Σχόλια....!

Ο gskastro είπε:
Φίλε Φεγγάρι, δεν χρειάζομαι χρόνο για να απαντήσω. Όπως και δεν απαιτείται χρόνος για να μελετήσεις την κατάληξη και τις αντιδράσεις.Το επόμενο κλάσμα δευτερολέπτου θα έχεις σε κάθε ομάδα τις ίδιες ή παρόμοιες αντιδράσεις, αυτός είναι νόμος της ζωής.Πάρε ένα φυσικό μαγνήτη, τι τον χαρακτηρίζει; Ο βόρειος και ο νότιος πόλος του. Κόψε τον σε χιλιάδες κομματάκια, τι θα έχεις; Πολλούς, χιλιάδες μαγνήτες με βόρειους και νότιους. Χωρίς δράση και αντίδραση δεν υπάρχει ζωή. Μέσα στο ίδιο σου το σώμα διεξάγονται μάχες, συνεχείς μάχες. Μη προβληματίζεσαι λοιπόν φίλε μου Φεγγάρι. Πάντως μου αρέσουν οι προβληματισμοί σου. Όπως μου άρεσε και ο προηγούμενος με το συρματόπλεγμα.Να είσαι καλά και καλό σου απόγευμα gskastro
Ο fractal είπε:
Φεγγάρι μας βάζεις δύσκολα.Θα κάνω μιά προσπάθεια να σκεφτώ πάνω στο πρόβλημα που βάζεις, Ομολογώ πως δεν είναι εύκολη η απάντηση. Κυρίως για το λόγο ότι οι άνθρωποι δεν είναι άψυχα φυσικά φαινόμανα αλλά έμψυχα. Η ψυχή του ανθρώπου δεν είναι μετρήσημο μέγεθος αλλά ούτε και προβλέψημο. , Ούτε το πιό δυνατό μυαλό της ανθρωπότητας ο Πυθαγόρας κατάφερε να ρίξει φως στην ανθρώπινη ψυχή. Και επειδή η συμπεριφορά των ανθρώπων έχει να κάνει με την ψυχή τους, πως θα μπορούσε να ενοηθεί η εντροπία. Δεν ξέρω. Άλοι νομοι ορίζουν εδώ τα φαινόμενα. Αλλά σαν μιά πρώτη συμβολή στο θέμα που έβαλες, θα προσπαθήσω να εκφέρω την γνώση μου στο θέμα της εντροπίας. Τουλάχιστον για να ξέρουμε τι λέμε. Κατά την επικρατούσα λοιπόν άποψη:Όταν ένα σώμα που βρίσκεται σε μιά κατάσταση μεταβληθεί(όχι μόνο κινητικά) και λάβει άλλη κατάσταση, η δε μεταβολή αυτή είναι μη αντιστρεπτή, δηλαδή γίνεται μόνο προς μία κατεύθυνση τότε το σώμα αποκτά την ιδιότητα η την ικανότητα να αντιδρά στο να επανέλθει στην αρχική του κατάσταση. Η ιδιότητα η η ικανότητα αυτή του σώματος, λέγεται εντροπία. Προσπαθώντας να απαντήσω ερωτώ: Oλα αυτά για το σώμα των ανθρώπων. Με την ψυχή όμως που έχει και το γενικό προσταγμα τι γινεται? Θα επανέλθω. Αυτό όμως θα εξαρτηθεί από τα κεντρίσματα που θα δεχθεί η ψυχή μου. Ίσως ο Nikiplos θα μπορούσε να ρίξει λίγο φως και να βοηθήσει τη σκέψη μας να πάει παρά πέρα. Φεγγάρι. Μου τράβηξε τόσο πολύ την προσοχή η ανάρτησή σου, που αθέτησα την υπόσχεση που σου είχα δώσει: Πως κάθε φορά που θα σε επισκέπτομαι θα χτυπώ το κουδούνι της πόρτας σου ψέλνοντας τον ύμνο σου: "Φεγγάρι μάγια μούκανες"
Η Κωνσταντινιά:

Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου θυμίζει η θεωρία σου τη Πολιτεία του Πλάτωνα.Η δική μου θεωρία είναι ότι είναι πρακτικά αδύνατο να γίνει ο διαχωρισμός. Είμαστε πολυσύνθετοι, κι αν σε κάποιο άτομο υπερισχύουν δυο και τρία χαρακτηριστικά;Η φύση δεν θα το επέτρεπε, την αρέσει η ποικιλία και έχει και την δύναμη να την εφαρμόση, Όπως και να έχει, τελικά, πιστεύω και μένα δεν θα μου άρεσε οι άνθρωποι να είναι "μονοδιάστατοι".
Η HLEKTRA :

κοινή θνητή κι εγω και φυσικά με κυρίευσε η απορία (σου). Αλλά, ούτε ξεμπερδεψα μαζί της αποστομωνοντάς την. Ούτε την αγνόησα. Ούτε παλεψα να δώσω απάντηση. Απλά την έκανα φίλη κι εκείνη... Χωρίς καν να την ρωτήσω, μου έδωσε μόνη της τις απαντήσεις!
Η Κατερίνα (το …..προσωπικό μου blog)
Ο χρόνος τα πάντα ρει.
Το πόσο γρήγορα ή αργά θα συμβεί αυτό έχει να κάνει με τις συνθήκες.
Ο πατέρας μου (ούτε blogger ούτε κάτοικος της γης) θα έλεγε όπως συνήθιζε πάντα να λέει:
Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω.
Ο Einstein (ούτε blogger ούτε κάτοικος της γης και αυτός) θα έλεγε:
Όταν το πρόβλημα είναι απλό, ο Θεός σκέπτεται.

Εγώ θα ήθελα να πω:
Η "Πολιτεία" του Πλάτωνα (άκουσα για αυτήν από φωτισμένο δάσκαλο, ονόματι Γρυπάρης), “Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου θυμίζει η θεωρία σου τη Πολιτεία του Πλάτωνα» "Το Νησί" και ο "Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος" του Χάξλεϋ, το "Κεφάλαιο" του Μαρξ και το κατηχητικό όταν δεν σκεπτόμουν αποκλειστικά το κουλούρι που δίνανε στο τέλος του μαθήματος επέδρασαν όλα μαζί και το καθένα ξεχωριστά, ανάλογα με την δυναμική τους, στην διαμόρφωση μιας μη ρεαλιστικής απάντησης στο ερώτημα. “Χωρίς καν να την ρωτήσω, μου έδωσε μόνη της τις απαντήσεις!" Έτσι τα πρώτα μου μετεφηβικά χρόνια ήταν πλημμυρισμένα από κόσμους διακριτά απομονωμένους με σταθερά χαρακτηριστικά και γνωρίσματα. Κόσμοι, χωρίς διακρίσεις, χωρίς καταπίεση, ομοιόμορφα ντυμένους ανθρώπους, ανιδιοτελείς και ομοιόμορφους.
Αργότερα η επαφή μου με την πραγματικότητα της καθημερινότητας μαζί με τα άλλοθι που ζήταγα απεγνωσμένα αποδυνάμωσαν μοιραία αυτήν την εικόνα. Το αποτέλεσμα ήταν να δέχομαι αυτό που το 99,9% των ανθρώπων πιστεύει «Ο χρόνος τα πάντα ρει», το 100% επιθυμεί “Όπως και να έχει, τελικά, πιστεύω και μένα δεν θα μου άρεσε οι άνθρωποι να είναι "μονοδιάστατοι" το κομμάτιασμα της πυξίδας αποδεικνύει “Πάρε ένα φυσικό μαγνήτη, τι τον χαρακτηρίζει; Ο βόρειος και ο νότιος πόλος του. Κόψε τον σε χιλιάδες κομματάκια, τι θα έχεις; Πολλούς, χιλιάδες μαγνήτες με βόρειους και νότιους..” και η αδυναμία ερμηνείας και μέτρησης των ανθρώπινων χαρακτηριστικών αποθαρρύνει «Κυρίως για το λόγο ότι οι άνθρωποι δεν είναι άψυχα φυσικά φαινόμανα αλλά έμψυχα. Η ψυχή του ανθρώπου δεν είναι μετρήσημο μέγεθος αλλά ούτε και προβλέψημο».
Μα πατέρα, μπορούμε αλλά δεν θέλουμε ομοιομορφία, μας φοβίζει. Μα Αλβέρτο γιατί δεν λες πως σε γρατσούνισε η γάτα του Schrödinger παρά κομπάζεις μόνο για το χαστούκι που έδωσες στον Νεύτωνα. Όλα εδώ πληρώνονται. Και ‘γω περνάω από ταμείο να εξαργυρώσω αμφισβήτηση στα πάντα, ακόμη και σε αυτό που δείχνει τόσο πρόδηλο και προφανές.
Έτσι αυτό το καλοκαίρι θα ψάξω «Πολιτεία»,
θα ρωτήσω πάλι την ίδια την απορία, ίσως μου δώσει κάποιες απαντήσεις, μιας και ο χρόνος δεν είναι απαραίτητο να κυλάει αδιάκοπα,
μιας και δεν ξέρω πως είναι να είσαι «μονοδιάστατος»,
μιας και ο μαγνήτης κάποτε θα χάσει τις ιδιότητες του αν συνεχίσω να το κόβω,
μιας και δεν έχω άλλο εργαλείο να δουλέψω παρά την παρατήρηση και μέτρηση,
μιας και δεν μου αρέσει να με γρατζουνίζουν γάτες και μιας και
πατέρα με έμαθες πάντα να αμφισβητώ.
Πάντως για ένα πράγμα είμαι απόλυτα σίγουρος. Αν ξεχωρίζαμε τους ανθρώπους ανάλογα με το αν είναι γυναίκες ή άνδρες, το πιο προσοδοφόρο επάγγελμα θα ήταν χειρουργός αλλαγής φύλου. Πιστέψτε με.
ΥΓ Ηλέκτρα καλώς όρισες στην παρέαα μας.

