόμη πιο έντονα και βασανιστικά υπάρχει φιλία ανάμεσα στα δυο φύλα; Μήπως άραγε είναι μια πρόφαση για επιβολή, για κυριαρχία. Και όταν βρίσκομαι σε αυτό το σημείο μου έρχεται στο νου η ανάρτηση της Κωνσταντινιάς για τον Νίτσε, που αναρωτιόταν αν αγαπάμε με πρόθεση ή όχι. Τον τελευταίο καιρό το μόνο που ίσως κατάφερα να βεβαιώσω τον εαυτό μου και έγραψα τελευταία είναι πως οι άνθρωποι επικοινωνούν μεταξύ τους όχι απαραίτητα για να λύνουν τα προβλήματα τους αλλά για να νοιώθουν περισσότερο δεμένοι με όσους τα μοιράζονται. Για τα υπόλοιπα νοιώθω πως βρίσκομαι στο καλλίτερο σημείο όχι γιατί τα έχω λύσει, αλλά τα σκέπτομαι διαρκώς οπότε με τον δικό μου τρόπο τους δίνω την αξία που μπορώ να τους δώσω.