ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ ΚΛΕΙΣΤΟ

Ποιος είπε πως η απιστία είναι παράνομη;
-Γυναίκα, βάλε και κανένα καινούργιο εσώρουχο, όλο τα ξεχειλωμένα βάζεις στην βαλίτσα.
-Μα, είναι ασιδέρωτα!
-Να πάρει..
-Θέλεις σεντόνια.
-Μα και βέβαια, αφού ξέρεις τι σιχασιάρης είμαι.
-Και τι ώρα έρχεται η λεγάμενη;
-Κατερίνα, πόσες φορές σου έχω πει να μην ζηλεύεις. Μέχρι τις αρχές του Ιούνη θα είμαι μαζί της. Α να σου αφήσω την διεύθυνση του ξενοδοχείου, να έρχεσαι να παίρνεις τα άπλυτα. Δεν θα είναι και πολλά, ξέρεις εσύ, μόνο τα σεντόνια θα χρειάζεται να αλλάζω τακτικά.
-Τα γυαλιά σου να μην ξεχάσεις. Να σε παίρνουμε τηλέφωνο καθόλου;
-Χμμμ, ίσως, μπορεί τέλος πάντων, αν πάρει φωτιά το σπίτι αφού πρώτα πάρεις την πυροσβεστική, μετά πάρε και μένα.
-Και οι φίλοι σου, τα παιδιά.
-Αααα πόσες φορές να σου το πω δεν θέλω να με διακόψει κανείς. Όσο περισσότερο την ικανοποιήσω τόσο νωρίτερα θα φύγει. Αν δεν το ευχαριστηθεί, τότε ….
-Και με αυτό το glob τι θα το κάνεις;
-Blog ρε γυναίκα blog. Τα glob είναι κάτι άλλο.
-Α καλά, μην θυμώνεις, τι θα γίνει με αυτό το ….πώς το λένε;
-Θα παραμένει κλειστό μέχρι νεωτέρας. Αν καταλάβει πως δεν την προσέχω και την παραμελώ θα γίνει έξαλλη. Αχ και πόσο μου αρέσει όταν κάνει ότι θυμώνει.
-Τέλος πάντων εσείς ξέρετε καλύτερα. Μόνο μην την αφήσεις έγκυο.
-Μα εννοείται, αυτό μας έλειπε τώρα. Φιλάκι;
-Καλή διασκέδαση γλυκέ μου!
-Και στα δικά σου αγάπη μου.
ΥΓ. Ας κάνουν υπομονή οι φίλοι μου που δεν συμμετέχω προσωρινά αλλά δεν γίνεται αλλιώς είμαι βαθιά ερωτευμένος.

Ανθισμένες μανόλιες

Ντρινννννν..
-Τι έγινε, ποιος ήταν στο τηλέφωνο;
-Τίποτε, κανείς. Δεν ήταν η Σπυριδούλα, μην κάνεις έτσι.
-Ερμή, τελείωνε με τις κάλτσες σου, Φώτη που είναι το κινητό μου;
Ντρινννννν..
-Κατερίνα, ήταν η Σπυριδούλα, σε δέκα λεπτά στο 625, θα έρθει και η Μαρί.
-Και η Αναστασία;
-Βρε Κατερίνα το ξέρεις, πλησιάζουν οι εξετάσεις και τώρα έχει πολλή δουλειά και πολλή ύλη να στριμώξει στο μυαλό ευέλπιδων μυαλών.
-Αμάν ρε Φώτη, εσύ και η πολυλογία σου. Πάμε Ερμή. Θα μας κατεβάσεις στη Σπιανάδα;
-Ανεβάσεις θες να πεις. Τελικά όλο και νωρίτερα πάω στις εφημερίες. Σο τέλος δεν θα φεύγω καθόλου. Θα σου αφήσω και το αμάξι και θα ησυχάσουμε.
Η αλήθεια είναι πως τώρα τελευταία βλέπω όλο και λιγότερο την γυναίκα μου που την χαίρονται όλο περισσότερο οι φίλες της.
Κατερίνα, Σπιριδούλα, Αναστασία. Ανθισμένες μανόλιες. Νάστε καλά και να περνάτε ωραία. Μην έχετε ενοχές, το χρέος σας το κάνατε. 1,67 παιδιά η κάθε μια δεν είναι και μικρή υπόθεση. Βάλε και ένα σπίτι να φέρετε βόλτα και ακόμη 3,67 απαιτητικά στομάχια να γεμίσετε.
Μόνο που θα σας μαλώσω. Που είναι οι «χειμερινές» κολυμβήτριες; Κοντεύει να τελειώσει το καλοκαίρι και σεις ακόμη ζεσταίνετε τα καθίσματα των καφέ;
Αλήθεια τι να συζητάτε; Η Κατερίνα δεν μου λέει ποτέ. Εσείς οι γυναίκες ότι κάνετε από αγορά κολόνιας μέχρι πολιτική συζήτηση όλα έχουν μια μυσταγωγία και έναν αποκρυφισμό χωρίς προηγούμενο, κι ας λένε πως είστε κουτσομπόλες.
Νάστε καλά και αγαπημένες.
-Ε! Κατερίνα που πας ……ξέχασες το παιδίιιιιιιι!

ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΣΩΜΑ

Όλα στον κόσμο βρίσκονται σε ένα διαρκή κύκλο, από το νερό, τη μέρα, τις εποχές μέχρι ακόμη και την ψυχή. Το νερό γίνεται υδρατμός με την δύναμη του ήλιου, και ανεβαίνει ψηλά. Εκεί θα συναντήσει τη σκόνη που ο άνεμος άφησε νωρίτερα καθώς περνούσε. Κάθε κομματάκι σκόνης θα δεσμεύσει την υγρασία που μπορεί να σηκώσει, το μερίδιο από το νερό που μπορεί να αντέξει. Και όταν έρθει η ώρα, κολλημένοι και οι δυο, σκόνη και υγρασία, θα κατέβουν μαζί, κει από όπου ξεκίνησαν. Ένα μοναχικό ταξίδι προς τα πάνω χωριστά και μια επιστροφή με παρέα. Η ψυχή είναι σαν το νερό και το σώμα σαν τη σκόνη. Η ψυχή είναι παντού, όπως η υγρασία που γεμίζει τα πάντα. Κάθε άνθρωπος είναι ένα κομματάκι σκόνης που όταν γεννηθεί θα αποκτήσει το δικό του μερίδιο υγρασίας, την δική του ψυχή , μέρος του υγρού στοιχείο που τον περιβάλλει, τη δεξαμενή των ψυχών στο σύνολο τους. Κάποια στιγμή ο κύκλος θα κλείσει. Το σώμα και η ψυχή θα επιστρέψουν εκεί από όπου ξεκίνησαν, περιμένοντας μια νέα πνοή ανέμου, ένα νέο άγγιγμα του ήλιου να αρχίσει ένας καινούργιος κύκλος.Ο κύκλος της ζωής θα κινείται αδιάκοπα όσο φροντίζει η Φύση για το σώμα και ο Θεός, ο αόρατος σκηνοθέτης για μερικούς, για την ψυχή. Το σύμπαν είναι μια ατέλειωτη δεξαμενή ψυχών μια μεγάλη αποθήκη σωμάτων. Είναι ένα μέρος που είναι Αγάπη. Αγάπη, γιατί παντού υπάρχει ελευθερία. Δεν υπάρχει ιδιοκτησία και όλα είναι άναρχα ανακατεμένα και απροσδιόριστα. Η πρώτη ιδιοκτησία δημιουργείται στην γέννηση όταν το κάθε σώμα θα αποκτήσει ένα δικό της κομμάτι ψυχής. Ο άνθρωπος σε όλη την διάρκεια αυτού του "συνεταιρισμού" θα ονομάσει πολλά συναισθήματα αγάπη, ανάμνηση ασυνείδητη του παγκόσμιας, της συμπαντικής Αγάπης. Άλλοτε αυτά τα συναισθήματα μοιάζουν πολύ με την γνήσια, η μητρική αγάπη το περισσότερο, και άλλοτε είναι αποτυχημένα αντίγραφα της, σε διαφορετικό βαθμό και ένταση . Παρ όλη την αβεβαιότητα του συναισθήματος αυτού ο Άνθρωπος δεν σταματά ποτέ να αγαπά με όλες τις μορφές και τις εντάσεις που διαμορφώνουν οι συνθήκες. Φαίνεται πως έχει συνείδηση του από που προήλθε και πια είναι η αποστολή του. Από την άμετρη Ελευθερία ως την απόλυτη Κατοχή. Μια διαρκής μάχη, μια αγωνιώδης αναταραχή που πάντως έχει αποκτήσει το ομορφότερο όνομα που υπάρχει στον κόσμο. Τη λέμε Ζωή.