ΥΓ Σας ευχαριστώ όλους

Συγγνώμη για την καθυστέρηση

Συγγνώμη, αλλά πρέπει να λείψω για λίγες μέρες.
Τα σχόλια σας τα έχω. Θα ολοκληρώσω την ανάρτηση του προηγούμενου όσο το δυνατό γρηγορότερα τα καταφέρω.
Σας ευχαριστώ.
Φώτης

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "είναι"

Από πολύ παλιά, δεν θυμάμαι από πότε, έντονα δεν θυμάμαι πόσο, είχα ασυνείδητα κατακλυσθεί από μια απορία.
Κάποια στιγμή δεν θυμάμαι το πότε, η απορία αυτή έγινε συνειδητή και καθώς την ολοκλήρωνα μέσα στο μυαλό μου, ένοιωθα να γίνεται πιεστική, να απαιτεί απάντηση. Έδωσα κάποιες απαντήσεις, δεν θυμάμαι ποιες, και ευχαριστημένη σηκώθηκε και έφυγε.
Πέρασε καιρός δεν θυμάμαι πόσος και ξαφνικά επέστρεψε. Έγινε κραυγή, δεν γνωρίζω ένταση και με βασάνισε δεν θυμάμαι πόσο. Όμως και πάλι κατάφερα να πείσω πως είχα και πάλι την απάντηση που ζητούσε. Την πήρε και έφυγε ξανά. Ξέρω πως θα ξανάρθει πάλι αργά ή γρήγορα, αλλά ελπίζω πως θα είμαι έτοιμος να απαντήσω όσο πιο γρήγορα γίνεται και όσο πιο πειστικά μπορώ. Η απορία είναι απλή μα αν προσπαθήσεις να την απαντήσεις τότε θα καταλάβεις πόσο σύνθετη και απαιτητική είναι η λύση της:

Έστω πως κατορθώναμε να χωρίσουμε τους ανθρώπους σύμφωνα με ένα χαρακτηριστικό που τους διέκρινε, σε ομάδες αμιγείς, διακριτά απομονωμένες μεταξύ τους. Από δω οι ειλικρινείς, από εκεί οι αντίθετοι ,ή από δω οι γενναίοι και από δω οι δειλοί, ή ακόμη και ανάλογα το φύλο, ή και ανάλογα με τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις κ.ο.κ.
Μετά από χρόνια ποια θα ήταν η κατάληξη. Το χαρακτηριστικό που διαφοροποιούσε την κάθε ομάδα θα έμενε σταθερό; Θα ήταν για παράδειγμα όλη η ομάδα των γενναίων το ίδιο γενναίοι όπως αρχικά τους αφήσαμε;
Ή τα πάντα θα ξαναγύρισαν στην αρχική τους κατάσταση. Θα έβαζε το χέρι της η εντροπία ή θα στεκόταν ανήμπορη να αντιδράσει.

Ξέρω πως όλους, σας έχει κυριεύσει κάποτε αυτή η απορία, συνειδητά ή ασυνείδητα. Άλλοι έχετε ήδη ξεμπερδέψει αποστομώνοντας την, άλλοι παλεύετε απεγνωσμένα να δώσετε απάντηση. Άλλοι την αγνοείτε, αλλά να ξέρετε πως βρίσκετε σε μια γωνιά στο μυαλό σας και μαζεύει δυνάμεις για την τελική επίθεση.
Όπως και να έχει περιμένω απαντήσεις. Ότι είδους και μορφής. Μην ανυπομονείτε αν αργήσουν αλλά θα γίνουν όλες μια γροθιά, αυτές και άλλες απέξω, ένα σύνολο, όχι σαν σχόλια αλλά σε μια ανάρτηση, όλες μαζί, οπότε θα πάρει χρόνο, θέλει υπομονή.
Σας ευχαριστώ προκαταβολικά.

ΥΓ Η φωτό είναι από http://www.digital-camera.gr/index.php?option=photos&action=view&photo_id=11069

Μα ακόμη μας περισσεύει αρκετό από δαύτο......

Λέγεται συρματόπλεγμα. Μπορεί να γίνει όσο λεπτό θέλουμε, όσο μακρύ επιθυμούμε και προπάντων προσφέρει πολλές και χρήσιμες εφαρμογές. Προστατεύει τις περιουσίες μας, ξεχωρίζει κράτη, ασφαλίζει την κοινωνία από όσους την υπονομεύουν. Παίρνει πολλά και ενδιαφέροντα σχήματα, βγαίνει και σε διάφορα χρώματα μα η μεγαλύτερη επιτυχία είναι ότι μπορούμε να του δώσουμε χρώμα….αόρατο.
Έτσι δεν μας προβλημάτισε δεν μας ανησύχησε, δεν μας ενόχλησε καθόλου όταν καταφέραμε να απλώσουμε χιλιόμετρα από δαύτο σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Τρίτος Κόσμος, πεινασμένα στόματα μαντρωμένα και στοιβαγμένα από την άλλη μεριά.
Έπειτα μας περισσεύει αρκετό από δαύτο να κλείσουμε και άλλους χώρους. Μετανάστες, ελπίδες χαμένες που ζητούν ελπίδα, ζωή, να αναπνεύσουν.
Μα ακόμη μας περισσεύει αρκετό από δαύτο να κλείσουμε και άλλους χώρους.
Ψυχές απομόνωση, άρνηση, καχυποψία.
Μα ακόμη μας περισσεύει αρκετό από δαύτο να κλείσουμε και άλλους χώρους.
Ιδέες, σκέψεις, απαγόρευση, απογοήτευση.
Συρματοπλέγματα παντού στις ψυχές, στους ανθρώπους, στις ιδέες. Ένας πλανήτης γεμάτος.
Μια πίεση που ολοένα αυξάνει.
Μα ακόμη και τώρα που έχουμε πολλά τοποθετήσει, μας περισσεύει αρκετό από δαύτο. Πρέπει να βρούμε και άλλους χώρους να κλείσουμε.
Πόσους ακόμη, ποιους άραγε και μέχρι πότε;
Ήδη υπάρχουν ρωγμές, παρατηρούνται ασυνέχειες όσο κι αν το σύστημα καραδοκεί, όσο κι αν έχει τα μέσα να επισκευάζει συνέχεια. Είναι πολλά τα χιλιόμετρα δεν προλαβαίνουμε όσο ανθεκτικά κι αν το φτιάξαμε.