Δοκίμιο για την φιλία

Τα παλιά τα χρόνια στην Κίνα όταν κάποιος είχε ένα μυστικό και δεν ήθελε να το μοιρασθεί με κανένα, έκανε το εξής:Εύρισκε ένα δένδρο και άνοιγε μια τρύπα στο κορμό του τόσο μεγάλη ώστε να χωρούν οι άκρες των χειλιών του. Στη συνέχεια έσκυβε πάνω της και έλεγε ψυθιριστά το μυστικό του με τέτοιο τρόπο που τίποτε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει παραέξω. Στη συνέχεια έπαιρνε πηλό και σφράγιζε ερμητικά το άνοιγμα παγιδεύοντας έτσι με ασφάλεια όλα όσα είχε πει, είχε εκμυστηρευτεί λίγο νωρίτερα. Είναι πολύ πιθανό να το ξέρεις, άγνωστε αναγνώστη, υπάρχει και ένα αστείο παραμύθι βασισμένο σε αυτό. Δεν ξέρω όμως με ποιό τρόπο γνώριζαν ποιό δένδρο έπρεπε να διαλέξουν, πόσο μεγάλο ή ψηλό έπρεπε να ήταν. Κι αν το συγκεκριμένο δένδρο είχε διαλέξει κάποιος άλλος νωρίτερα τι θα γινόταν με την πρώτη τρύπα που θα άνοιγαν; Κι αν το δένδρο είχε ήδη δικά του μυστικά, πως θα μπορούσε να διώξει κάθε πιθανό εξομολογούμενο και από λάθος μέλλοντα εξομολογητή; Κι αν το συγκεκριμένο δένδρο είχε για σπίτι του κάποιο ζώο, μια κουκουβάγια για παράδειγμα πως θα μπορούσες να εμπιστευθείς έναν φτερωτό κουτσομπόλη; Και δεν είπα το σημαντικότερο. Κι αν ερχόταν η στιγμή το δένδρο μας να γίνει κούτσουρα και καυσόξυλα σε τζάκι για παράδειγμα του δημοφιλέστερου καφενείου του χωριού τι θα συνέβαινε όταν οι πρώτες φλόγες αγκάλιαζαν το "έμπιστο" κορμί του, πόσα αυτιά θα έπιαναν όσα άθελα έμελε να ξεγλιστήσουν από μέσα του;Γιαυτό λοιπόν αγαπητέ αναγνώστη μη ψάχνεις για δένδρα, μην ακούς μύθους και ιστορίες. Βρες έναν φίλο ή φίλη και χωρίς αιματηρές επεμβάσεις, απλά ψυθίρισε του αυτό που θέλεις να σου αλαφρύνει, να φύγει από μέσα σου. Κατόπιν μείνε ήσυχος γιατί ακόμη κι αν δεν έχεις βρει το κατάλληλο καταφύγιο, ακόμη και αν δεν βρήκες το κατάλληλο άτομο, δεν έχεις να χάσεις τίποτε περισσότερο από το "δένδρο" σου που επέτρεψε να φύγει ότι πολύτιμο του είχες εμπιστευτεί.

ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΕΣ ΟΡΜΟΝΕΣ

Όσο περισσότερο σκέπτομαι, όσο περισσότερο αναζητώ και ερευνώ, τόσο μακρύτερα βρίσκομαι από την αλήθεια που ψάχνω. Συνέχεια παγιδευμένος στο σώμα μου, που ανελέητα κουρδίζεται από εκατοντάδες ρολόγια και φόρμουλες, είμαι γεμάτος ψευδαισθήσεις ότι μπορώ να αισθανθώ όπως ακριβώς αυτή τη στιγμή η πραγματικότητα μου βιώνει. Μα αλίμονο, η δεξαμενή με τα συναισθήματα φαίνεται να μπαίνει στο κόκκινο και όσο κι αν η λογική θέλει να πιστεύει ότι όσα είμαι και ελέγχω βρίσκονται ψηλά, αισθάνομαι δυστυχισμένος και χαμηλότερα από ποτέ. Συνήθως περιμένω έως το επόμενο πρωινό όταν με απογοήτευση αντιλαμβάνομαι πως όλα έγιναν και πάλι εξαίσια και πανέμορφα. Λέω με απογοήτευση μιας και ενόσω τίποτε δεν έχει αλλάξει έξω από εμένα, τα πάντα άλλαξαν μέσα μου και από το ναδίρ να ’μαι και πάλι στο ζενίθ. Καταραμένες ορμόνες και πρωτεΐνες, κάνετε ότι σας κατέβει χωρίς να με υπολογίζετε, χωρίς να ρίξετε μια ματιά στην λογική μου. Σαν μπαταρίες που αδειάζουν τα συναισθήματα μου, μπλοκάρουν κάθε λογική μου σκέψη. Και ενώ θα έπρεπε να ήμουν χαρούμενος για ότι ευχάριστο έχω στη διάθεση μου το αίσθημα «χαρά» μπαίνει στο κόκκινο, αδειάζει. Αντίθετα όταν μεγάλη δυστυχία γεμίζει την καρδιά μου, φτάνει η στιγμή που νοιώθω το αντίθετο και πιάνω τον εαυτό μου να διασκεδάσει με τις πληγές και τους πόνους που έρχονται αναπόφευκτα στον δρόμο μου. Γιατί να είμαστε προϊόντα μηχανής με ψευδαίσθηση λειτουργίας λογικού προγράμματος; Και το χειρότερο γιατί όσο περισσότερο λειτουργούμε αυτή τη μηχανή τόσο λιγότερη φαίνεται πως την ελέγχουμε και οδηγούμε;