Και τότε..

Η Μαρία Αντουανέτα θα πάψει επιτέλους να νοιώθει μόνη της.

Το καλοκαίρι θα 'ρθεί

Το καλοκαίρι θα 'ρθεί.

Στην ταράτσα του Βοξ

η Μελίνα θα παίζει την Στέλλα.

Ραντεβού θα σου δίνω

στα σκαλιά του Εκράν………

Πίσω από την Αγ Τριάδα στους Αμπελόκηπους, ένας θερινός κινηματογράφος με σιντριβάνι και γεφυρούλα, «Αλάμπρα» νομίζω τον ‘λεγαν, μέσα στην καρδιά μου ένα φως από τα παιδικάτα μου.
Το Μίκυ-Μάους ή ο Χοντρός Λιγνός στην αρχή, μετά Επίκαιρα, ακαταλαβίστικα ασπρόμαυρα σάβανα και επιτέλους ο Οδυσσέας.
-Μπαμπά τελείωσε η σκηνή με τον Κύκλωπα ή ακόμη.
-Ακόμη αγόρι μου, ακόμη.
……
Διάλειμμα. Γραμμή για το σιντριβάνι να κάνουμε για λίγο τον Οδυσσέα (χωρίς τον Κύκλωπα) και αμέσως μετά μες στο σκοτάδι, σαν τις μαμάδες φώκιες που βρίσκουν τα παιδιά τους ανάμεσα από εκατοντάδες άλλα, έτσι και ‘μεις με κλειστά μάτια γυρνάγαμε πίσω τις θέσεις μας.
Άνεσις, Γρανάδα, Αλόη, Ηλέκτρα και μετά Βοξ, Εκράν Φιλίπ, Ετουάλ τι να πρωτοθυμηθώ. Τα γράφω και η καρδιά μου σφίγγεται από νοσταλγία.

Υπερβολές;

Αναδημοσιευμένο από "ΚΑΛΗΜΕΡΑ" 958fm
"Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, τουλάχιστον για μένα προσωπικά, ότι το κράτος, η επίσημη πολιτεία έχει υποχρέωση να φροντίζει, όχι κανακεύοντας, ούτε δωροδοκώντας, αλλά παρέχοντας τα βασικά για τη μόρφωση, την ανάπτυξη και τη δημιουργικότητα των πολιτών της χώρας. Κι εκεί, το να διεκδικείς τα αυτονόητα είναι όχι δικαίωμά σου αλλά υποχρέωσή σου, κυριολεκτικά.Άλλο τόσο όμως είναι αυτονόητο για μένα να φροντίζεις την ζωή σου, να έχεις αξιοπρέπεια και να σέβεσαι τον εαυτό σου. Τώρα, γιατί μου ήρθε αυτό; Γιατί βλέπω τα κανάλια να περιφέρονται στην περιοχή του σεισμού της Πελοποννήσου. Έτσι μιλάει όλος ο κόσμος ή τα καναλια επιλέγουν τι πουλάει περισσότερο; Ό,τι κι αν γκρέμισε ο σεισμός, μα αποθήκη, μα σπίτι ετοιμόροπο, ούτως ή άλλως, μα καλύβα, η απαίτηση είναι μία, να έρθει το κράτος να το χτίσει τώρα, καινούριο, γερό... Ναι, ο σεισμός είναι μια μεγάλη, εννοείται απρόσμενη, φυσική καταστροφή που προξενεί συμφορές, φόβο και οι έλληνες όμως, γενικά, και ας ακούγεται υπερβολικό, -αυτοί που μιλάνε στα κανάλια να πω; άντε, αυτό να πω- είμαστε απαράδεκτοι και σε αυτές τις περιπτώσεις.Πες είμαι από προσφυγική οικογένεια, πες μεγάλωσα στη Μακεδονία όπου οι άνθρωποι δε χαμπαριάζουν, δεν είχαν άλλωστε και ποτέ ευνοϊκή μεταχείριση από την κεντρική πολιτική εξουσία, έζησα τους γονείς μου, τους ανθρώπους γύρω μου να ανασκουμπώνονται και να φτιάχνουν ξανά και ξανά τη ζωή τους. Να διεκδικούν, βεβαίως, αλλά κημπάρικα, πώς να στο πω αλλιώς;
Τον πόνο το σέβομαι, την απώλεια απίστευτα, το να ζεις όμως χρόνια στα λυόμενα, κι αυτό το είδαμε, περιμένοντας το κράτος να σε τακτοποιήσει, αυτό δεν μπορώ καν να το καταλάβω.
Κάνε κάτι και διεκδικησε ό,τι πραγματικά δικαιούσαι, ναι.
Μην αφήνεις τα επίσημα χείλη ούτε να σου τάζουν ούτε να σε δωροδοκούν.
Μην τους αφήσεις να λειτουργούν ως λειτουργοί κόμματος αλλά απαίτησε να είναι λειτουργοί του δημόσιου (καλού ή συμφέροντος, όπως θέλεις πες το).
Αλλά αυτό το "ας μου το φτιάξουν", δεν το καταλαβαίνω.
Και σε βάθος χρόνου είναι πιστεύω κάτι εξαιρετικά επικίνδυνο. Πρώτον γιατί υποτιμάς τον εαυτό σου. Μετά γιατί όταν πραγματικά θα πρέπει να διεκδικήσεις κάτι, όχι την καλύβα να στην κάνουν καινούρια, έχεις αποδυναμώσει την διεκδίκησή σου με τη στάση σου. Άσε που μαθαίνεις κάποιους εκεί ψηλά ότι αν σε πληρώσουν τους ψηφίζεις κιόλας, βάζεις τις ανάγκες σου σε δημοπρασία. Και τέλος -τέλος δίνεις και το άλλοθι σε επίσημη πολιτεία να μην πράξει τα αυτονόητα όπως λέγαμε στην αρχή. Κι επειδή, ακούω να λένε να λένε για την Αμερική, και αυτοί που τα λένε νομίζουν ότι είμαστε πολύυυ καλύτεροι εμείς οι ελληνάρες, θα σου πω μια ιστορία όπως μου την διηγήθηκε η φίλη μου η Βίκυ που ζει μόνιμα στην Αμερική εδώ και πολλά χρόνια. Μένει στη Φλώριδα, μια περιοχή που δοκιμάζεται σχεδόν μόνιμα από φυσικές καταστροφές, κυρίως τυφώνες. Κάποια περίοδο λοιπόν τα πράγματα ήταν πολύ άγρια εκεί και της τηλεφώνησα να μάθω τι συμβαίνει, πώς είναι όλοι στην οικογένεια. Τι είπε λοιπόν ότι πράγματι τα πράγματα είναι δύσκολα. Πολλές καταστροφές παντού, ο τυφώνας δεν αστειεύτηκε. Σπίτια κατεστραμμένα. Δέντρα ριγμένα στους δρόμους. Πολλα προβλήματα. Κάποια στιγμή χτυπάει την πόρτα της η γειτονισσά της. Μεγαλύτερη σε ηλικία από την ίδια, παλεύει χρόνια με τον καρκίνο, δεν έχει περάσει και λίγα. Της λέει "Βίκυ, εμείς είμαστε λίγο πιο μακριά από την ακτή και εκεί, στα παράλια, έχουν μεγάλες συμφορές. Οι άνθρωποι εκεί έχουν μεγαλύτερη ανάγκη και τα συνεργεία θα μείνουν να δουλέψουν στις ακτές πολλές μέρες. Στη γειτονιά λέμε να μαζεψουμε χρήματα να νοκιάσουμε ένα φορτηγό να συγκεντρώσουμε κάποια αντικείμενα που είναι επικινδυνα από το δρόμο και τις αυλές μας και πρέπει να απομακρυνθούν άμεσα, θέλετε να συμμετέχετε;"Θα μπορούσε ποτέ αυτό να συμβεί στην Ελλαδα;Η ιστορία της φίλης μου έχει και μια ακόμη "λεπτομέρεια". Όταν συνέβη, ό,τι συνέβη ήταν προεκλογική περίοδος, μάλιστα για πρώτη φορά μου έλεγε η Βίκυ ήταν τόσο "θερμή" προεκλογική περίοδος, υπήρχαν σημαίες των υποψηφίων στις αυλές, ο καθένας δήλωνε τι είχε πρόθεση να ψηφίσει. Πήγαιναν λοιπόν τα κανάλια στα σπίτια των ψηφοφόρων της αντίπαλης της κυβέρνησης παράταξης και ρωτούσαν για να ψαρέψουν λαυράκια. Τσίφος. Εκεί τους έλεγαν ότι, ναι, έχουν πληγεί, βεβαίως και είναι πολιτικοί αντίπαλοι του κυβερνώντος κόμματος, αλλά η μεγάλη φυσική συμφορά είναι φυσική συμφορά. Μάλιστα. Μόνο δύο μίλησαν λάβροι και είπαν "η κυβέρνηση, το κράτος...", ουρλιάζοντας. Τους ήξερα, λέει η Βίκυ, ήταν ...Έλληνες.Γι' αυτό σου λέω, άστα... "

Χωρίς σχόλια για να μην χαλάσει το νόημα που δίνεται από κείμενο. Τα σχόλια γίνονται "σιωπηλά" μέσα μας για να έχουν δύναμη να ακουστούν ηχηρά έξω μας. Καθένας με την ευθύνη του. Η λέξη "κημπάρικα" εξηγείται μέσα στο προαναφερθέν blog.

ΑΦΙΕΡΩΣΗ

Κάθε φορά που πιάνω τον εαυτό μου να χαζεύει έξω από την βιτρίνα του «Ελευθερουδάκη» ή να περιπλανιέται ανάμεσα στα ράφια του «Πρωτοπορία» αναπολώ με νοσταλγία την εποχή που κατέβαινα, μικρό παιδί, στο βιβλιοπωλείο «Ατλαντίδα», για να μαζέψω υλικά για τα όνειρα μου. Με όσα πολύτιμα είχε ο κουμπαράς και η τσέπη μου αγόραζα σκέψεις, εικόνες και πολλή φαντασίωση. Την ίδια συγκίνηση και αγάπη νοιώθω σχεδόν πάντα και για κάθε άλλο εραστή του ίδιου με εμένα όνειρου. Κάποιες φορές μάλιστα αισθάνομαι τόσο ξεχωριστά «κοντά» του που συνειδητά ή ασυνείδητα τον χρήζω πρωταγωνιστή σε κάποιες από τις περιπέτειες και ταξίδια που είχα την χαρά να γευτώ και να απολαύσω. Με αυτό το κόλπο και πονηριά μπορώ ακόμη και σήμερα αβίαστα είτε μόνος μου είτε με παρέα να δραπετεύω συστηματικά από τον σκοτεινό κόσμο της πραγματικότητας στην φωτεινή φαντασίωση που είμαι διαρκώς παγιδευμένος.
Κατευόδιο λοιπόν αγαπημένε και άγνωστε συνταξιδιώτη, έχουμε ακόμη πολλές εικόνες μπροστά μας. Κάποιες από αυτές θα ξεχαστούν, κάποιες θα μείνουν χαραγμένες μέσα μας. Η διάθεση μας όμως για εξερεύνηση θα μείνει πάντα η ίδια και δυνατή μιας και αυτή η ιδιαιτερότητα είναι η αίσθηση της ίδιας μας της ζωής.